Υπάρχουν Ελληνίδες μάνες και Ελληνίδες μάνες. Εγώ δεν θα σου μιλήσω για την Ελληνίδα μάνα τη σκληροτράχηλη που απειλεί το παιδί της να μη χωρίσει ή μόλις το παιδί της χωρίζει, του κόβει και τη καλημέρα, όχι.
Σήμερα θα σου μιλήσω για την Ελληνίδα μάνα που σε αγαπάει αλλά σε θέλει παντρεμένο/η έστω για τα μάτια του κόσμου, που δεν συμπαθούσε ποτέ τον άντρα σου ή τη γυναίκα σου αλλά μόλις ανακοινώσεις ότι χωρίζεις, πετάγεται μέχρι το ταβάνι κι αρχίζει τα “σκέψου τα παιδιά σου”. Που θέλει να επεμβαίνει αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνεται για να μπορεί να παριστάνει την υπεράνω του τύπου «Εγώ δεν ανακατεύομαι ας κάνουν ότι θέλουν» ενώ πίσω δουλεύουν τα τηλέφωνα.
Για την Ελληνίδα μάνα που ανοίγει ξανά τη πόρτα του πατρικού σου, αυτή τη φορά όμως όχι μόνο για να φιλοξενήσει εσένα αλλά και ό,τι έμεινε από αυτό το γάμο: Τα παιδιά σου!
Εσωτερικό κουζίνας πρωί. Ελληνίδα μάνα με ποδιά, γυρισμένη στο νεροχύτη, πλένει και κόβει σπανάκι. Με το ένα χέρι κρατάει το μαχαίρι και με το άλλο κάνει κινήσεις ενώ μιλάει. Καμιά φορά κάνει κινήσεις και με το μαχαίρι. Κόρη καθισμένη στο τραπέζι πίνει καφέ.
-Μαμά…
-‘Ελα…
– Με τον Αντώνη χωρίζουμε….
-ΤΙ; ΠΩΣ ΤΟ’ ΠΕΣ ΑΥΤΟ; (της φεύγει το μαχαίρι)
-Χωρίζουμε μαμά, πήγα στο δικηγόρο δεν μπορώ άλλο.
-Είσαι καλά παιδί μου; Από τον άντρα σου θα χωρίσεις; Που δουλεύει, που είναι ήσυχος που αγαπάει τα παιδιά;
-Ρε μαμά πλάκα μου κάνεις; Εσύ δεν τον έβριζες και έλεγες συνέχεια που πήγα και τον βρήκα;
-Εντάξει άλλο αυτό, όχι όμως και να χωρίσετε. Άσε με εμένα να τον βρίζω αλλά εσύ κράτα τον!
-Μαμά δεν γίνεται, δεν τα πάμε καλά, όλο μαλώνουμε.
-Ε μα κι εσύ γυρνάς κουβέντες πίσω, μη μιλάς.
-Τι λες ρε μαμά; Να με βρίζει με το χειρότερο τρόπο και να μην μιλάω; Τι είμαι βόδι;
-Αχ εμείς στην εποχή μας, μια κουβέντα μας έλεγε ο άντρας κι εμείς προσοχή. Σήμερα, μια κουβέντα λέει ο άντρας, 20 του γυρίζετε πίσω. Εμείς ό,τι χάλαγε στην εποχή μας δεν το πετάγαμε, το φτιάχναμε.
-Επισκευασμένο γάμο δεν τον θέλω, να τον πάρεις εσύ…
-Βρε με τα παιδιά έχεις σκεφτεί τι θα γίνει; Είναι μικρά τα παιδιά σου, κάνε λίγη υπομονή να μεγαλώσουν. Εγώ πώς έκανα υπομονή να μεγαλώσετε εσείς;
-Δηλαδή ήθελες να χωρίσεις και έμεινες για μας;
-Τι τα θες και τα σκαλίζεις τώρα ώχουουου για μένα θα λέμε; Βρε τα παιδιά σου σκέψου, άστον αυτόν. Αυτός θα βρεί μετά μια πιο μικρή θα τη γλεντήσει τη ζωή του κι εσύ θα τρέχεις μια ζωή με δυο παιδιά στη πλάτη.
-Γιατί μια ζωή; Μέχρι να μεγαλώσουν δεν είπες;
-Βρε μια ζωή, άκου με που σου λέω. Νομίζεις πως όταν μεγαλώνουν τα παιδιά δεν έχουν τρεχάματα; Και ποιος θα τρέξει, αυτός που θα΄ναι με τη γκόμενα και θα κάνει και κανα παιδί μαζί της;
-Δηλαδή να μείνω με έναν άνθρωπο που δεν είμαι ευτυχισμένη για να έχω κάποιον να με πηγαίνει στο Παίδων;
-Καλά κορόιδευε εσύ, όταν έρθουν τα αγγούρια όμως, θα με θυμηθείς, θα πείς «Τα’λεγε η μάνα μου κι εγώ δεν την άκουγα». Αλλά τότε εγώ θα είμαι…αστερόσκονη!
-Βρε δεν πα να΄σαι και χρυσόσκονη, δύο χρόνια τώρα κάνω υπομονή. Δεν αντέχω να με βρίζει και να ξεσπάει επάνω μου.
-Άμα σε βρίζει και ξεσπάει επάνω σου, να τον καταγγείλεις, να του πάρεις και καλή διατροφή. Δεν σ’ έκανα εγώ ολόκληρη κοπέλα, για να σε κακομεταχειρίζεται αυτός. Εσύ έχεις τις σπουδές σου, έχεις το Προφίσιο (proficiency), το πτυχίο σου από τη σχολή, είχες τη καριέρα σου και τη παράτησες για εκείνον. Μέχρι σπίτι του δώσαμε προίκα. Αυτός όταν τον γνώρισες τι είχε; Ένα απολυτήριο Λυκείου και μια στέκα για μπιλιάρδο. Και τώρα έκανε καριέρα και μας κουνιέται;
-Ρε μαμά εσύ δεν είπες πρίν ότι φταίω εγώ που του γυρίζω κουβέντες;
-Ναι αλλά όχι και να ξεσπάει επάνω σου, δηλαδή τι θα σε δείρει κιόλας;
Γι’ αυτό σου λέω, άστο. Πήγα στο δικηγόρο, συμφώνησε κι ο Αντώνης να βγάλουμε συναινετικό να τελειώνουμε. Θα πάω και σε παιδοψυχολόγο να ρωτήσω για τα παιδιά…
-Αχ που καταντήσαμε. Εμείς που κάναμε τον καλύτερο γάμο, που το΄χαν να το λένε για το τραπέζι και για το νυφικό σου. Μέχρι Λαμποργκίνι νοικιάσαμε για να σε φέρει στην εκκλησία!
-Να νοικιάσουμε τότε να με φέρει στο δικαστήριο μια Τζάγκουαρ.
-Γέλα, γέλα αλλά εγώ δεν θα έχω μούτρα στις αδερφές του πατέρα σου που θα με πρήξουν ότι καλοπάντρεψαν τις κόρες τους. Εγώ τι θα λέω;
-Θα λες πόσο ευτυχισμένη είναι η κόρη σου που καλοχώρισε, σιγά τώρα που θα με νοιάξει τι θα πεί ο καθένας.
-Ε, βέβαια εσένα δεν σε νοιάζει, εγώ τους βλέπω κάθε μέρα. Λοιπόν δεν θα πούμε τίποτα μέχρι να βγεί το διαζύγιο και όταν βγεί και το μάθουν, θα πούμε ότι ο Αντώνης είχε κουσούρι και αναγκάστηκες να τον χωρίσεις.
-Τι κουσούρι;
-Ξέρω γω. Χαρτιά, γυναίκες, ναρκωτικά. Ή ότι δεν ήταν καλός στο κρεβάτι, κάτι θα του βρούμε. Να σου πω, τη σπανακόπιτα τη τρώει ο Αντώνης; Να του βάλω ένα ταπεράκι αν είναι;
*Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι ΕΝΤΕΛΩΣ συμπτωματική (και χιουμοριστική).
Κυριακή Χαριτάκη
