Η παρέα του KissmyGRass σήμερα έγινε πιο μικρή. Φρόντισε γι αυτό η «επάρατος νόσος» που κυκλοφορεί γεμάτη θράσος και έπαρση θερίζοντας ανθρώπους, γκρεμίζοντας ζωές και καταρρακώνοντας συναισθήματα.
Ο Π. νικήθηκε σήμερα από την αρρώστια που έχει πάρει το δρεπάνι και αποδεκατίζει αδιάκριτα και με την έπαρση του αήττητου μονομάχου. Δεν τον άφησε να παλέψει αρκετά. Τέσσερις μήνες του άφησε μέχρι να του δείξει το δρόμο μακριά από οικογένεια, φίλους, αγάπες και ζωές. Τέσσερις μήνες να παλέψει, να νιώσει την ήττα και να αποχαιρετίσει ότι αγάπησε.
Δεν στενοχωρήθηκα. Θύμωσα. Οργίστηκα. Τσαντίστηκα. Γιατί δεν ξέρω ποιος είναι εκεί πάνω και τι κάνει. Το σίγουρο είναι ότι κάτι δεν πάει καλά. Άνθρωποι δυνατοί, ρωμαλέοι, οξυδερκείς και ελεύθεροι αγγίζουν τον ανίκητο πόνο και την απόλυτη αδυναμία σε μια άνιση μάχη για δύο που νικάει όμως πάντα ο γνωστός, ένας.
Κλείνονται σε εργαστήρια και ψάχνουν την απαρχή του κόσμου. Αμύθητα ποσά δίνονται για να βρουν ποιος ιός θα αποδεκατίσει τους αιώνιους «φανταστικούς» εχθρούς. Διαστημικά λεωφορεία υπέρμετρης ματαιοδοξίας επανδρώνονται και κάνουν βόλτες στο σύμπαν, όταν όλα αυτά τα χρήματα, όταν όλα αυτά τα μυαλά θα έπρεπε να δουλεύουν μόνο με ένα στόχο. Να κατατροπώσουν αυτό που τρώει σα σαράκι το σώμα και εξασθενίζει κάθε ψυχικό απόθεμα.
Ο Π. νικήθηκε. Έφυγε και λυτρώθηκε. Η πορεία του όμως μέχρι αυτή τη λέξη παρηγόριας –λυτρώθηκε- ήταν κόλαση, Γολγοθάς και σκοτάδι μαζί. Δεν θέλω να λυτρώνονται οι άνθρωποι από τις αρρώστιες. Να γίνονται καλά θέλω. Να βρίσκουν ξανά το χρώμα τους, τη δύναμη του βλέμματος, την ένταση στη φωνή τους και την επιθυμία τους να πάνε παρακάτω.
Δεν ξέρω που πάει. Και ποτέ δεν θα μάθω. Εύχομαι να βρίσκεται με ανθρώπους που θα εκτιμήσουν το ελεύθερο πνεύμα του, την οξυδέρκεια και την εξυπνάδα που σε καθήλωνε. Να μην είναι μόνος αλλά με άλλους. Γιατί και ο Παράδεισος – αν υπάρχει- είναι βαρετός όταν δεν έχεις με ποιον να μοιραστείς την ομορφιά και τη γαλήνη.
Η σκέψη μου είναι στον Π. που ταξιδεύει, και η αγάπη μου σε εκείνη που ήταν κοντά του με δύναμη και πίστη κάθε στιγμή που οι ήττες κτύπαγαν αλύπητα.
Κάτι τελείωσε. Και ταυτόχρονα κάτι άρχισε: μια ζωή χωρίς τον Π., ένας κόσμος με ένα νέο άνθρωπο μακριά μας.
Καλή συνέχεια σε όλους και περισσότερο σε εκείνους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο τέρας που λέγεται Καρκίνος. ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΟΝ!
