Αγαπητέ ιδιοκτήτη ακινήτου,
Τι κανεις; Πώς τα περνάς; Σε σκέφτομαι συχνά, τωρα που διανύουμε τοσο άσχημη περίοδο για την αγορά των ακινήτων. Πώς τα βγάζεις πέρα; Τα βγάζεις πέρα;
Ιδιοκτήτη μου καλε… Μυαλο δεν έβαλες. Έτσι ησουν απο παιδι. Κακομαθημένος. Ολα έτοιμα. Στο χέρι. Χωρις κόπο και προσωπική προσπάθεια. Οι φίλοι σου σε κορόιδευαν καλοπροαίρετα πάντα, εισοδηματία σε φώναζαν και κατέβαζες προβοσκίδα.
Αλλα και τωρα. Τα ίδια σκατα εισαι. Εχεις το ακίνητο ανεκμετάλλευτο πανω απο διετία, κόβεις το ρεύμα για να μην πληρώνεις χαράτσι και οι απαιτήσεις σου φτάνουν τα σύννεφα. Προσφέρεις “χρέπια” της ένδοξης δεκαετίας του 80, ντεμέκ πλήρως ανακαινισμένα (κουζίνα και ντουλάπες του σωρού) και ζητάς ενοίκιο τέτοιο που ξεπερνά το βασικό μισθο του καημενου Έλληνα κατα πολύ.
Άλλες φορές παλι, έχοντας ξοδέψει αρκετά χρήματα, σκεπτόμενος την αποδοτικότητα -και πολύ καλα έκανες- ζητάς μπροστάντζες τύπου δάνεια ύψους μεχρι και δεκα χιλιάδων, γιατι… τόσα σου λείπουν. Στην περίοδο της κρίσης, στην Eλλαδα χωριά αύρια, να σηκώσει ο ενοικιαστής τις οικονομίες που αποχτηθηκαν με αίμα (νταξ, οχι απαραίτητα πάντα του ίδιου) και μετα απο τρία χρονια να καρπωθεί την επένδυση του.
Ελα πες. Δεν εχεις ιδέα τι γινεται εκει εξω. Ή μήπως εχεις ρε γαμωτο; Μήπως εχεις πιάσει το νόημα εσυ τελικα και το έχουν χάσει ολοι οι υπόλοιποι; Μήπως να αρχίσουνε ολοι να τρώνε τις σάρκες των διπλανών τους; Ε και; Μήπως ο απόλυτος σταρχιδισμος φέρει τελικα αυτη την καθολική αλλαγή που ολοι βλέπουν να έρχεται;
Αναμένω τις χρήσιμες συμβουλές σου.
Με απέχθεια,
Ενοικιάστρια, 33 ετών, Παγκράτι
