Είναι στιγμές που η πραγματικότητα ξεπερνάει και την πιο οργανωμένη μάνα -φαντάσου την ανεπρόκοπη δηλαδής! Είναι οι στιγμές της καθημερινότητας για τις οποίες δεν σε έχει προετοιμάσει κανένα σχολείο, πανεπιστήμιο, βιβλίο, θεωρία ή μέθοδος. Οι ώρες που γκρεμίζεται η κοσμοθεωρία σου, γεμίζεις ενοχές, πείθεσαι ότι είσαι η χειρότερη μάνα στον πλανήτη. Είναι η ώρα τού… «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε».
Για να σας βάλω στο κλίμα παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα διαλόγων που θα έκαναν τον Ιονέσκο να πρασινίσει από φθόνο:
Περίπτωση α: Στην κουζίνα γίνεται εμποροπανήγυρις κι εσύ σιδερώνεις φουλ στην τύψη που δεν σηκώθηκες στις 6 παρά είκοσι αντί στις 6 και είκοσι για να έχεις προλάβει να τελειώσεις. Τρέμεις τη στιγμή που το βλαστάρι σου θα σε ρωτήσει…
-Μαμά, τα μαχαιροπήρουνα στο πλυντήριο πιάτων είναι πλυμένα;
-‘Όχι.
– Μα, στο συρτάρι δεν έχει!
-Ε, πλύνε καμαράκι μου!
-Αφού ούτε απορρυπαντικό για τα πιάτα έχει…
-Βάλε μοσχοσάπουνο, αφρόλουτρο, σαμπουάν, ζελέ ή κάντο φτου-φτου να γυαλίσει και σκούπισέ το στη μπλούζα σου
-Σιχαίνομαι…
-Βλέπω ότι είσαι λογικό παιδί και χαίρομαι (θετικός προγραμματισμός). Μπορείς να χρησιμοποιήσεις την καβατζούλα με τα πλαστικά της Barbie που είναι κρυμμένα στο ντουλάπι με τις κατσαρόλες.
-Αλήθεια; Ax είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου!
Μένεις εσύ κάγκελο με τη στιρέλλα στο χέρι.
Περίπτωση βου: καθυστέρησες να γυρίσεις από τη δουλειά και ουδείς τρόπος υπάρχει να προλάβεις να φτιάξεις αξιοπρεπές γεύμα που να αποτελείται από τρόφιμα της δεύτερης και τρίτης ομάδας. Σε κυνηγούν Ερινύες με τη μορφή λαχανικών και πρωτεΐνης όσο περιμένεις να παραλάβεις τα τζουτζούκια σου. Πλησιάζουν με μάτι γλαρό και κεφάλι γερμένο από το βάρος της γνώσης. Ακολουθεί η στάνταρ ερώτηση:
-Τι φαΐ έχουμε;
-Ε… δεν πρόλαβα να μαγειρέψω. Θα φάμε αυγά με τοστ (εννοείται ότι περιμένεις να απομακρυνθούν οι άλλες μαμάδες)
-Τιιιιιιιι! Τέλεια! Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου!
Ξανακάγκελο εσύ.
Όταν έχω τόσα πράγματα να κάνω που απλά γυρίζω γύρω-γύρω σαν τη μύγα και κουτουλάω στα τζάμια χωρίς ρυθμό, χωρίς αιδώ, χωρίς απώτερο σκοπό (δις) σταματάω και κοιτάζω μία φωτογραφία που έχω στο ψυγείο. Είμαι στον καναπέ, λεχώνα λίγων ημερών και 92 κιλών (ω ναι, έβαλα 40 ολόκληρα, καταδικά μου κιλά φίλη αναγνώστρα), φοράω ανεκδιήγητη ροζ -μπλιαχ ρόμπα και γυαλί μυωπίας κολλημένο με σελοτέιπ, θηλάζω, με το δεξί χέρι γράφω πόση ώρα κοιμήθηκε το μπεμπέ (γιατί σε 8 δευτερόλεπτα θα το ξεχάσω), με το αριστερό χέρι κρατάω μπιμπερό με «συμπλήρωμα» με πολεμοχαρείς διαθέσεις- γιατί έτσι και αρχίσει να κλαίει εκνευρίζεται και δεν πίνει άλλο- και με το δεξί πόδι χαϊδεύω την κοιλιά του σκυλίσκου να μη γαβγίσει και μου τρομάξει το βρέφος . Και χαμογελάω! Εντάξει… Δεν περιγράφω άλλο!
Ωστόσο, αυτή η φωτογραφία έχει μαγικές ιδιότητες. Μου υπενθυμίζει ανά πάσα στιγμή ότι όλα γίνονται. Κι ότι αυτά που δεν γίνονται μπορεί να μην έχουν και τόση σημασία. Σημασία έχει να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τις όποιες νευρώσεις και εμμονές μας για να κατορθώσουμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας ήρεμα και ψυχικά υγιή. Άσε που πολύ περισσότερο θα το διασκεδάσουν όταν ΕΣΥ ξεφύγεις από τους κανόνες και το πρόγραμμα.
Τα πράγματα είναι απλά. Το τι πιστεύεις εσύ ότι σε κάνει καλή μαμά και το τι πιστεύουν τα παιδιά σου απέχουν. Πολύ. Για να τα βρείτε κάπου στη μέση, χαλάρωσε. Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, γιατί νιώθουν την αγάπη σου πάντα-εντάξει-ίσως λιγότερο όταν τα ταΐζεις αρακά και φακές.
Αυτοσχεδίασε, λοιπόν και να είσαι σίγουρη ότι το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει όλους.
