«Σα μικρό κοριτσάκι ζωγραφίζω καρδούλες όταν σε σκέφτομαι…!!!
Μάρτιν… είσαι βασανιστικά απαραίτητος για μένα… δε θέλω να χαθεί ούτε μια σταγόνα σου από μέσα μου. Θέλω αυτός ο χείμαρρος να μου φέρει την κάθαρση ακόμα και αν είναι επώδυνο. Δε θέλω να σε χάσω, ούτε να χαθώ. Δε θέλω να μείνω μόνη ξανά, τώρα που ξέρω ότι τελικά υπάρχεις. Ξέρω ότι σου ανήκω, ότι μόνο με εσένα μπορώ να αναπνεύσω ακόμα και χωρίς οξυγόνο…
Καλημέρα…»
Έκλεισα το τηλέφωνο, με αυτό το μήνυμα που με επανέφερε στον παράδεισο και στην κόλαση μαζί… Εκείνη η νύχτα, η νύχτα στο Balthazar
Το άρωμα της βροχής έχει αρχίσει να γαργαλάει εκνευριστικά τα σκέλη μου. Η Νατάσσα από την άλλη πλευρά, κάθε φορά που άστραφτε δάγκωνε τα χείλη της και κοκκίνιζε .
Μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να καταλάβω πως αγαπά τόσο πολύ τις καταιγίδες… πως ηδονίζεται κατά τη διάρκεια αυτών και βρίσκεται σε διέγερση. Λες και το ηλεκτρικό φορτίο του κόσμου όλου πέρναγε στο είναι της και την μεταμόρφωνε σε ένα πλάσμα που είναι γεννημένο μόνο για έρωτα… έρωτα γλυκό μαζί με σεξ, άγριο…
Η μπόρα είχε ξεσπάσει για τα καλά, το ίδιο και η ανάγκη της…
Άνοιξα τα σκέλη της και σχεδόν αμέσως άρχισε να χαϊδεύεται. Η μέχρι πρότινος τρομαγμένη κοπέλα πέταξε με τη μία όλα τα ρούχα της και βρέθηκε στη μέση του δωματίου με ανοιχτά τα πόδια, κοιτώντας τον καθρέφτη… να χαϊδεύεται και να κοιτάζει μία εμένα μία το είδωλό της. Ήταν η σειρά μου να πάθω ένα μικρό σοκ.
Με την επόμενη αστραπή, τα φώτα έκλεισαν. Κάθε φορά που οι συχνές αναλαμπές των αστραπών φώτιζαν το δωμάτιο, εξακολουθούσα να βλέπω τη Νατάσσα να τρίβεται επιδεκτικά μπροστά μου, προκαλώντας με και άλλες φορές εκλιπαρώντας με να την ακολουθήσω. Είχα την αίσθηση ότι έπαιζα σε κάποια τσόντα, δεν εξηγείται αλλιώς η έξαψή μου, που με οδήγησε να πετάξω αμέσως τα ρούχα μου και σαν επαγγελματίας επιβήτορας να επικεντρωθώ στη δουλειά μου.
Η μικρή Νατάσσα συνέχισε το τρυφερό της έργο χωρίς αναβολή και διακοπή αρχικά με χέρια που έτρεμαν, μα στη συνέχεια σταθερά και έντονα σα να γυμνάζεται και να έχει εμπειρία πολλών ετών στο άκρως ερωτικό θέαμα.
Οδήγησε τα χέρια μου σταθερά να κάνουν την ίδια δουλειά που έκανε και εκείνη και συνέχισε μουσκεύοντας τα χείλη της με σάλιο. Ακούμπησε απαλά τα υγρά χείλη της πάνω στη πέος μου δαγκώνοντας με τρυφερά για αρχή και μετά πιο γρήγορα και πιο έντονα. Σε λίγα λεπτά η Νατάσσα άρχισε να κινείται με μανία, γρήγορα και απότομα υπό τις προσταγές μου.
Η έκπληξη μου ήταν διπλή όταν ένα ποτάμι από τα υγρά της πλημμύρισαν το δωμάτιο! Μόλις τελείωσε, ανέβηκε πάνω μου, κρατώντας με δυνατά από τα μπράτσα, δαγκώνοντας με στο λαιμό και μπήγοντας βαθειά τα νύχια της στην πλάτη μου. Λίγα λεπτά αφού τελείωσα δεν ήμουν ακριβώς σίγουρος εάν πονούσε το κορμί μου από τις νυχιές, τις δαγκωνιές ή τις μελανιές από τα τακούνια της, που κάρφωνε στους γοφούς μου κάθε φορά που τελείωνε!
Για πρώτη φορά ένιωσα την ηδονή να κυλάει μαζί με το αίμα, που έσταζε ακόμα από τις πληγές μου. Η Νατάσσα από την άλλη είχε μαζευτεί σε μια γωνία του δωματίου, σκεπάζοντας τα σκέλη της με ένα σεντόνι, δαγκώνοντας τα χείλη της και σκύβοντας το κεφάλι σαν να ένιωθε ενοχές για αυτό που μόλις είχε κάνει .
Martin: Θέλεις να μου πεις πως έχεις έρθει σε αυτή την κατάσταση;
Νατάσσα: Μόλις με αγκάλιασες και ένιωσα τα δάκτυλα σου πάνω στο κορμί μου, ήθελα να σε πηδήξω!
Martin: Πιστεύεις πως όλο αυτό θα έχει καλή συνέχεια;
Η απάντησή της ήταν ένα σκεφτικό χαμόγελο…
Martin: Φοβάσαι;
Νατάσσα: Όχι αλλά κάτι μου λέει πως θα πρέπει. (Χαμογελάει )
Martin: Μη μου χαμογελάς γιατί θα σε ερωτευτώ και θα τρέχουμε!
Νατάσσα: Η σκέψη ορίζει την κάθε στιγμή, άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να ζήσει …
Έχω μουδιάσει παντού… Τα χέρια μου τρέμουν και τα χείλη μου δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη!
Έχω βρει το δάσκαλο μου, ή μάλλον τη δασκάλα μου… τη δασκάλα του Έρωτα!
