Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε κάθε μέρα.
Η ζωή μας όλη συρρικνώνεται σε μια ανατολή που γίνεται δύση για να πάρει μακριά την αλήθεια της ματαιότητας μας.
Ζούμε για μια αναλαμπή, βυθιζόμαστε σ’ ένα ίχνος φωτός που μοιάζει να είναι μοναδικό και η ύπαρξη μας αποκτά νόημα.
Πλανιόμαστε στα μήκη και στα πλάτη μιας αβέβαιης ονειροφαντασίας και οι ασθήσεις αποτελούν το μόνο μέσο πρόσβασης στον κόσμο του πραγματικού. Καλωσορίζουμε αυτό που φαίνεται αληθινό για να καταφύγουμε στη ματωμένη χίμαιρα της αυταπάτης που κρύβει μέσα της κάθε απόκρυφη επιθυμία της αδύναμης καρδιάς μας.
Γίνεται φως και μας οδηγεί σε μονοπάτια περιπλάνησης τρελά, εκεί που μόνο τα παιδιά μπορούν να επιζήσουν με την αφέλεια μιας αθώας ματιάς.
Είναι η στιγμή που το όνειρο αποκτά διαστάσεις μαγικές, κατακλύζει το είναι μας και μας μεταφέρει εκεί που ο πόνος γίνεται χάδι για να μας σώσει.
