Για τον ομοιοπαθητικό η προσέγγιση του ασθενή (και όχι της ασθένειας) γίνεται με διαφορετικό τρόπο. Θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του τις ιδιαιτερότητες του κάθε ατόμου, τις επιθυμίες και τις αποστροφές του, τους φόβους και τις επιδιώξεις, και γενικότερα τις συνθήκες της ζωής του. H εξατομίκευση, είναι το κλειδί, για την σωστή συνταγογράφηση. Στην παράγραφο 3 του οργάνου ο Χάνεμαν αναφέρει: “Αν ο γιατρός αντιληφθεί με σαφήνεια , τι είναι στις αρρώστιες αυτό το οποίο πρέπει να θεραπευτεί ιδιαίτερα, σε κάθε περίπτωση αρρώστιας (διάγνωση αρρώστιας, ένδειξη), αν κατανοήσει σαφώς τι είναι στα φάρμακα, δηλαδή σε κάθε φάρμακο ιδιαίτερα αυτό που θεραπεύει, και εάν ξέρει, σύμφωνα με φανερές αιτίες, να προσαρμόζει την θεραπευτική ικανότητα των φαρμάκων στην αναμφισβήτητα νοσηρή κατάσταση που διέγνωσε στον άρρωστο, έτσι ώστε να πρέπει να επακολουθήσει ανάρρωση, και αν ξέρει να προσαρμόζει, τόσο από την άποψη της αναλογίας του πιο κατάλληλου για την περίπτωση φαρμάκου, σύμφωνα με τον τρόπο επίδρασής του (εκλογή του σωστού φαρμάκου) όσο και από την άποψη της ακριβώς απαιτούμενης παρασκευής και ποσότητάς του (σωστή δόση) και του κατάλληλου χρόνου επανάληψης της δόσης, κι αν τελικά γνωρίζει τα εμπόδια της ανάρρωσης σε κάθε περίπτωση και ξέρει να τα παραμερίζει για να είναι διαρκής η αποκατάστασή της, τότε, γνωρίζει να ενεργεί ενδεδειγμένα και ριζικά και είναι ένας αληθινός θεραπευτής.
Ο θεραπευτής, αναζητά τα σημεία εκείνα που μπορεί να του είναι χρήσιμα, και από τα 3 επίπεδα του ανθρώπου. Προτεραιότητα δίνεται στα νοητικά, συναισθηματικά, και τέλος ασχολείται με τα σωματικά συμπτώματα που εκφράζουν και το αποτέλεσμα τον επιπέδων που προαναφέραμε. Τα σωματικά συμπτώματα χρησιμοποιούνται κυρίως για την επιβεβαίωση του φαρμάκου, και δεν είναι αυτά που καθορίζουν την συνταγογράφηση του!
Ο Χάνεμαν μας διδάσκει να μην ασχολούμαστε με το σύμπτωμα αλλά με το αίτιο που το εκφράζει, “αναγνώρισε το περιβάλλον, παρείχε το όμοιο του και τα προβλήματα θα αποκατασταθούν από την ζωτική αρχή”. Στην παράγραφο 10 αναφέρεται ότι “ο υλικός οργανισμός χωρίς ζωτική δύναμη δεν είναι σε θέση να αισθάνεται, να λειτουργεί και να αυτοσυντηρείται. Μόνον το άυλο ον (η ζωτική αρχή ή ζωτική δύναμη) που ζωογονεί τον υγιή ή ασθενή υλικό οργανισμό, δίνει όλες τις αισθήσεις και πραγματοποιεί τις ζωτικές λειτουργίες τους.
Είναι νεκρός και υποκείμενος μόνο στην δύναμή του φυσικού εξωτερικού κόσμου, σαπίζει και διαλύεται στα χημικά του συστατικά.
Τι ακριβώς μας είπε το παραπάνω κείμενο; Κλείστε τον υπολογιστή και προσπαθήστε να εξηγήσετε το “ζουμί” του σε κάποιον άλλον. Ναι, ακριβώς! Σαν μεταμεσονύκτιο τηλεμάρκετινγκ, απλά επαναλαμβάνει κοινότυπες διαπιστώσεις χωρίς να αποδεικνύει τίποτα. Η ομοιοπαθητική βασίζεται σε τέτοιου είδους ψυχολογικά “μασάζ”για να ηρεμήσει τους ασθενείς και να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που πρέπει να αντιγράψει η κλασσική ιατρική από την ομοιοπαθητική…
