Δε μπορώ να καταλάβω πώς ένα δημόσιο πρόσωπο, όπως ο κύριος Διαμαντόπουλος, φαίνεται να μην έχει επίγνωση της θέσης του, του θεσμού που εκπροσωπεί ο ίδιος και του θεσμού που εκπροσωπούν άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχει βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας για αρνητικούς λόγους, δημιουργώντας άσχημη εντύπωση για το κόμμα του.
Αυτή τη φορά τα έβαλε με τον Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλο, έναν ιεράρχη που δε φοβήθηκε να «βγει προς τα έξω» και να μιλήσει ξεκάθαρα για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και τις προεκτάσεις της ιδεολογίας της.
Ο κος Διαμαντόπουλος λοιπόν σκέφτηκε, ή μάλλον δε σκέφτηκε, ότι θα ήταν επιτυχής μία διακωμώδηση της οικονομικής κρίσης μέσω της διακωμώδησης της Ιεροσύνης. Ο Σιατίστης Παύλος εξηγέρθη, και δικαίως, κάνοντας σχετική ανακοίνωση. Η στάση του Μητροπολίτη ήταν ασφαλώς η ενδεδειγμένη. Η Ιεροσύνη για το Χριστιανό αποτελεί Μυστήριο κι εφόσον συνδέεται με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αποκτά ακόμη μεγαλύτερες σωτηριολογικές διαστάσεις. Στην πρώτη του ανακοίνωση λοιπόν τόνισε το πνευματικό μέρος της υπόθεσης.
Ο κος Διαμαντόπουλος θεώρησε σωστό να απαντήσει, κατηγορώντας το συγκεκριμένο ιεράρχη για μεσαιωνικές πρακτικές (!), για πολιτική παρέμβαση (!), για μη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (!) και για υπεραμύνθηκε των πράξεών του εν γένει, επικαλούμενος την κοινωνία της ισότητας (!). Μάλιστα….
Κατ’ αρχάς ο κος Διαμαντόπουλος θα έπρεπε να είχε βγει και να είχε κατηγορήσει το Μητροπολίτη για τα ίδια ακριβώς πράγματα, όταν εκείνος συγκρούσθηκε με τους Χρυσαυγίτες. Όταν άρθρωνε εκκλησιαστικό αλλά και ταυτοχρόνως πολιτικό λόγο, κάνοντας σαφή παρέμβαση στα του κράτους και της πολιτείας. Δεν είδα τότε όμως να έχει πρόβλημα. Τότε τον βόλευαν οι ανακοινώσεις του Σεβασμιωτάτου.
Δεύτερον, ο κος Διαμαντόπουλος μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει ποιόν θεσμό εκφράζει, τόσο αυτός, όσο και ο Μητροπολίτης Σιατίστης. Είναι και οι δύο εκπρόσωποι θεσμών που αλληλο-εμπλέκονται, από τη στιγμή που Εκκλησία και Κράτος μέχρι τώρα είναι πολιτειακοί εταίροι. Στο σπίτι του λοιπόν, ο κος Διαμαντόπουλος είχε το δικαίωμα να κοροϊδεύει όσο θέλει και όποιον θέλει. Ως βουλευτής ωστόσο, δεν έχει κανένα δικαίωμα να προβαίνει δημοσίως σε τέτοιες πράξεις. Υποχρεούται να σέβεται τους εταίρους του, ακόμη και όταν δεν πιστεύει σε αυτά που πιστεύουν αυτοί. Απλοί κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς.
Τρίτον, εφόσον ξέρει να κάνει κήρυγμα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα πρέπει να γνωρίζει ότι το δικαίωμα του θρησκεύειν, αποτελεί συστατικό στοιχείο όλων των καταστατικών χαρτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ανάμεσα στα δικαιώματα αυτών που πιστεύουν είναι και η απαγόρευση της διακωμώδησης, της ειρωνείας και πάει λέγοντας. Οπότε σε πρώτο χρόνο, αυτός που καταπάτησε το δικαίωμα του Άλλου, ήταν ο Βουλευτής και όχι ο Μητροπολίτης.
Το πρόβλημα ξέρετε ποιο είναι; Ότι στη μικρή μας χώρα, οι άνθρωποι έχουν μάθει να πιπιλίζουν εκφράσεις ως καραμέλες (ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνία ισότητας και δε συμμαζεύεται), αλλά δεν καταλαβαίνουν επί της ουσίας, τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν αυτές οι εκφράσεις. Είναι τόσο «τυριά», (και ναι, αυτός δυστυχώς είναι ο χαρακτηρισμός), που δεν έχουν την παραμικρή εικόνα του μακρόκοσμου έξω από το μικρόκοσμό τους. Σε ένα πολιτισμένο κράτος της Ευρώπης, ο κος Διαμαντόπουλος δεν θα είχε σκεφτεί καν να διαπομπεύσει σε ένα καρναβάλι, το δικαίωμα του θρησκεύειν. Όχι γιατί θα φοβόταν τις κυρώσεις, αλλά γιατί η πολιτισμική καλλιέργειά του δεν θα το επέτρεπε.
Ευτυχώς ο Μητροπολίτης Σιατίστης για άλλη μία φορά επέδειξε αν και με αυστηρό τόνο, εκκλησιαστικό φρόνημα, απαντώντας όπως έπρεπε στο βουλευτή και τα φληναφήματά του. Φυσικά, μόνο αρνητική ήταν η εντύπωση της έντασης ανάμεσα σε έναν Ιεράρχη που στο παρελθόν έχει αποδείξει πόσο κατανοεί τα προβλήματα της κοινωνίας και σε έναν βουλευτή που για άλλη μία φορά προβάλλεται για λάθος λόγους. Αρνητικούς.
Θα κλείσω με ένα προσωπικό βίωμα, δείχνοντας τι σημαίνει ευρωπαϊκή ανεξιθρησκία και τι σημαίνει ευρωπαϊκός σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Στη Γενεύη απαγορεύεται ρητά στους εκπροσώπους των θρησκειών, όπως και στα μέρη λατρείας (εκκλησίες, τζαμιά κλπ) να φέρουν διακριτικά των θρησκευμάτων, σε ένδειξη σεβασμού προς τη διαφορετικότητα. Ο κανόνας εξαιρείται για ιστορικά μνημεία. Πήγα να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση «Σαλώμη» του Oscar Wilde. Είδα στις φωτογραφίες της πρεμιέρας κάποιους ρόλους, αποδοσμένους ως ραβίνους. Στην παράσταση ωστόσο, τα κοστούμια είχαν αλλάξει. Ρώτησα και ο υπεύθυνος με ενημέρωσε ότι έγινε σύσταση προς τη σκηνοθέτη για καταπάτηση των δικαιωμάτων των Εβραίων. Εκείνη αποδέχθηκε τη σύσταση, ζήτησε συγγνώμη και άλλαξε τα κοστούμια. Καμία ένταση, καμία προβολή στα ΜΜΕ, μόνο μία εκπληκτική παράσταση που δέχθηκε διθυραμβικές κριτικές γιατί πραγματικά τις άξιζε, και όχι γιατί είχε προκαλέσει το κοινό αίσθημα.
Στο Ελλαδιστάν, θα είχε βγει προφανώς ο κος Διαμαντόπουλος να υπερασπίζεται το δικαίωμα της έκφρασης και της τέχνης…