Τάσσομαι ανοιχτά κατά της ισότητας όλων των ανθρώπων με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ρατσιστής.
Αρνούμαι να έχω τα ίδια δικαιώματα με τον τύπο που βιάζει παιδάκια και μπαίνει στην φυλακή για να τον ταΐζουμε και να τον ποτίζουμε με δημόσιο χρήμα.
Αρνούμαι τα εκλογικά μου δικαιώματα να έχουν την ίδια αξία και βαρύτητα με αυτά της 70χρονης γιαγιάς που ανεβαίνει γονατιστή 3 χιλιόμετρα την Παναγιά της Τήνου για να ζητήσει χάρη από τον φανταστικό της φίλο.
Αρνούμαι να μπαίνω στην ίδια κατηγορία με τα Ορκ που θεωρούν λογικό τον λιθοβολισμό μέχρι θανάτου μιας γυναίκας που έχει βιαστεί.
Αρνούμαι να δεχτώ πως συνταξιούχοι που παλεύουν να επιβιώσουν ψηφίζουν ακόμα τους ίδιους και τους ίδιους, ενώ αυτοί σε 3 χρόνια θα είναι γεύμα για σκουλήκια και το δικό μου το μέλλον πιο τρύπιο και από τα δίχτυα του Ολυμπιακού όταν είχε τον Κοστάντζο.
Αρνούμαι να βρω ψήγμα λογικής στους οπισθογεμείς κομπλεξικούς που βάζουν φωτιά σε ζώα,
τα τραβάνε δεμένα στους προφυλακτήρες, τα παρατάνε να πεθάνουν από πείνα ή δεμένα σε μια σακούλα για να μην έχουν καν την δυνατότητα να προσπαθήσουν να επιβιώσουν.
Αρνούμαι να ζω σε μια χώρα που η κυβερνητική εκπρόσωπος λέει δημόσια «Δίπλα στους Ρομά, μένουν και άνθρωποι» και να μην ανοίγει ρουθούνι από τους “αντιρατσιστές” του κώλου, την στιγμή που αν το παρουσίαζαν τα κωλοκάναλα, σαν δήλωση ακροδεξιών θα καιγόταν η Αθήνα.
Και να συνεχίζουν να είναι κοντά στο 30%.
Αρνούμαι να πιάνουν καράβια με κόκα και πρέζα και να μην ιδρώνει άνθρωπος, και να τραβάνε 20χρονα στο τμήμα και στο αυτόφωρο για 2 τσιγάρα που είχαν πάνω τους, και αυτό να φαίνεται απολύτως φυσιολογικό.
Αρνούμαι με τόση ενημέρωση, για εκατομμύρια θέματα στο ιντερνέτ, να υπάρχουν ακόμα αμόρφωτα ζώα που διαμορφώνουν γνώμες.
Πολιτικές, οπαδικές, καλλιτεχνικές.
Από τον Πρετεντέρη και την Τρέμη, μέχρι τον Τσουκαλά, τον Σακελαρόπουλο και την τύπισσα που λέει τα καλλιτεχνικά στο Mega και η φωνή της μου γαμάει το είναι.
(Όχι δεν βλεπω Mega, δεν βλέπω καν τηλεόραση. Τυχαίνει να μουρμουράει ανοιχτή την ώρα του φαγητού).
Αρνούμαι να έχω την ίδια μεταχείριση σε αυτόν τον κόσμο με τα άτομα που όταν έγινε διακοπή του πρωταθλήματος για νεκρό οπαδό, βγήκαν να πουν πως έγινε για να ευνοηθεί ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ…
Να βάζεις την ομάδα, πάνω από μια ζωή… Ασχολίαστο.
Αρνούμαι να δεχτώ πως το να αμολάω ρουκέτες για να διορθώσω τον κόσμο, σκοτώνοντας χιλιάδες γυναικόπαιδα με σκοπό την παγκόσμια ειρήνη, χαρακτηρίζοντας τους παράπλευρες απώλειες, είναι λογικό.
Σαν να πηδάς για την παρθενιά, όπως είχα διαβάσει κάπου…
Αρνούμαι να συναναστρέφομαι με ανθρώπους, που όταν πεθάνει ένα παιδάκι χρησιμοποιούν ατάκες του στυλ “το πήρε ο Θεούλης κοντά του…” ή “όσοι έχουν καρκίνο είναι ευλογημένοι, γιατί πληρώνουν τις αμαρτίες τους εδώ και όταν φύγουν πάνε στον Παράδεισο”.
Όχι, δεν αστειεύομαι. Είναι πραγματικό περιστατικό.
Αρνούμαι να είμαι στον ίδιο δρόμο με τον μαλάκα που κόβει τα κόκκινα και τα stop για να δοκιμάσει το 0-100 του νέου του κουβά, μην υπολογίζοντας πως παίζει να περνάω με τη μηχανή μου και να βάλει την μάνα μου στα μαύρα πριν προλάβει να τα βγάλει.
Για αυτές τις ομάδες ανθρώπων και καμιά χιλιάδα ακόμα περιπτώσεων τάσσομαι ανοιχτά κατά της ισότητας.
Δεν είμαστε όλοι ίσοι.
Δεν γίνεται να είμαστε όλοι ίσοι.
Δεν μπορούμε να έχουμε ίδια δικαιώματα, πως θα γίνει δηλαδή;
Δεν με απασχολεί να έχω καλύτερη μεταχείριση από όλους.
Με ενδιαφέρει να έχω διαφορετική μεταχείριση από αυτούς.
Ναι, καλώς ή κακώς, θέλω να ‘μαι διαφορετικός…
