Έγραφα πριν χρόνια για τα “ζόμπι της κρίσης“. Τους ανθρώπους που τους τσιμπάει κάποια παραπληροφόρηση και απομακρύνονται από την λογική. Το κύριο πρόβλημα συνήθως προέρχεται από την ανάγκη μας να αλλάξουμε τον άλλο. Και ναι μεν σε ερωτικές σχέσεις μας έχουν δασκαλέψει να το τσεκάρουμε αυτό, αλλά σε γονείς και φίλους το ξεχνάμε εύκολα. Οπότε μια πρώτη, σχετικά εύκολη λύση είναι να μεταφέρουμε την έμφαση αλλού. “Θέλω να καταλάβω γιατί έχεις αυτή την πολιτική άποψη.”
Κατά το δυνατόν, επειδή πράγματι μπορεί να τον δάγκωσαν τα ζόμπι, προσεγγίστε την συζήτηση με τελείως ανοιχτό μυαλό. Ξεχάστε τον Νικολάκη που τα λέγατε στην σκοπιά, δεν υπάρχει πια. Από την αρχή θα τον γνωρίσετε. Και μην ομαδοποιείτε συμπεριφορές. Επειδή πχ ψήφισε μια φορά ΝΔ δεν είναι “δεξιός”, αν είπε κάτι καλό για τον Καμμένο δεν είναι αυτόματα “εθνικιστής” ή “φασίστας”. Χαρακτηρισμοί δεν βοηθάνε. Είναι απλά απόδειξη ότι κόλλησε το μυαλό σου και δεν ακούς πια τι σου λέει.
Ύστερα βέβαια κολλάμε στα “δεδομένα”. Μιλάμε με γενικεύσεις, ενίοτε πετάμε και κάνα νούμερο. Μην το βασανίζετε. Έβαλε κάποιο παντελώς αναξιόπιστο blog ως “πηγή”; Βρείτε εσείς μια καλύτερη, δώστε την. 
Αν επιμείνει αφήστε το. Δεν θα μπείτε στην ΕΛΣΤΑΤ να βγάλετε άκρη τώρα. Μεγάλο πρόβλημα βέβαια, ειδικά στην Ελλάδα, ότι δεν έχουμε παιδεία στην συζήτηση. Δεν κάναμε debates στο σχολείο. Μόνο πολιτικούς σε πάνελ βλέπουμε οι οποίοι για να διαπρέψουν σε αυτό το συγκεκριμένο είδος σε αυτό το μέσο, γίνονται αναγκαστικά καυστικοί, επιθετικοί και γενικά καραγκιόζηδες τον περισσότερο καιρό.
Όλα αυτά τα πράγματα τα κάνει χειρότερα το Facebook. Με βλέπεις όλη μέρα να κάνω αναρτήσεις και φαντάζεσαι ότι ζω τζιχάντ. Εγώ μπορεί απλά να τα ανεβάζω για να μην τα ψάχνω, μπορεί να μην έχω όσο πάθος νομίζεις, μπορεί να μην έκατσα καν να το διαβάσω το άρθρο. Προφανώς πλακώματα online είναι χειρότερα από τα κατ’ιδίαν. Ούτε να σου χαμογελάσω μπορώ, ούτε να χαλαρώσουμε με τους μηχανισμούς που έχουμε αναπτύξει τόσα χρόνια, ούτε να θυμηθούμε τι μας ενώνει. Προσπαθήστε να το θυμίσετε στον εαυτό σας και στον άλλον στην μέση της κουβέντας αν γίνεται.
Πως το κλείνουμε χωρίς να χρειαστούμε ψυχοφάρμακα; Το πιο απλό είναι να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. ΟΚ, δεν δουλεύει πάντα, είναι λίγο ξενέρωτο. Αλλά οι πολιτικές διαφωνίες υπάρχουν από την εποχή του Αδάμ και της Εύας. Πάντα είναι δικομματικό το θέμα. Υπάρχει η δικιά μου θέση και η δικιά σου βλακεία! Οπότε θυμίστε σε όλους ότι δεν θα πεθάνει κανείς επειδή διαφωνούμε, είναι απλά ένα παιχνίδι. Ένας τρόπος να περνάει η ώρα μετά το φαγητό ίσως, μια παρέα πιο διαδραστική από την τηλεόραση.
“Να σου ομολογήσω ότι με τρομάζει όταν το λες αυτό. Δεν μπορώ να το καταλάβω καθόλου. Έχω στεναχωρηθεί πολύ”. Στην δικιά μου εμπειρία η μόνη κακή συζήτηση είναι αυτή που δεν κάνει τον κύκλο της. Ακόμα και η πιο έντονη διαφωνία (με μπινιλίκια) αν φτάσει στο φυσικό της τέλος περιλαμβάνει σεβασμό για τον συνομιλητή. Όχι για τις θέσεις του, είπαμε, αυτό a priori είναι βλακείες, αλλά επειδή και αυτός προφανώς νοιάζεται αρκετά για να προσπαθεί να με πείσει τόση ώρα.
