Είναι 100% καθαρόαιμο λαμπραντόρ ο φίλος μου. Φιλικότατος πάντα, κάθεται με νάζι για χάδια. Παλιά με συνόδευε όταν έκανα γύρα το βουνό. Τώρα βάρυνε. Κάποτε είχε πολεμήσει για πάρτη μου και κάτι άλλα αδέσποτα πιο πάνω. Δεν είναι βέβαια “κανονικό” αδέσποτο. Τον προσέχουν στο σπίτι με το μονίμως παρκαρισμένο Grand Cherokee. Απλά βόσκει ελεύθερος. Στο επόμενο σπίτι (το δεξί) επίσης Grand Cherokee αλλά ο σκύλος είναι του σαλονιού μικρός. Στο μεθεπόμενο (αριστερά) επίσης Grand Cherokee και το τέρας καθαρόαιμο και τρομαχτικό: ήταν έξω και αυτός σήμερα και αναγκάστηκα σε οπισθοχώρηση.
Είναι σαφές ότι τα σκυλιά δεν έχουν δουλειά να είναι ελεύθερα στον δρόμο. Όχι μόνο για το δικό τους καλό (ειδικά όταν ξαπλώνουν στην μέση του δρόμου!) αλλά και για το δικό μας. Ο νόμος είναι σαφής: πρέπει κάποιος άνθρωπος (homo sapiens με όνομα, επίθετο και διεύθυνση) να είναι υπεύθυνος για κάθε ζωντανό. Όλα “καλά σκυλιά” είναι και “δεν δαγκώνουν”. Αλλά όταν τρομάξουν από ένα ποδήλατο, ή εκδηλωθούν με υπερβολικό ενθουσιασμό σε έναν ηλικιωμένο ή τρομάξουν έναν άπειρο οδηγό που μετά φύγει από τον γκρεμό όλοι ξαφνικά σιγοσφυρίζουν αδιάφορα…
