Σύνθημα της Microsoft σε μια συνεδρίαση: – «ταχύτερα, ταχύτερα, ταχύτερα, ταχύτερα!» ήταν το σλόγκαν της εταιρείας.
Πράγματι η ζωή των περισσοτέρων μοιάζει σαν είναι στο fast forward και να ακολουθεί το σλόγκαν της προαναφερθείσας εταιρείας. Ταχύτητα στις αποφάσεις, στις κινήσεις, στο φαγητό, στις απολαύσεις, στον έρωτα, στην ξεκούραση, στο δρόμο, στην εξέλιξη… παντού…
Μια διαρκής πίεση, ένα άγχος επαναλαμβανόμενο αν θα προλάβουμε να είμαστε σε όλα συνεπείς. Οικογένεια, δουλειά, φίλοι, κοινωνικές επαφές, επαγγελματικές επαφές, συγγενείς, περιμένουν από εμάς να είμαστε απίκο και επι τόπου. Να είμαστε μέσα στην τρελή χαρά. Με το χαμόγελο στα χείλη, με όρεξη και ζήλο για όλα. Δεκτικοί και καταδεκτικοί.
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν μερικές και μόλις ξυπνούν έχουν τη βλεφαρίδα κάγκελο, το μάγουλο τσίτα, τα μαλλιά σαν να είχαν δίπλα τους τον Τρύφωνα. Εγώ πάντως μόλις και μετά βίας σηκώνομαι. Και έτσι όπως είμαι μάλλον χρειάζομαι επειγόντως ένα λίφτινγκ α λα Ντέμυ Μουρ. Και αφού το ξεπεράσω αυτό, τρέχω πανικόβλητη να ντυθώ και να βάλω κατιτις που να ταιριάζει, μην με τρέχει και η fashion police. Τρώω δεν τρώω πρωινό, συμμαζεύω τα ασυμμάζευτα και ξεκινώ για τη δουλειά. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και γκαζώνω για να προλάβω, γιατί ως συνήθως έχω αργήσει. Και που γκαζώνω τι κατάλαβα; Η κίνηση στους δρόμους είναι χειρότερη και από την «κίνηση» της Πετρούλας. Ευτυχώς η ώρα περνάει ευχάριστα. Χαζεύω το ζευγάρι στο διπλανό αυτοκίνητο που σκοτώνεται, μετράω τις μούντζες των άλλων οδηγών που νευριάζουν μεταξύ τους, ακούω τα μπινελίκια του κόσμου και μαθαίνω και καινούργιες λέξεις που μέχρι πρότινος δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Ελλάς το μεγαλείο σου… Μέσα σε αυτόν τον πανζουρλισμό από το ραδιόφωνο ακούγονται οι χαρούμενες και μελωδικές φωνές των ραδιοφωνικών παραγωγών, οι οποίοι ονειρεύονται θάλασσες και πουλιά, αγάπες και λουλούδια… Αναρωτιέμαι… τι πίνουν και δεν μας δίνουν…
Φτάνω επιτέλους στη δουλειά μου και παρακαλώ το αφεντικό μου να με υποδεχτεί με έναν ζεστό καφέ και να μου πει «σε καταλαβαίνω που άργησες η κίνηση δεν υποφέρεται». Μα τι λέω; Καλά που δεν με πετάει από τον πέμπτο όροφο της εταιρείας. Μετά από 9 ώρες εξαντλητικής και ταχύτατης εργασίας, ήρθε η ώρα να σχολάσω. Τρέχω γρήγορα για να πάρω το αυτοκίνητο και να γυρίσω σπίτι για να μαγειρέψω κάτι να φάω. Μόλις ανοίγω την πόρτα αμέσως σκέφτομαι: «δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τη μαγειρική, ας παραγγείλω». Τρώω λοιπόν, γρήγορο φαγητό και κάνω γρήγορο μπάνιο. «Έχω να προετοιμάσω το αυριανό πρόγραμμα», σκέφτομαι. Δεν προλαβαίνω, χρειάζομαι κι άλλες ώρες μέσα στη μέρα. Ανοίγω τον υπολογιστή, χρειάζομαι να ηρεμήσω… Δεν θυμάμαι πότε άνοιξε… Είχα ήδη κοιμηθεί με τον υπολογιστή αγκαλιά και το αυριανό πρόγραμμα απροετοίμαστο.
Γεμάτη μέρα, άδεια ζωή…
