Παρά τα όσα θα ήταν πολιτικώς ορθό να πιστεύουμε, όταν συναντάμε ανθρώπους για πρώτη φορά, βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα σχετικά με τη φιλικότητα, το κύρος τους και την ερωτική τους διαθεσιμότητα – και τα μάτια τους δεν είναι το πρώτο μέρος που κοιτάμε.
Οι περισσότεροι ερευνητές συμφωνούν ότι η ομιλία χρησιμοποιείται κυρίως για να μεταφέρει πληροφορίες, ενώ η γλώσσα του σώματος χρησιμοποιείται για να εκφράσει τις διαπροσωπικές διαθέσεις και σε κάποιες περιπτώσιεις αποτελεί υποκατάστατο των λεκτικών μηνυμάτων. Για παράδειγμα, μια γυναίκα μπορεί να ρίξει σε έναν άνδρα ένα «βλέμμα που σκοτώνει» και να του μεταδώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα δίχως να ανοίξει το στόμα της.
Ανεξάρτητα από την πολιτισμική ταυτότητα, τα λόγια και οι κινήσεις γίνονται ταυτόχρονα, και μάλιστα με τέτοια προβλεψιμό- τητα ώστε ο Μπερντγουίστελ ήταν ο πρώτος που ισχυρίσιηκε ότι ένα καλά εκπαιδευμένο άτομο μπορεί να καταλάβει ποια κίνηση κάνει ένας άνθρωπος απλούς και μόνο ακούγοντας τη φωνή του. Ο Μπερντγουίστελ έμαθε ακόμα και πώς να αναγνωρίζει ποια γλώσσα μιλά ένας άνθρωπος, δίχως να τον ακούει, παρατηρώντας απλώς τις χειρονομίες του.
Οι περισσότεροι δυσκολεύονται να αποδεχθούν πως οι άνθρωποι παραμένουν ακόμη ζώα από βιολογικής άποψης. Είμαστε ένα είδος πρωτευόντων – ο Homo Sapiens· άτριχοι πίθηκοι που έμαθαν να περπατούν στα δύο άκρα και διαθέτουν έναν ευφυή, εξελιγμένο εγκέφαλο. Όμως όπως και τα άλλα ζωικά είδη, κυριαρχούμαστε
ακόμα από βιολογικούς νόμους που ελέγχουν τις ενέργειες, τις αντιδράσεις, τις χειρονομίες και τη γλώσσα του σώματος μας. Το συναρπαστικό είναι πως το ζώο που λέγεται άνθρωπος σπάνια αντιλαμβάνεται ότι οι στάσεις, οι κινήσεις και οι χειρονομίες του μας λένε μια ιστορία την ώρα που η φωνή του μπορεί να λέει μια άλλη.