Όλοι πια ξέρουν την αγάπη που τρέφω για την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Ύδρα.
Ένα νησί που είναι γνωστό για τη φυσική του ομορφιά, την έλλειψη αυτοκινήτων, την έλλειψη φασαρίας, τις ελάχιστες μεν παραλίες της αλλά την ολοκάθαρη θάλασσα και τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα μακριά από το χάος της πόλης που απέχει μόλις δύο ώρες μακριά.
Αυτό όμως που οι περισσότεροι δεν ξέρουν, είναι ότι η Ύδρα έχει τους δικούς της αθλητικούς αγώνες, του Αγώνες Ορεινού Τρεξίματος, με αποστάσεις για όλους, επαγγελματίες αθλητές, ερασιτέχνες και παιδιά.
Ίσως πριν μερικά χρόνια βέβαια αυτό να έμοιαζε αστείο και ακατόρθωτο, αλλά σε αυτήν τη ζωή, και μιλώντας από προσωπικής πείρας, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αν το θες πολύ. Πόσο μάλλον αν το θέλουν πολλοί…
Βρέθηκα έτσι να είμαι και εγώ ένας ερασιτέχνης αθλητής τον περασμένο Απρίλιο, να τρέχω στη διαδρομή των πέντε χιλιομέτρων, ανάμεσα σε παππούδες που είχαν βγει στο δρόμο και χειροκροτούσαν, ανάμεσα σε γειτονιές που είχα ξεχάσει, ανάμεσα σε τουρίστες που γεμάτοι ενθουσιασμό σε φωτογράφιζαν και σε εμψύχωναν στη δική τους γλώσσα.
Είχαμε φτάσει στο νησί δύο μέρες πριν, μία παρέα έξι ατόμων που δεν είχαμε μάλλον καμία σχέση με τον αθλητισμό, αλλά αγαπούσαμε το νησί, την περιπέτεια, τη χαρά της συμμετοχής και φυσικά, θέλαμε οπωσδήποτε να πάρουμε ένα μετάλλιο σχεδιασμένο από το ίδιο άτομο που έχει σχεδιάσει τα μετάλλια των Ολυμπιακών αγώνων. Ίσως τελικά αυτός να ήταν και ο πιο κρυφός μας στόχος. Στην Ολυμπιάδα δεν θα μπορούσαμε να αγωνισθούμε ποτέ. Το να τερματίσεις όμως, έστω και τελευταίος, και να βλέπεις το λαιμό σου στολισμένο με ένα μετάλλιο αποκλειστικά εμπνευσμένο από τις σχισμές των βράχων, το γκρι των βουνών, τα μονοπάτια της διαδρομής και τους αθλητές που τρέχουν στα ένδοξα εδάφη αυτού του νησιού, δεν είναι και μικρό πράγμα…
Για την δική μας παρέα βέβαια, που το προηγούμενο βράδυ γευματίζαμε με την Έλενα Βότση και για όλους τους κατοίκους που την ξέρουν σαν άνθρωπο πάνω από όλα και όχι σαν τη διεθνή σχεδιάστρια των Ολυμπιακών Μεταλλίων, αυτό έχει μία παραπάνω σημασία.
Πόσο μάλλον για εμένα που είμαι στενός της συνεργάτης και φίλος τα τελευταία 17 χρόνια. Έπρεπε λοιπόν οπωσδήποτε να τερματίσω…
Η μέρα των αγώνων ήταν παραπάνω από μαγική.
Όλοι κάτω στο λιμάνι, να χειροκροτούν τους αθλητές που τερματίζουν, να φωνάζουν δυνατά τα ονόματα τους, φίλοι που έκλαιγαν από συγκίνηση, τουρίστες που αγκαλιάζονταν γεμάτοι ενθουσιασμό, αμέτρητα φλας από φωτογραφίες, όλοι μια παρέα, όλοι χαρούμενοι και περήφανοι που συμμετείχαμε σε κάτι τόσο όμορφο, τόσο μεγάλο, τόσο αληθινό.
Για εκείνους που τόλμησαν τις μεγάλες διαδρομές ή εμπειρία ήταν ακόμα πιο μαγική. Τρέξιμο σχεδόν περιμετρικά του νησιού, κατάβαση από την πιο ψιλή κορφή, το όρος Έρως, έναρξη διαδρομής από το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, από το λιμάνι, όλη η ομορφιά του νησιού στο μεγαλείο της, έκανε τους διεθνείς ξένους και επαγγελματίες αθλητές, να αγαπήσουν όχι μόνο την ιδέα για αυτούς τους αγώνες αλλά και το ίδιο το νησί της Ύδρας, τους κατοίκους της και φυσικά τους υπέροχους εθελοντές της.
Δεν είναι τυχαίο που οι αγώνες της Ύδρας ψηφίστηκαν ως η δεύτερη καλύτερη αθλητική διοργάνωση στην Ελλάδα, και ας ήταν μόλις η πρώτη της προσπάθεια…
Αυτά τα όμορφα λοιπόν μπορούν να συμβούν όταν έχεις μια δυναμική ομάδα νέων ανθρώπων, που σε συνεργασία με το Δήμο του νησιού και την οικονομική στήριξη των χορηγών και ιδιαιτέρως της εταιρίας ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ (τα γνωστά σε όλους μας μπισκότα), ενώνουν τις δυνάμεις τους και με γνώμονα μόνο την αγάπη για τον τόπο τους και το μεράκι τους, δημιουργούν τα μικρά αυτά και αλησμόνητα θαύματα.
Φέτος λοιπόν έτρεξα και πάλι από νωρίς να κάνω την εγγραφή μου στους αγώνες, γιατί ένα ακόμα Σαββατοκύριακο στην Ύδρα και ένα ακόμα μετάλλιο από τα χέρια της Έλενας είναι τα καλύτερα τρόπαια για να ξεκινήσει κανείς το καλοκαίρι και να βάλει έναν ακόμα μικρό στόχο για το σχετικά πρόσφατο 2015.
Η ζωή άλλωστε είναι μια μεγάλη περιπέτεια. Γιατί λοιπόν να μην ξεκινήσω να τη ζω από το αγαπημένο μου νησί;
Και επειδή τα λόγια είναι φτώχια, το περσινό βίντεο που ακολουθεί (και βάζω το περσινό επειδή δείχνει αγαπημένες μου γωνιές) ίσως σας πείσει γιατί θα πρέπει να δώσουμε όλοι ραντεβού στην Ύδρα και παρέα να τρέξουμε στις γειτονιές που μεγάλωσα, έζησα και έγραψα μερικά από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα…
Και μίας και μου δίνεται η ευκαιρία, να πω προσωπικά ένα τεράστιο μπράβο στα παιδιά της οργάνωσης και στους εθελοντές, που τυχαίνει να είναι φίλοι μου ή παλιοί συμμαθητές, γιατί απλά χωρίς τη δική τους πίστη και επιμονή δεν θα είχε γίνει απολύτως τίποτα και φυσικά εγώ δεν θα είχα πάρει ποτέ το πρώτο μετάλλιο της ζωή μου…
Ραντεβού στο νησί παιδιά.
Είμαι δίπλα σας μέσα από τις λέξεις μου και τη σκέψη μου.
Χρήστος Δασκαλάκης
Οι φετινοί αγώνες Ορεινού τρεξίματος θα διεξαχθούν στις 4 και 5 Απριλίου.
Πληροφορίες για τις εγγραφές στο www.hydrawtrail.gr
Φωτογραφίες, Shooting Therapy
