Που είναι οι δημοσιογράφοι στον κυβερνοχώρο; Το blogging είναι μια ακόμα ενδιαφέρουσα τεχνολογική ανατροπή καθώς οι επαγγελματίες συγγραφείς στην χώρα μας δεν έχουν βρει ακόμα τρόπο ή λόγο να το ενσωματώσουν στην επικοινωνία τους. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι ευτύχημα.
Θυμάμαι την πρώτη Πέμπτη της τρίτης Λυκείου, την πρώτη μου έκθεση. Το θέμα ήταν κάτι με την αποξένωση των ανθρώπων στις πόλεις (πάντα κάτι τέτοιο ήτανε…) και αποφάσισα να αντιδράσω με ένα σύντομο παραμύθι. Την επόμενη εβδομάδα η καθηγήτρια με έβαλε να το διαβάσω μπροστά σε όλους. Είχα πάρει είκοσι! Μια σημείωση όμως πιο κάτω ήταν σαφής: “Πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση αλλά μην το ξανακάνεις.”
To πρόβλημά μου ήταν πάντα ότι έγραφα υπερβολικά περιληπτικά. Σκέφτομαι με κεφαλίδες και την δομή του θέματος. Όταν ασχολήθηκα με άλλα μέσα όμως μου φάνηκε πολύ χρήσιμο το ταλέντο. Ακόμα και στα περιοδικά, τα άρθρα μικραίνουν διαρκώς. Και στο διαδίκτυο μιλάμε για ελάχιστες “μπουκιές” πληροφορίας πριν βαρεθείτε. Γεννήθηκα για να γράφω online!
Ήταν ο λόγος που μου άρεσε πάντα το PcMagazine και όχι το RAM. Στο RAM είχε πάντα ατελείωτα κατεβατά κειμένου και άποψης. Αυτός ο τρόπος γραφής δεν περνάει στο διαδίκτυο. Ποιός θα κάτσει να διαβάσει ολόκληρο το “χαλί” σαν να είναι βιβλίο; Επιπλέον ένα ταξίδι μου στην συντακτική ομάδα του PcMagazine στην Νέα Υόρκη μου έμαθε ότι δεν είναι θέμα ταλέντου αλλά σκληρής δουλειάς. Κοιτάς το κείμενο, το ελέγχεις με όσα περισσότερα κριτήρια μπορείς, το περνάς από κόσκινα. Έτσι βελτιώνεται.
Η ελληνική τεμπελιά φαίνεται αμέσως στον ανταγωνιστικό χώρο του διαδικτύου γιατί οι “κομπιουτεράκηδες” βάζουν σε κόπο ότι τους λείπει σε ταλέντο. Τα εύκολα είναι για τις μηχανές, αν είναι να χορέψετε πρέπει να σκεφτείτε εντυπωσιακές νέες φιγούρες!
(Εδώ μια καλούτσικη περίληψη του θέματος από ακαδημαϊκή άποψη σαν παρουσίαση.)
