* σε μετάφραση και (πολύ) ελεύθερη απόδοση από τον Αδικημένο.
Αγαπημένη μου Jacqueline,
Ελπίζω ο καιρός στο Παρίσι να είναι καλός. Όπως ξέρεις, έχω επισκεφτεί τη Κύπρο μετά από πρόσκληση κάποιων Κυπρίων φίλων που γνώρισα καθώς εργαζόμουν στην έκδοση εισιτηρίων του Πύργου του Άιφελ και ήθελαν να “βάλουν μέσο” για να μπουν πιο μπροστά στην ουρά. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τις εμπειρίες μου από το Κυπριακό Πάσχα, μια ανεπανάληπτη εμπειρία που όλοι πρέπει κάποιοι να περάσουν (κάτι σαν τη γέννα).
Το πρώτο σοκ με βρήκε πριν καν φτάσω στη χώρα.
Σάββατο βράδυ, κι ενώ βρίσκομαι στο αεροπλάνο λίγο πριν τη προσγείωση, βλέπω από το παράθυρο μια χώρα ΓΕΜΑΤΗ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΦΩΤΙΕΣ! Έπαθα panic attack γιατί νόμισα ότι ο Άσαντ είχε στείλει στρατεύματα από τη Συρία και άρχισε τις επιθέσεις.
Προσπάθησα να αναπνεύσω με το σακουλάκι ναυτίας της Air France. Δυστυχώς τα πράγματα έγιναν χειρότερα καθώς πνίγηκα από υπολείμματα σησαμιού που ξέμειναν μέσα στο σακούλι, μιας και η κυρία δίπλα μου το είχε χρησιμοποιήσει προηγουμένως ως αποθηκευτικό χώρο για τα αγαπημένα της “ποξαμάθκια” (που επι λέξη “τραβούν τα υγρά του στομαχιού”).
Αφού με υποδέχτηκαν οι Κύπριοι φίλοι στο αεροδρόμιο και μου εξήγησαν ότι πρόκειται για έθιμο (ονόματι “Λαμπρατζιά”) με πήραν on-the-spot για να έρθω αντιμέτωπος με το φόβο μου: σε μια τεράστια φωτιά στην οποία με ανάγκασαν να πλησιάζω τόσο κοντά που ένιωσα τους φακούς επαφής να λιώνουν μέσα στα μάτια μου. Ένας από τους Κύπριους φίλους έβγαλε ένα μαχαιράκι (εδώ το λένε “τσιακκούι”), έκοψε από το χέρι μου το βραχιολάκι από ίνες μεταξιού που μου πήρες από τη Gallery Lafayette και το πέταξε χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα στη φωτιά! Όταν σοκαρισμένος του ζήτησα το λόγο που πέταξε το δώρο της επετείου μας μέσα στη “λαμπρατζιά” μου είπε ότι νόμιζε πως ήταν ο Μάρτης μου. Τώρα τι σχέση έχει ο μήνας με τον όλο παραλογισμό δεν έχω καταλάβει ακόμα.
Και να ήταν μόνο αυτό; Με το που ηρέμησα από το συγκεκριμένο σοκ αντικρίζω στη κορυφή της φωτιάς κάτι που έμοιαζε με άνθρωπο που καιγόταν! Όταν άρχισα να ουρλιάζω πιστεύοντας ότι βλέπω εφιάλτη στο 18ο αιώνα στο οποίο επιδοθήκαμε σε κυνήγι μαγισσών, με καθησύχασαν εξηγώντας μου ότι ήταν απλά μια κούκλα η οποία συμβόλιζε τον Ιούδα.
Όταν άρχισαν να περνούν πάνω από το κεφάλι μου τεράστιες κροτίδες και τα εκκωφαντικά μπαμ μπουμ (λες και βρισκόμουν στην αυλή του Καντάφι) πλάι στη τεράστια φωτιά που έκαιγε τον άνθρωπο και όλους εμάς να κόβουμε βραχιόλια και να τα ρίχνουμε μέσα της, βεβαιώθηκα ότι το όλο σκηνικό έμοιαζε με καλοστημένο theme park του Game of Thrones.
Στη συνέχεια με πήρανε στην εκκλησία για να παρακολουθήσουμε το μυστήριο της Ανάστασης. Μυστήριο όπως σου το λέω – και τα μπαμ μπουμ συνεχίστηκαν ακάθεκτα.
Ξαφνιασμένος ρώτησα ένα από τους Κύπριους “μα θα ρίχνουν βόμβες και στην εκκλησία;!” και μου απάντησε με ένα αποστομωτικό “τζιαι στη Παναγιά των Παρισίων να μας πάρουν να κάμουμε τον καλό λλόον πάλε εννα σίρνουμε τσάκρες”. Άρχισα να τους φαντάζομαι όλους σε μια κλούβα της Παριζιάνικης Αστυνομίας, αλλά το όραμα μου διακόπηκε απότομα από την ομιλία ενός πάτερ που (αν ήταν σωστή η μετάφραση) μιλούσε για τις αξίες της περισυλλογής ενάντια στην οικονομική κρίση την ώρα που φορούσε ένα πενηντάκιλο ολόχρυσο στέμμα γεμάτο με πολύτιμους λίθους.
Μετά μου έδωσαν το “Άγιο Φως” και για το επόμενο εικοσάλεπτο καιγόμουν από το κερί της λαμπάδας που έσταζε πάνω στο χέρι μου αλλά κανένας δεν έδειχνε να νοιάζεται – ειδικά μια κοπέλα δίπλα μου που έκανε μάλιστα το ακόλουθο check in στο Facebook:
Ξαφνικά, χωρίς να καταλάβω το πως και το γιατί τράπηκαν όλοι σε άτακτο φυγή την ώρα που συνεχιζόταν η λειτουργία με εμένα να βρίσκομαι απορημένος με αναμμένη τη λαμπάδα ΜΕΣΑ στο αυτοκίνητο για να πάρω τη φωτιά στο σπίτι (Fire Safety ΜΗΔΕΝ!).
Στη συνέχεια έμαθα ότι τρέχαμε γιατί μας περίμενε η σούπα. Η γιαγιά του φίλου μου, μαύρισε με το άγιο φως τον πάτο μιας κατσαρόλας και το χρησιμοποίησε για να μου κάνει με το ζόρι ένα μαύρο σταυρό στο μέτωπο – κι άντε να ψάχνεις comodines μετά! “Χριστός Ανέστη!” μου είπε πρώτη μια κυρία που έβραζε τη σούπα και γω της είπα αδιάφορα “Ναι το ξέρω”. “Χριστός Ανέστη!” επέμενε και μια θεία που καθόταν στο τραπέζι, “Χριστός Ανέστη!” και τα ανίψια των φίλων μου. Τι στην ευχή, ομαδικό Αλτσχάιμερ έχουν πάθει; Μαζί δεν πήγαμε στην εκκλησία; Ήμασταν κι εμείς στη λειτουργία θυμόμαστε κάλλιστα το τι συνέβη.
Την φάγαμε και τη σούπα πάντως. Οι γύρω μου ρουφούσαν την “αυγολέμονη” τους με ένα εκκωφαντικό -αλλά καθόλα αποτελεσματικό- τρόπο που θα μπορούσε κάλλιστα να κατοχυρωθεί ως πατέντα από τη Hoover.
Το ξημέρωμα με βρήκε σε άλλη μία σύναξη για φαγητό. Αυτή τη φορά πιο aggressive. Αρνιά, σούβλες, οβελίες, ρίχτηκαν όλοι με τα μούτρα πάνω, σε μια εικόνα που θα έκανε τον Hannibal Lecter να γίνει Strictly Vegeterian. Πάει η οργανική δίαιτα μας Jacqueline μου, έχω φάει τόσο πολύ κρέας που φοβάμαι ότι θα αρχίσω να βελάζω.
Κλείνω στέλνοντας σου με λινκ μια φωτογραφία από το instagram των φίλων μου. Βλέπεις, μπορεί εμείς να ανεβάζουμε φωτογραφίες από macaroons και cupcakes, οι Κύπριοι όμως το χρησιμοποιούν για να ανεβάσουν φωτογραφίες από τις φλαούνες τους. Από γεύση πάντως είναι “très magnifique” (ή σε απλά Κυπριακά, “εν μέλιν”).Σε φιλώ, François
