«Οι γυναίκες έχουν μικρότερη επιθυμία για σεξ απ΄ότι οι άνδρες», «Οι γυναίκες ποτέ δεν επιθυμούν πρώτες το σεξ, θα πρέπει πάντα να μεταπείθονται», «Οι γυναίκες πρέπει να είναι ερωτευμένες για να κάνουν σεξ», «Οι γυναίκες φθάνουν δυσκολότερα σε οργασμό», «Οι γυναίκες χρειάζονται χάδια και φιλιά τη μισή νύχτα πριν νιώσουν έτοιμες για έρωτα και ποτέ δεν επιθυμούν ένα αυθόρμητο και αχαλίνωτο one night stand» κ.ά.
Αυτοί είναι ορισμένοι μόνο από τους μύθους που περιβάλλουν τη γυναικεία σεξουαλικότητα.
Εάν μία έφηβη/γυναίκα αποκάλυπτε πως έχει κάνει έρωτα με 50 ή 100 άνδρες, το πιθανότερο θα ήταν να θεωρηθεί από την πλειοψηφία ανδρών ΚΑΙ γυναικών ως «εύκολη», αν όχι «π….να» και, σε κάποιες κοινωνίες, θα λιθοβολούνταν μέχρι θανάτου.
Δεν θα συνέβαινε όμως το ίδιο αν αντιστρέφαμε το υποκείμενο του αναφερόμενου παραδείγματος. Τότε οι περισσότεροι θα σκέφτονταν πως πρόκειται για ένα ζηλευτό αρσενικό με πολλά ερωτικά ένσημα στο βιβλιάριο της ερωτικής του ζωής που μπορεί άνετα να επιδεικνύει και να νιώθει υπερήφανο για αυτά…
Τα κοινωνικά στερεότυπα που θέλουν τα δύο φύλα να συμπεριφέρονται και να λειτουργούν με έναν συγκεκριμένο κάθε φορά τρόπο είναι πάρα πολλά και ιδίως αυτά που αφορούν στησεξουαλικότητα, από τη στιγμή που η σεξουαλικότητα αποτελεί μια τρομακτική κινητήριο δύναμη που θα πρέπει οπωσδήποτε να ελεγχθεί.
Η οποιαδήποτε μορφή ελέγχου της σεξουαλικότητας είναι ταυτόσημη με τον έλεγχο και τη χειραγώγηση του ίδιου του ατόμου, και μάλιστα με αυτόματο πιλότο…
Οι προκαταλήψεις, οι υπεραπλουστεύσεις, οι γενικεύσεις και τα στερεότυπα οφείλονται σχεδόν πάντα σε βαθύτερους φόβους μας και μια ανάγκη ελέγχου που όσο μεγαλύτερα είναι τόσο εντονότερα και πιο άκαμπτα γίνονται και τα μέσα μετρίασής τους.
Τέλος, διαφορετικότητα δεν σημαίνει ύπαρξη στεγανών ούτε διαφορά εφ’ όλης της ύλης…
Αυτό που ισχύει διαχρονικά για τη γυναικεία σεξουαλικότητα είναι η στάση της εκάστοτε κοινωνίας απέναντι σε αυτήν.
Πάντα υπήρχε και υπάρχει ακόμα -τουλάχιστον υποδόρια- η αντίληψη πως η γυναίκα που κάνει σεξ, ιδιαίτερα εκτός των «επιτρεπομένων» για την κοινωνία ορίων, είναι ένα είδος πόρνης, ενώ ο άνδρας μπορεί να έχει σεξ όταν και όπως ο ίδιος επιθυμεί.
Αυτά δεν λέγονται πλέον ανοικτά, υπάρχουν όμως ως παραστάσεις και αξίες βαθιά ριζωμένες στον τρόπο σκέψης των περισσοτέρων από εμάς που τις μεταφέρουμε συνειδητά ή υποσυνείδητα και στα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια.
Αποτελούν μια ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά από την οποία φαίνεται πως πολύ δύσκολα θα καταφέρουμε να απαλλαγούμε, παρά τον «εκμοντερνισμό» και «εκσυγχρονισμό» της κοινωνίας μας.
Οι διάφορες κοινωνίες έχουν επί αιώνες καλλιεργήσει, ανοιχτά ή πιο επιτηδευμένα, μια εικόνα για τη γυναικεία σεξουαλικότητα ως κάτι το μυστηριώδες και επικίνδυνο που πρέπει με κάθε τρόπο να ελεγχθεί.
Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι εκφράσεις του τύπου «Αν δεις καράβι στο βουνό, …. το έχει σύρει», «Τον έχει βάλει στο βρακί της» κ.τ.λ.
Πίσω από τις εκφράσεις αυτές κρύβεται το δέος, ο φόβος, η ανασφάλεια και ίσως ακόμα ο φθόνος των ανδρών για τη δύναμη και τον πλούτο της γυναικείας σεξουαλικότητας…
Ο φόβος πολλών ανδρών για τις δυνατές γυναίκες, τις γυναίκες που έχουν αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, αυτογνωσία και άποψη τόσο πολιτική όσο και για το τι θέλουν από τη ζωή και τους άλλους είναι στην πραγματικότητα τεράστιος, ανεβάζοντας στα ύψη τις πωλήσεις ενισχυτικών της στύσης σκευασμάτων τύπου Viagra, Cialis κ.ά. ακόμα και από πολλούς νέους άνδρες, ή καλύπτεται πίσω από καρικατούρες «δυναμικών» γυναικών τύπου Σαμάνθας στο «Sex and the city».
Στην ουσία, η κάθε Σαμάνθα δεν εκπροσωπεί παρά την προσωποποίηση του ανδρικού φόβου πως η γυναίκα που θα μπορεί να εκφράζει αυθόρμητα τη σεξουαλικότητά της δεν διαφέρει και πολύ από ένα αρπακτικό, μια καλογυμνασμένη τίγρη ανάμεσα στα σεντόνια, που θα αλώσει, αν μη τι άλλο, τον άνδρα, αν όχι να τον κατασπαράξει…
Ακόμα θυμάμαι την αφήγηση μιας 25χρονης, ωραίας και με αυτοπεποίθηση κοπέλας, που -όταν ήταν μαθήτρια στη Β’ Λυκείου- πήρε την πρωτοβουλία και έδειξε το ερωτικό της ενδιαφέρον για ένα συμμαθητή της που θα γίνονταν και ο πρώτος ερωτικός της σύντροφος λίγο αργότερα.
Δεν είχε περάσει καν μία βδομάδα από την ημέρα που τα «φτιάξανε» όταν της είπε σε μια συνάντησή τους πως ήταν βέβαιος πως ήταν κοπέλα με πολλές ερωτικές εμπειρίες πριν από αυτόν και πως φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι μια πολύ έμπειρη ερωτικά κοπέλα.
Και όλα αυτά επειδή αυτή ήταν ένα κορίτσι με αυτοπεποίθηση, εξωστρεφές, με άνεση στις σχέσεις της με όλους τους συμμαθητές και συμμαθήτριές της και επειδή πήρε την πρωτοβουλία να του δείξει το ενδιαφέρον της για σχέση μαζί του. Δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να τον μεταπείσει πως όλα αυτά που της είπε δεν ίσχυαν στο ελάχιστο.
Απλά, όταν ήρθε η στιγμή να κάνουν για πρώτη φορά έρωτα, το αγόρι αυτό έπαθε κυριολεκτικά σοκ, όταν διαπίστωσε πως η «αδιαμφισβήτητα σεξουαλικά έμπειρη» συμμαθήτρια και σύντροφός του ήταν παρθένα…
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι πως μία γυναίκα -εξαιτίας δικών της τυχόν δυσκολιών ή εξαιτίας της σεξουαλικής άγνοιας ενός άνδρα για τους τρόπους που μπορεί να λειτουργεί ένα γυναικείο κορμί και που ίσως θεωρεί πως το μόνο που περιμένει μια γυναίκα είναι να νιώσει οπωσδήποτε κάτι μέσα της ή αρκεί ο ίδιος να πατήσει το μαγικό κουμπάκι που λέγεται κλειτορίδα-θα πρέπει να βάλει σε δεύτερη μοίρα τη δική της ενδεχόμενη ματαίωση και να δείξει μεγαλοθυμία, παρηγορώντας τον πληγωμένο και ανασφαλή εραστή της…
Από την άλλη, όταν μία γυναίκα δεν νιώθει καλά με τον εαυτό και τη σεξουαλικότητά της, υποδύεται συχνά το ρόλο του παθητικού θηράματος, δεν τολμά να κάνει σεξ για χάρη του σεξ και το χρησιμοποιεί πολλές φορές ως μέσο άσκησης εξουσίας για να αποκτήσει κάποιο/-α πλεονέκτημα/-τα ή ακόμα και για να τιμωρήσει τον άνδρα, στερώντας του την πρόσβαση στο κορμί της.
Θεωρώ πως κάθε γυναίκα θα πρέπει να νιώθει πως έχει το δικαίωμα να παίρνει πρωτοβουλίες, όταν αυτές υποκινούνται από μία ανάγκη ερωτικής επιθυμίας και όχι από κάποιου είδους κρυφή ατζέντα π.χ. του τύπου «Να το παίξει σέξι, πλανεύτρα ή γυναίκα αράχνη».
Μία γυναίκα είναι σέξι, δηλαδή ελκυστική, όταν αισθάνεται έτσι και δεν νιώθει άβολα ή ένοχα να το εκδηλώσει με τον τρόπο που της ταιριάζει, αλλά και όταν είναι μία γυναίκα που αποπνέει αυτοσεβασμό, αυτοπεποίθηση και επάρκεια.
Αν προτιμά να το «παίζει» γατούλα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο μόνο και μόνο για να ελκύει άνδρες που αρέσκονται να το «παίζουν» με τη σειρά τους «κατακτητές» και «επιβήτορες», τότε θα έχει αυτό που της αξίζει…
Όταν το ψέμα και η υποκρισία γίνονται κανόνας της γυναικείας σεξουαλικότητας
Ένα μέρος της διαπαιδαγώγησης, αλλά και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς είναι και ο ρόλος της γυναίκας ως του ατόμου που θα «φροντίσει» και θα αναλάβει την ευθύνη της κάλυψης των σεξουαλικών αναγκών του συντρόφου/συζύγου της.
Εννοώ αυτό στο οποίο οι στίχοι του Λ. Κηλαϊδόνη πολύ εύστοχα αναφέρονται στο τραγούδι του «Μια μέρα μιας Μαίρης» ή «Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά», που τόσο όμορφα ερμηνεύει η Αφροδίτη Μάνου, όταν λένε: «…είναι καθήκον σου, γυρίζει και μου λέει, συζυγικό…».
Υπάρχουν πολλές έρευνες που δείχνουν πως ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών, εντός και εκτός γάμου, αλλά και νέων κοριτσιών νιώθουν ανάλογα, υιοθετώντας έναν τέτοιο ρόλο στις ερωτικές τους σχέσεις.
Δέχονται/ανέχονται επώδυνες και χωρίς ευχαρίστηση ερωτικές συνευρέσεις των 1-2 λεπτών το πολύ γιατί έτσι πιστεύουν πως οφείλει να λειτουργεί μια «σωστή» σύντροφος/σύζυγος και πως η παροχή ερωτικών υπηρεσιών αποτελεί τρόπο προσωπικής επιβεβαίωσης μιας «σωστής» γυναίκας-συντρόφου.
Ανέχονται και διακινδυνεύουν την υγεία τους ή μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη για να μη στερήσουν στον εραστή τους ένα μέρος της ευχαρίστησής του από τη χρήση προφυλακτικού.
Επίλογος
Το σεξ αρχίζει πριν βγάλουμε τα ρούχα μας.
Κάτω από αυτά θα πρέπει να υπάρχουν κορμιά που να νιώθουν άνετα, να έχουν αυτοσεβασμό και επιθυμία και να λειτουργούν ως πυξίδα που κάθε γυναίκα θα πρέπει να μάθει να εμπιστεύεται, να σέβεται, να φροντίζει, να αφουγκράζεται και να προστατεύει με ευλάβεια περισσή.
Το πώς και το πόσοι θα επιτρέψει να χαρούν το κορμί της μαζί της είναι αποκλειστικό δικαίωμά της, αρκεί οι όποιες επιλογές της να αντιπροσωπεύουν μια αυθεντική της επιθυμία και όχι μίζερους συμβιβασμούς και αυτοκαταστροφικές υποχωρήσεις.
Η ισορροπία μιας σχέσης σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να στηρίζεται στην ανισορροπία της σεξουαλικής πλευράς της.
Η όποια παραχώρηση αυτού του είδους από την πλευρά της γυναίκας, δηλαδή η χρησιμοποίηση του κορμιού της σαν πιπίλα για τον κατευνασμό της γκρίνιας του συντρόφου/συζύγου της και για να μη χρειασθεί να ζήσει την κακή του διάθεση την επόμενη ημέρα, αποτελεί ένα είδος μίνι βιασμού που «φυσιολογικοποιείται» εν ονόματι μιας υποτιθέμενης αρμονίας στη σχέση.
Όμως, η οποιαδήποτε υποκρισία ή έλλειψη αυθεντικότητας σε μία σχέση, ακόμα και αν γίνεται για «καλό σκοπό», μετατρέπεται σιωπηρά και σταδιακά σε μέρος της ταφόπλακας όχι μόνο της ίδιας της σχέσης αλλά και της οποιασδήποτε δυνατότητας για μια πραγματική ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα.
Τα διάφορα Μ.Μ.Ε. θα έπρεπε να αναφέρονται -μεταξύ άλλων- στους τρόπους που μία γυναίκα μπορεί να εισπράξει ευχαρίστηση από το ίδιο της το κορμί, ακόμα και μόνη της, και όχι απλά σε «τεχνικές» που θα «απογειώσουν» και θα «τρελάνουν» το σύντροφό της.
Τέλος, θα πρέπει η προσέγγιση της σεξουαλικότητας να συμπεριλαμβάνει περισσότερο αισθήματα, αλλά και αξίες που την καθορίζουν, και όχι στείρες «τεχνικές» σαν να πρόκειται για τη λειτουργία δύο άψυχων μηχανών και όχι για τη συνεύρεση δύο Ανθρώπων που, για να χαρούν το όποιο μοίρασμά τους, θα πρέπει τουλάχιστον να σέβονται ο ένας τον Άλλον.
Αν η αντίληψη περί θηλυκότητας και γυναικείας σεξουαλικότητας καθορίζεται συλλογικά μέσα από τα διάφορα κοινωνικά στερεότυπα, τότε είναι πολύ σημαντικό να αναρωτηθεί η κάθε γυναίκα τι κάνει η ίδια σε προσωπικό επίπεδο ώστε να αποκατασταθεί αυτή η στρέβλωση που καθορίζει αποφασιστικά την προσωπική -αν μη τι άλλο- ζωή της και, αντ΄αυτής, να αναδυθεί τελικά η προσωπική της αλήθεια, δηλαδή τα πραγματικά της θέλω.
Σάββας Ν. Σαλπιστής, Ph.D.
Πηγή: i-psyxologos.gr
