Η πιο όμορφη περίοδος του χρόνου είναι εδώ.
Μια περίοδος που είναι αφιερωμένη στα παιδιά, μικρά και μεγάλα, μια περίοδος που όλοι βγάζουμε από τη ντουλάπα το «χαμογελαστό» μας εαυτό, που τα σπίτια μυρίζουν γλυκά και οι δρόμοι μυρίζουν αγάπη.
Προσπαθώ με δυσκολία να θυμηθώ αν ως παιδί είχα ποτέ μου στολίσει χριστουγεννιάτικο δέντρο και δυστυχώς, είτε η μνήμη μου είναι ασθενής είτε η απάντηση είναι Όχι.
Σίγουρα θυμάμαι ότι ο άγιος Βασίλης μου είχε φέρει δώρο μόνο μια φορά μα δεν θυμάμαι ποτέ ένα δέντρο να στολίζει το μεγάλο και πετρόχτιστο καθιστικό μας.
Θυμάμαι που σηκωνόμουν κρυφά από το κρεβάτι μου και πήγαινα στο τζάκι, που μόνο κάρβουνα είχαν μείνει στο εσωτερικό του, πιστεύοντας ότι θα δω ένα γεράκο με κόκκινη φορεσιά να κατεβαίνει από τον καπνοδόχο κάνοντας με ευτυχισμένο που θα είχα καταφέρει να δω αυτό το θαύμα.
Όμως η ώρα περνούσε, τα κάρβουνα έσβηναν και εγώ επέστρεφα για άλλη μία χρονιά στο μονό μου κρεβάτι περιμένοντας τον ύπνο να με επισκεφτεί και να διώξει μακριά τα αισθήματα λύπης και τις σκέψεις που πονούσαν.
Μα τα χρόνια εκείνα έχουν περάσει από καιρό και τα θυμάμαι τώρα μόνο που σου γράφω αυτό το γράμμα.
Μπορεί να μεγάλωσα πολύ, μπορεί να έχασα την αθωότητα και τη μικρή παιδική μου ψυχή, μα όταν έρχονται οι γιορτές, ακόμα ονειρεύομαι ένα μεγάλο, γεμάτο πολύχρωμα στολίδια χριστουγεννιάτικο δέντρο, ακόμα ονειρεύομαι ένα γεράκο με κόκκινη φορεσιά να μπαίνει με τρόπο μαγικό από τις γρίλιες της μπαλκονόπορτάς μου, ακόμα εύχομαι να μην ξεχάσει κανένα παιδί και να προλάβει να τα κάνει όλα ευτυχισμένα, ακόμα εύχομαι αυτές οι γιορτές να μην τελειώσουνε ποτέ…
Περπατώντας, ως ενήλικας πια, στους δισταχτικά στολισμένους δρόμους της Αθήνας, πιάνω τον εαυτό μου να αναζητά με λαχτάρα τα μαγαζάκια εκείνα που πουλάνε χριστουγεννιάτικα στολίδια, πολύχρωμες κατασκευές, πρωτότυπα γούρια, ξύλινα παιχνίδια, χειροποίητα δώρα, ψάχνω με λαχτάρα όλα αυτά τα μικρά και ζεστά μέρη που μπαίνοντας κανείς μέσα τους θα μεταφερθεί σε έναν κόσμο γεμάτο από παιδικότητα, αναμνήσεις, χρώμα, αγάπη και αθωότητα.
Σαν μικρό παιδί παρατηρώ το κάθε στολίδι, ζητώ να μάθω την ιστορία του, την προέλευση του, το συμβολισμό του, ζητώ να γίνω και εγώ ένα κομμάτι ενός μικρόκοσμου που αγαπάει τα Χριστούγεννα, τα δώρα, τους χαμογελαστούς ανθρώπους, τα μελομακάρονα και τα όμορφα τραγούδια.
Και αν είναι φορές που δεν μπορώ να αποκτήσω πολλά από αυτά, αν νιώθω πως η δύναμη μου σταματά στα απολύτως απαραίτητα, μένω απλά να κοιτώ τα υπόλοιπα, να τα φωτογραφίζω, να τα αποχαιρετώ και να τους υπόσχομαι πως θα επιστρέψω του χρόνου με περισσότερα χρήματα για να πάρω περισσότερα από αυτά μαζί μου στο σπίτι…
Χριστούγεννα στην Αθήνα, ίσως όχι από τα πιο όμορφα ή ονειρεμένα για πολλούς από εμάς, για πολλούς συνανθρώπους μας, για πολλούς ηλικιωμένους που θα τα περάσουν σε ένα κρύο διαμέρισμα χωρίς θέρμανση, για πολλά παιδιά που δεν θα δουν τον Αι Βασίλη να έχει ακολουθήσει πιστά τις επιθυμίες τους στο φετινό τους γράμμα, για πολλές οικογένειες που ακόμα και ένα καινούριο στολίδι μπορεί να μοιάζει μια περιττή πολυτέλεια.
Και εγώ που σου γράφω αυτό το γράμμα, ξέρω πως δεν θα το διαβάσεις, ξέρω πως ποτέ δεν θα φτάσει στα χέρια σου, ξέρω πως αυτές οι λέξεις θα μείνουν μερικά μοναχικά, αδιάβαστα γράμματα στο λευκό μου χαρτί.
Μα αν υπήρχες, αν κάπου εκεί έξω μπορούσαν να γίνουν όλα τα θαύματα του κόσμου σε μια νύχτα, άκουσε με!
Μη μου φέρεις τίποτα από όσα στερήθηκα, μη μου φέρεις κανένα στολίδι, κανένα δώρο, μη μου φέρεις καν εκείνο το ποδήλατο που για χρόνια σου μιλούσα. Φέρε πίσω μόνο λίγη ανθρωπιά, μόνο λίγη χαμένη παιδικότητα, φέρε μας λίγη ελπίδα, φέρε μας κάτι να πιστέψουμε, κάτι μικρό που θα μας φέρει πάλι το χαμόγελο στα χείλη. Φέρε μόνο μερικές ζεστές αγκαλιές να κλείσουμε μέσα τους τα παιδιά και ό,τι αθώο έχει μείνει στον παράξενο κόσμο μας.
Φέρε μόνο κάτι μικρό…
Φέρε μόνο λίγη αγάπη.
Χρήστος.
(Ευχαριστώ θερμά το «Ίζημα» -Ιπποκράτους 6- και τη Γεωργία Λαλιώτη για τη φιλοξενία και τη ζεστασιά που μας προσέφερε στο δικό της παραμυθένιο μικρόκοσμο).
