Από μικρός έχω καταρροή. Χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο περίπου. Είμαι γνωστός ως “ο Αλέξης ο Zewa” γιατί έχω πάντα ένα πακέτο χαρτομάντηλα στην τσέπη. Θα βρω ποτέ γκόμενα έτσι;
Καταρχάς είσαι πολύ καλύτερος από αυτούς που ρουφάνε συνέχεια την κίτρινη ή πράσινη μύξα τους. Ή τους άλλους που την ρίχνουν σαν ποδοσφαιριστές με φύσημα ξαφνικά έτσι στα πλάγια εκεί που περπατάς εξαφανίζονται, κάνουν την κίνηση και γυρνάνε και σου πιάνουν πάλι το χέρι. Να είμαι σαφέστατη. Η μύξα είναι σιχαμένη. Εκτός αν είσαι μόνη σου στο κρεβάτι και το πρωί αφηρημένη κάνεις μια καλή μπάλα από φρέσκια, έτσι λίγο ζουληχτή αλλά όχι υγρή, το σκέφτεσαι να την δαγκώσεις αλλά τελικά δεν το κάνεις. Ή λες ότι δεν το έκανες αν και πήρες μια αλμυρή γεύση τώρα, παραδέξου το.
Από πολύ μικροί έχουμε θέμα με το καμάκι και τις μύξες όλοι. Μια φορά ένας που μου άρεσε στο Δημοτικό έσκυψε να με φιλήσει και ήθελα πολύ αλλά κοιτούσα διαρκώς μια υγρή που κρεμόταν από την μύτη του και δεν άντεξα, έβαλα τα κλάματα. Έφαγε και ξύλο από την κυρία ο καημένος γιατί ήταν από πίσω μας και δεν είδε τι έγινε καλά. H μάνα μου πάντα μας έλεγε “μυξομηχανές του Σατανά”. Άλλοι λένε να συμβουλευτείς ονειροκρίτη να δεις τι σημαίνει η μύξα στα όνειρά σου. Εγώ λέω ότι μια χαρά το έχεις το θέμα, μην μπλέξεις με γιατρούς γιατί θα καταντήσεις σε ομοιοπαθητικούς και τότε θα έχεις να ρίχνεις και σταγόνες κάθε πρωί οπότε…περισσότερες μύξες!
Αλέξης ο Zewa. Απλά φύσα την συχνά όταν δεν κοιτάει.
