Συνέντευξη στη Μαρκέλλα Καζαμία
Πώς θα ήταν αν η Πηνελόπη Δέλτα εμφανιζόταν από το παρελθόν για να μάθει σε μια σύγχρονη γυναίκα να λέει ιστορίες, βοηθώντας την να ξεπεράσει τη θλίψη της και να ξαναφεθεί στην αγάπη;
Κάθε άνθρωπος, σε κάποια φάση της ζωής του, μπορεί να βιώσει το απόλυτο σκοτάδι και να έρθει αντιμέτωπος με τους “δαίμονες” που κρύβονται μέσα του. Όταν γίνει αυτό, πάντα ξεπηδάει από κάπου ένας απο μηχανής θεός, αληθινός, με σάρκα και οστά ή αόρατος, κύημα της φαντασίας μας, που όμως ανήκει ολοκληρωτικά στην πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε. Και τότε μπορούν να συμβούν μαγικά πράγματα… Αρκεί να τα αφήσουμε…
Η ιδέα για το θεατρικό αυτό έργο με τίτλο “Η εποχή του Κυνηγιού” ήταν του Γιάννη Σκαραγκά που, όπως αναφέρει, την εμπνεύστηκε από την Αθηνά Μαξίμου και τη Φωτεινή Μπαξεβάνη που ενσαρκώνουν επί σκηνής τις δύο ηρωίδες, μία αληθινή γυναίκα της διπλανής πόρτας, βυθισμένη στη μοναξιά και την απογοήτευση και μία φανταστική που ξεπηδά από το παρελθόν, αέρινη και σοφή, καταργώντας το χωροχρόνο, για να μας μάθει ότι κάπου υπάρχουν φύλακες άγγελοι που μας καθοδηγούν πάντα, κυρίως στις πιο δύσκολες ώρες μας.
Υπόθεση του έργου:
Η Πόπη (Φωτεινή Μπαξεβάνη) είναι μια καταθλιπτική γυναίκα που έχει διακόψει την επαφή της με τον πραγματικό κόσμο, σταματώντας να μιλάει στους γύρω της. Μέσα στις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης έχασε τα πάντα και απομονώθηκε σε έναν κόσμο που δεν μπορούν να πλησιάσουν ούτε οι τράπεζες ούτε οι φίλοι της – έναν κόσμο του μυαλού της από όπου σταδιακά αρχίζουν να εξαφανίζονται οι λέξεις και οι ιστορίες των αναμνήσεών της.
Προσπαθώντας να επανέλθει και να αποκαταστήσει τη σχέση της με το περιβάλλον της, επινοεί μια φανταστική φίλη, την Πηνελόπη Δέλτα (Αθηνά Μαξίμου), την οποία θεωρεί σύμβολο μοναξιάς και εσωτερικής εξορίας, και μέσα από τη σχέση τους μαθαίνει να ξαναζεί.
Η Πηνελόπη τη βοηθάει να ανατρέξει στο παρελθόν της, πριν ακόμα διακόψει την επαφή με τους γύρω της. Πρόκειται για μια φορτισμένη αναδρομή, με πολλά κωμικά όσο και δραματικά στοιχεία, που αναδεικνύουν μια μεγάλη γυναικεία φιλία και κυρίως ένα τρυφερό βλέμμα στα συντρίμμια ενός κόσμου που μαζί με τα όριά του, έχει χάσει και την ικανότητά του να επινοεί και να οραματίζεται τον καλύτερο εαυτό του.
Δεν είμαστε ρομαντικοί όσοι ζούμε τον έρωτα στο μυαλό μας. Πρακτικοί είμαστε. Ξέρουμε να διαπραγματευόμαστε με το ακατόρθωτο. Θες να μάθεις πώς μπορεί να ζήσεις για πάντα με τη σκέψη ενός άντρα; Είναι μέχρι να βρεις τον άνθρωπό σου, αυτόν που ξέρεις πως είναι δικός σου, αλλά δεν θα τον έχεις ποτέ. Κοιτάς γύρω σου και μαθαίνεις να τα βλέπεις όλα μισά. Κρατάς κάτι για εκείνον, όχι επειδή θα έρθει, αλλά γιατί προσπαθείς να δεις τον κόσμο με το βλέμμα του. Όχι, δεν είναι ρομαντικό το να μαραζώνεις για κάποιον. Κανένας δεν μαραζώνει από έρωτα. Απλώς, καταλαβαίνεις πόσο εύκολα συνηθίζεις μια ζωή χωρίς να ‘χεις εκείνον για να κοιτάτε τον κόσμο μαζί. Αυτό είναι που σε αρρωσταίνει. Να μη μπορείς να καταλάβεις αν αυτό που θα σου λείπει για πάντα, θα είναι ο κόσμος ή το βλέμμα του.
Για 20 παραστάσεις στο Θέατρο Ιλίσια, σε σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα:
Το τραγούδι της παράστασης, σε στίχους του Γιάννη Σκαραγκά και μουσική της Φωτεινής Μπαξεβάνη, ερμηνεύει η Νατάσα Μποφίλιου.
Συγγραφέας, σεναριογράφος, ο Γιάννης Σκαραγκάς σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Έχει γράψει τέσσερα μυθιστορήματα (Επιφάνεια, Η πατρίδα της αφής, Το αινιγματικό βλέμμα του αγγέλου, και το πιο πρόσφατο Ο ουρανός που ονειρεύτηκες). Ως σεναριογράφος έχει εργαστεί για πάνω από μία δεκαετία στον χώρο της τηλεόρασης, έχοντας υπογράψει πέντε σειρές (Mega, Alpha), αλλά και στον κινηματογράφο (Village Roadshow, Argonauts Productions, A&G Films Media Entertainment Ltd).
Γράφει στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά. Τα διηγήματά του δημοσιεύονται κατά καιρούς σε αμερικανικά έντυπα όπως: World Literature Today, Tower Journal, Crannog, Midnight Circus, Story Shack κ.ά. Το θεατρικό του έργο Prime Numbers ανέβηκε το 2009 στη Νέα Υόρκη και ήταν υποψήφιο για τα New York Innovative Theatre Awards. Συνεργάζεται με το European Business Review και το λογοτεχνικό περιοδικό Εντευκτήριο. Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright και μέλος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων.
Με αφορμή την παράσταση «Η Εποχή του Κυνηγιού», ποια ήταν η βασική ιδέα για το έργο αυτό; Ο έρωτας ή η απώλεια του έρωτα;
Η απώλεια, όχι μόνο του έρωτα αλλά κυρίως της ικανότητας να εξηγήσουμε αυτό που μας τραυματίζει. Το έργο είναι μια ιστορία της ελληνικής κρίσης. Ακολουθεί τη ζωή μιας γυναίκας που έχοντας χάσει το σπίτι της στη διάρκεια της κρίσης, αποφάσισε να απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο. Μέσα σε αυτή την απομόνωση, δίνει μορφή στη φωνή της ενοχής μέσα στο μυαλό της, την ονομάζει Πηνελόπη Δέλτα και τη βάζει να της μάθει να λέει ιστορίες. Η παράξενη διασκάλα της την καθοδηγεί βήμα βήμα για να αντιμετωπίσει τη στιγμή που η ηρωίδα αποφάσισε να παραιτηθεί από τη ζωή.
Στο έργο, η ηρωίδα βιώνει την απομόνωση, ψυχολογική και κοινωνική. Πιστεύεις ότι αυτό συμβαίνει γύρω μας τη δύσκολη εποχή που διανύουμε και πώς επιλέγεις να σώσεις τον χαρακτήρα αυτό από την καταστροφή;
Με την οικονομική κρίση δεν άλλαξε μόνο η ζωή μας αλλά και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για την κοινή μας απώλεια. Στο έργο οι λέξεις εξαφανίζονται από τη ζωή της ηρωίδας γιατί η απομόνωση και το προσωπικό της τραύμα έχουν αφαιρέσει από αυτές κάθε νόημα, κάθε αναφορά τους στον υπόλοιπο κόσμο. Μας εγκατέλειψαν οι ιστορίες μας – και μας εγκατέλειψαν γιατί η κρίση κλόνισε τη λογική των επιλογών μας μέχρι τότε. Ξυπνήσαμε μέσα σε έναν ατελείωτο απολογισμό και μια βαθιά ενοχή. Η λύση θα έρθει και πάλι μέσα από τις ιστορίες που φτιάχνουμε για τον εαυτό μας, που φτιάχνουμε με τις πράξεις μας. Αυτή ακριβώς είναι η σκληρή και συγχρόνως κωμική σχέση που αναπτύσσει η ηρωίδα με τη φωνή του μυαλού της, με στόχο να της μάθει να λέει καινούργιες ιστορίες ώστε να περιγράψει τη ζωή της από την αρχή.
Το τελευταίο σου βιβλίο «Ο ουρανός που ονειρεύτηκες» (εκδόσεις Κριτική) έχει πάρει ήδη την πορεία του. Βασικό θέμα του τα μεγάλα συναισθήματα και η απώλεια τους. Πώς εμπνεύστηκες την υπόθεση του μυθιστορήματος όπου ο ήρωας χάνει τα πάντα σε μια στιγμή;
Ο μόνος λόγος που η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, είναι επειδή ξεκίνησε σε μορφή διηγημάτων στην Αμερική και μεταφέρθηκε στο θέατρο το 2009 στην Νέα Υόρκη. Είναι ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα, μια ιστορία χαρακτήρων και ανατροπών, και θα μπορούσε πιθανώς να διαδραματίζεται σε άλλα σύνορα, αλλά με τους ίδιους ήρωες. Μοιάζει να παρακολουθούμε την ιστορία ενός άντρα που έχει χαθεί σε μια ερημική περιοχή στην Τιχουάνα, σταδιακά όμως αποδεικνύεται ότι το κύριο πρόσωπο ήταν από την αρχή η γυναίκα που καταδιώκει. Οι ήρωες σε αυτό το μυθιστόρημα έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό: προσπαθούν να επανορθώσουν για κάποιο μεγάλο λάθος που έδινε νόημα στη ζωή τους. Έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην ενοχή και την αμνησία, και αυτή η απόσταση τους περιθωριοποιεί. Η μοναδική ευκαιρία να γίνουν κάτι καλύτερο, είναι να αυτοτιμωρηθούν ή να ξεχάσουν – και αυτό το δίλημμα τους κάνει τραγικούς.
Προτιμάς να γράφεις μυθιστορήματα ή έργα για το θέατρο που μπορείς να τα δεις να ζωντανεύουν σε μια σκηνή;
Θεωρούσα πάντα προνόμιό μου να δουλεύω και στην πεζογραφία, αλλά και ως θεατρικός συγγραφέας ή ως σεναριογράφος όταν δούλευα στην τηλεόραση. Μπορεί να διαφέρουν τεχνικά, αλλά το κομμάτι της έκφρασης παραμένει το ίδιο ανεξάντλητο.
Έχεις συνεργαστείς κατά καιρούς με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά των ΗΠΑ, αλλά και στην Ελλάδα με το Εντευκτήριο και παλαιότερα με τη Φράση. Παίζουν κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στη συγγραφική σου ζωή;
Τα λογοτεχνικά περιοδικά ήταν για μένα πάντα ένα ιδανικό εργαστήριο για να πειραματιστώ με το ύφος μου και να το ανανεώσω. Είναι ένα μικρό αλλά συναρπαστικό κομμάτι μιας πολύ προσωπικής και βαθιάς καλλιτεχνικής απόλαυσης.
Ετοιμάζεις κάποια άλλη δουλειά μετά την Εποχή του Κυνηγιού;
Γράφω το λιμπρέτο για ένα μουσικό έργο του Θοδωρή Λεμπέση βασισμένο στη ζωή του Άγγλου ποιητή Ρούπερτ Μπρουκ. Θα το σκηνοθετήσει η Λίνα Ζαρκαδούλα, την οποία εμπιστεύομαι τυφλά μετά τη συνεργασία μας στην Εποχή του Κυνηγιού, και θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι.
Ποιος είναι ο δικός σου «ουρανός που ονειρεύεσαι»;
Δεν είμαι σίγουρος ότι είμαι σε θέση να το εξηγήσω, νομίζω όμως ότι περιγράφεται με αισθήματα και σκέψεις που μπορούν να μοιραστούν με άλλους.
Από 5 Μαΐου 2015 στο θέατρο ΙΛΙΣΙΑ
Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια. Τηλ.: 210 7210045
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Φωτεινή Μπαξεβάνη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκη Σερέτη
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη
Οργάνωση παραγωγής: Σωτήρης Μίχας
Μια παραγωγή της αρτivities