Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέραπηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθηση του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)
Η βροχή δυνάμωνε. Εκείνη έξω. Περπατούσε στο δρόμο κρατώντας τα παπούτσια της στο χέρι. Στο δρόμο έσβηναν τα τελευταία αποκαΐδια από όλα τα “ναι” που είχε πει στη ζωή της.
Απόρροια κάθε συμβιβασμού. Είχε έλθει επιτέλους η εποχή να κάνει τη δική της επανάσταση. Να αποτινάξει το ζυγό του “ναι”. Να σπάσει τις αλυσίδες σε ό,τι την καταπιέζει και δε σέβεται τις ανάγκες της.
Σταμάτησε στη μέση του δρόμου και άπλωσε τα χέρια της. Έπειτα άρχισε να στροβιλίζεται, να γελάει δυνατά και να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, σχεδόν ρυθμικά :όχι, όχι, όχι……
Κάποιο περαστικοί την κοίταξαν φευγαλαία κουνώντας το κεφάλι τους.
Κανείς δεν παρατήρησε τα σημάδια στους καρπούς της και στους αστραγάλους της. Ήταν απο τις αλυσίδες του “ναι” δέσμια του εδώ και καιρό. Κατάφερε να τις σπάσει. Να έλθει αντιμέτωπη με τη δική της αλήθεια. Να περάσει μέσα από πεδίο μάχης. Να πολεμήσει για τη δική της ελευθερία. Να πεί όχι σε ανθρώπους και καταστάσεις που αποτελούσαν τροχοπέδη στη δικής της εξέλιξης.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση η άρνηση.
Να σπάσεις τους φραγμούς των αντοχών σου. Να πονέσεις αλλά να σφίξεις τα δόντια και να κάνεις υπομονή.
Πρέπει να τα βάλεις με τον χειρότερο αντίπαλο σου.
Τον ίδιο σου τον εαυτο. Να πατήσεις κάτω ό,τι σε τραβάει πίσω και να προχωρήσεις μπροστά. Με πείσμα.
Θέλει κότσια το “όχι”. Θάρρος, πείσμα και αντοχή.
O Στίβεν Πρεσσφιλντ αναφέρει στο βιβλίο του “Ο πόλεμος της τέχνης” ανάμεσα σε άλλα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε δύο ζωές. Αυτή που ζούμε και αυτή που θα θέλαμε να ζήσουμε.
Το ενδιάμεσο ονομάζεται αντίσταση.
Είναι το φράγμα λοιπόν που πρέπει να σπάσουμε ούτως ώστε να βρεθούμε σε μια επιθυμητή κατάσταση. Να περάσουμε στην άλλη όχθη.
Πόσο αντέχεις ένα “όχι ” στη ζωή σου άραγε;
Να κλείσεις την πόρτα σε τοξικούς ανθρώπους; Σε έρωτες βαμπίρ;
Σε καταστάσεις που φυλακίζουν την ίδια σου την ψυχή;
‘Οπως ένας δρόμος χωρίς αδιέξοδο. Περπατάς. Έπειτα τοίχος. Σταματάς.
Πρέπει να επιλέξεις. Κάνεις πίσώ, μένεις στάσιμος ή παίρνεις φόρα και σπας τον τοίχο που στέκεται μπροστά σου και προχωράς για να βρείς αυτό που σου αξίζει;
Υπομένεις ή επιμένεις; Ένα γράμμα κάνει τη διαφορά.
Εκείνη πριν από λίγο αυτό είχε κάνει. Πήρε φόρα. Είπε όχι με πείσμα. Έπεσε με δύναμη πάνω στον τοίχο. Και κατάφερε να τον σπάσει.
Να τον κάνει κομμάτια. Πονούσε. Είχε γεμίσει αίματα. Αλλά δε σταμάτησε μέχρι να τον ισωπεδώσει και να περάσει στην άλλη πλευρά.
Εκεί την περίμενε ο εαυτός της και ό,τι την έκανε να χαμογελάει.Το κέρδισε. Είχε το πείσμα να υπομείνει το μεταίχμιο.
Εκείνο το σημείο που πονούσε για το όχι που είπε.
Είχε εμπιστοστύνη στο χρόνο. Ήξερε οτι αν είχε υπομονή θα περνούσε. Όλα περνούν.
Η βροχή σταμάτησε. Ο ήλιος άρχισε να βγαίνει δειλά πίσω απο τα συννεφα. Εκείνη χαμογέλασε.
Το ήξερε…..
Για να κερδίσεις μια μάχη πρέπει να αποδεχτείς το γεγονός ότι θα έχεις και απώλειες που ναι μεν θα σου στοιχίσουν αλλά θα είναι λυτρωτικές!
Η νικη δεν έρχεται χωρίς πόλεμο….
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
