Ηθοποιός, θα αρχίσω με κάτι κοινότοπο, σημαίνει φως, που λέει και ο Χατζηδάκης, είναι καημός πολύ πικρός και στεναγμός πολύ βαθύς. Μοιάζει με τον πρώτο έρωτα, ο έρωτας για τη δουλειά αυτή που δουλειά μπορείς να τη πεις, λειτούργημα μπορείς να την πεις αλλά και χαρά τη λες άνετα παρ όλες τις δυσκολίες της.
“Ο ηθοποιός πρέπει να τα έχει όλα: ψυχή ανοιχτή, συναίσθημα, τεχνική, φωνή πρέπει να είναι παρόν κάθε μέρα και κάθε μέρα κρίνεται. Για εμένα ο ηθοποιός είναι κάτι σαν τον ακροβάτη και ίσως γι αυτό με γοητεύει μετά από τόσα χρόνια αυτή η ‘’δουλειά’’. Ο ακροβάτης πρέπει να είναι κάθε στιγμή απολύτως συγκεντρωμένος για να μη πέσει και τσακιστεί. Έχει λοιπόν ένα ρίσκο η σκηνή και ίσως γι αυτό το βρίσκω πάντα μαγικό.
Ο ηθοποιός καλείται μέσα από τα εργαλεία της ‘’τσαγκαρικής του’’ όπως έλεγε και η Μάγια Λυμπεροπούλου, δηλαδή το σώμα του, τις εικόνες, τις μνήμες του να μετουσιώσει έναν άνθρωπο που υπάρχει και φαντάζεται.. Τον ‘’φέρει’’ και αφήνεται να ζήσει μαζί του μια κοινή ζωή για κάποιες ώρες..
Ξεκίνησα να γράφω σαν ηθοποιός που ήμουν, άρχισα μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς που κάναμε να επιλέγω κείμενα και να τα δουλεύω και να τα γράφω και σιγά σιγά εξελίχθηκαν σε θεατρικά κείμενα.. Ύστερα άρχισα να γράφω έργα που κάποια από αυτά είχαν και τη τύχη να εκδοθούν.
Με τραβάνε περισσότερα τα θέματα που άπτονται της πολιτικής με την ευρεία έννοια αυτής, γιατί και οι προσωπικές ιστορίες είναι πολιτικές πάρα πολλές φορές.
Αυτή τη περίοδο γράφω κάτι καινούριο που είναι καθαρά πολιτικό και φυσικά παίζει ρόλο όλο αυτό που έχει περάσει η χώρα μας κι ο καθένας μας.
Ο σκηνοθέτης δεν είναι κάτι απόλυτα συγκεκριμένο, ο καθένας σκηνοθετεί διαφορετικά, βάζει τη προσωπική του πινελιά, άλλος δίνει έμφαση στο κομμάτι των σχέσεων, άλλος στο εικαστικό, άλλος στο σωματικό θέατρο, πολλές διαφορετικές προσεγγίζεις.
Εγώ όταν σκηνοθετώ νομίζω ότι δίνω έμφαση στη σχέση των ανθρώπων, των ηθοποιών. Μ΄αρέσει να δουλεύω με τους ηθοποιούς (αυτό μ αρέσει πιο πολύ όταν σκηνοθετώ) και μέσα από αυτό κυρίως το μονοπάτι οδηγούμαστε στην παράσταση με τα λιτά μέσα που συνήθως διαθέτουμε”.
- Πώς είναι για κάποιον που αρχίζει τώρα;
Είναι δύσκολα τα πράγματα κυρίως στην Ελλάδα Κάπου διάβαζα ότι ο Robert De Niro μίλησε στους απόφοιτους ενός κολλεγίου με νέους ηθοποιούς και το πρώτο που τους είπε ¨χμ… τη γαμήσατε¨ χαχα (γέλιο)
Κάπως έτσι θα έλεγα και εδώ αλλά … με τη καλή έννοια.
Eίναι ένας αγώνας που καλείσαι να δώσεις. Ειδικά αν θες να είσαι και καλά με τον εαυτό σου, να είσαι πάντα καθαρός με τη ψυχή σου και να βαδίζεις εκεί που θέλεις για να κάνεις κάτι που σε εκφράζει. Θα δυσκολευτείς δε θα είναι τόσο απλό και εύκολο αλλά αυτό ίσως κάνει και πιο ενδιαφέροντα τον αγώνα και τη προσπάθεια και τη νίκη , την κάθε νίκη, της κάθε παράστασης, της κάθε στιγμής. - Τι πιστεύεις για τον κόσμο;
Έχω μία πεποίθηση από παλιά μέχρι σήμερα ότι για να αλλάξει ο κόσμος χρειάζεται να κάνουμε αρχικά όλοι δουλειά με τον εαυτό μας και στη συνέχεια συλλογική. Διότι είμαστε πολίτες και όχι ιδιώτες η λέξη idiot στα αγγλικά, στηρίζεται στην ελληνική λέξη ιδιώτης. Είμαστε ατελή πλάσματα δεν είμαστε τέλειες μηχανές και ψυχές, αν ήμασταν θα είχαν λυθεί πολλά προβλήματα χρόνια τώρα. Άρα οφείλουμε να παλέψουμε για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, εγώ νομίζω γι’ αυτό περνάμε από εδώ και από αυτή τη ζωή σε αυτό κρινόμαστε και ας κάνει ο καθένας μας τη δική του προσπάθεια!
Η Βίλη Σωτηροπούλου έχει σπουδάσει Νομικά και μου αποκάλυψε ότι τις καλές εποχές ήταν και στη τράπεζα, όμως τα έχει αφήσει πίσω για να ζήσει τη ζωή που τη καλύπτει, τη γεμίζει ψυχικά και να νιώθει χρήσιμη στον εαυτό της και στους άλλους φυσικά!
Η ίδια άλλωστε δηλώνει χαρούμενη που δεν έγινε τελικά δικηγόρος η τραπεζικός -που παλιότερα έκαναν τη ζωή πιο εύκολη – όμως ήταν μια ζωή που δεν της ταίριαζε και διάλεξε να μην την ακολουθήσει..
INFO
Θέατρο κάτω από τη γέφυρα
Πλατεία ΗΣΑΠ,Νέο Φάληρο
Τηλ : 2104816200
Κάθε Κυριακή 21:00
Κείμενο – Σκηνοθεσία : Βίλη Σωτηροπούλου
Παίζουν : Χαρα Κονταξάκη, Φανή Γεωργακακη, Αννα Μακρη, Βιλη Σωτηροπουλου.
Μουσική : Χρήστος Θηβαίος
@κείμενο & photo: Γιώργος Μακρίδης
