Και ύστερα το καλοκαίρι τελείωσε… Κοιτάζαμε το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού. Πόσα καλοκαίρια θα έρθουν και πόσα θα φύγουν; Πόσοι χειμώνες θα μας βρουν μαζί και πόσοι θα μας αφήσουν χώρια;
Σου λέω να κάνεις κάτι να δέσεις τη στιγμή να κρατήσει για πάντα. Έτσι όπως είμαστε, έτσι όπως νιώθουμε, εδώ μπροστά στο φως, πριν σβήσει… πριν όλα γίνουν σκοτάδι.
Μου λες πώς είναι αδύνατο. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα αλλάζουν. Με αγαπάς τώρα, δε ξέρεις για αύριο. “Σε αγαπώ τώρα, Νιώσε το!”
Μα δε μου φτάνει, κάτι με τρώει μέσα μου βαθιά. Κι ύστερα έρχεται μια μουσική, αντηχεί στα αυτιά μου η μελωδία… “Για να ‘ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα…”
...για να ‘ναι πάντα ΙΔΙΑ αλλάζουν όλα. Αυτό είναι, σκέφτομαι. Τώρα είσαι εσύ… αύριο ποιος; Τώρα είμαι εγώ, αύριο θα είμαι κάποια άλλη. Κάποια που δε θα σου θυμίζει στο χιλιοστό εμένα. Θα το άντεχες άραγε;
Κι εσύ δε μπορείς να δέσεις τη στιγμή. Θα την αφήσεις να φύγει, έτσι απλά, γιατί δε ξέρεις πως δένουν τις στιγμές, γιατί όπως λες όλα αλλάζουν.
Σηκώνομαι και βουτώ στη θάλασσα. Κάτω απ’ το βυθό τραγουδώ “για να ‘ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα” και μένω εκεί μέχρι να μου τελειώσει η αναπνοή. Μέχρι να μου τελειώσει η στιγμή μήπως και έρθει η αλλαγή και μετά γίνουν πάλι όλα ίδια.
Το άλλο καλοκαίρι μπορεί να βλέπω το ηλιοβασίλεμα μόνη, το επόμενο παρέα με φίλους… Ίσως κάποιο καλοκαίρι να καταφέρω να δέσω τη στιγμή μου για πάντα. Εκεί στο μυαλό μου και στην καρδιά μου μέσα, σαν όλα τα καλοκαίρια να υπήρξαν και να υπάρχουν για ΕΚΕΙΝΟ το καλοκαίρι μόνο…
Εσύ δεν ξέρεις πως δένουν τις στιγμές.
