Δεν καταλαβαίνω τη νοοτροπία του τύπου «δεν μπορώ να νταντεύω τα γερόντια». Η μητέρα μιας γνωστής μου αυτό μου είπε, όταν την ρώτησα τι κάνει η γιαγιά τους. Βλέπετε η γιαγιά Ελένη, έπεσε και έσπασε το γοφό της και επομένως χρειάζεται λίγη φροντίδα παραπάνω από τα συνηθισμένα. Το κακό είναι ότι και στα εγγόνια της έχει περάσει αυτή η νοοτροπία και δυσανασχετούν τώρα που θα πρέπει έστω για λίγο καιρό να την έχουν στο σπίτι τους. Θα χάσουν τη βολή τους, λένε. Θα αναγκαστούν να παραχωρήσουν το δωμάτιο στη γιαγιά τους, λένε. Θα πρέπει να την βοηθούν να πάει στην τουαλέτα, λένε. Και πολλά ακόμη λένε.
Δεν καταλαβαίνω πραγματικά τι έχουν στην καρδιά τους μέσα. Άδεια είναι; Εγώ ξέρω ότι η γιαγιά Ελένη, όσο είχε ακόμη τις αντοχές της, έδινε τα πάντα για όλους. Αυτή είναι η ανταμοιβή της;
Πριν από 3 περίπου χρόνια η δική μου η γιαγιά έκανε μια παρόμοια επέμβαση στο ισχίο της. Για 6 μήνες έμενε μαζί μας στο σπίτι μας, αφού όπως είναι λογικό χρειαζόταν προσοχή και φυσιοθεραπείες. Για 6 μήνες κοιμόμουν στο σαλόνι, καθώς δεν μένω και σε βίλα. Τους πρώτους 2 μήνες σηκωνόμασταν στη μέση της νύχτας όσες φορές χρειαζόταν, για να πάει στην τουαλέτα. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά κανένας από την οικογένειά μου να αγκομάχησε, ούτε να παραπονέθηκε για τίποτα. Όχι επειδή δεν κουραστήκαμε, αλλά επειδή οφείλαμε να πράξουμε έτσι σε μια γυναίκα που στο παρελθόν είχε δώσει τα πάντα σε όλους μας.
Όταν ήμουν μικρή τη σήκωνα μεσάνυχτα για να μου μαγειρέψει. Την τραβολογούσα να μου αγοράσει ό,τι θυμόμουν κάθε φορά. Της έκανα την κουζίνα της μαντάρα. Την έβαζα στη μέση όταν μάλωνα με τους γονείς μου. Μου έκανε εντριβές όταν αρρώσταινα. Περνούσα όλα μου τα καλοκαίρια μαζί της. Και πόσα ακόμη να θυμηθώ.
Είναι λοιπόν δυνατόν να σκεφτώ έστω για μια στιγμή ότι με κούρασε; Η βοήθεια που της πρόσφερα εγώ προσωπικά ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω γι’ αυτήν. Η ανιδιοτελής της αγάπη είναι το σημαντικότερο εφόδιο που μου μετέδωσε. Και είναι ντροπή να ξεχνάμε.
Γιατί η αλήθεια είναι πως ξεχνάμε πολύ εύκολα. Εγώ όμως τη θυμάμαι να στερείται για να έχω εγώ, τη θυμάμαι να μου λέει: «εγώ είμαι εδώ».