Το 1952 υπηρετούσα στο Υπουργείο Ναυτικού στην έδρα της Πλατεία Κλαυθμώνος.
Κατά την έπαρση σημαίας το πρωί και την υποστολή στη δύση, όλοι οι περαστικοί σταματούσαν για να αποδώσουν τιμές.
Καθημερινή απόγευμα, δύση του ηλίου. Ο σαλπιγκτής δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. Όλοι οι παριστάμενοι στεκόμαστε σε στάση προσοχής, αποδίδοντας τιμή στη Γαλανόλευκη.
Μετά την υποστολή οι διαβάτες συνεχίζουν το δρομο τους. Εγώ κοντοστάθηκα από συνήθεια. Με έκπληξη βλέπω τον επικεφαλής αξιωματικό, να κατευθύνεται θυμωμένος προς ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Οι παλαιότεροι σίγουρα θυμάστε τους στιλβωτές (λούστρους) και τους καστανάδες της πλατείας.
“Γιατί δεν στάθηκες όρθιος να τιμήσεις τη σημαία μας;”, ούρλιαξε κατακόκκινος
“Ποιός νομίζεις ότι είσαι; Φιλότιμο δεν έχεις;”Όλοι οι παρόντες σοκαριστήκαμε με τις φωνές, αλλά απορήσαμε με τον νεαρό καστανά. Έτρεμε κατακόκκινος , ήθελε να βάλει τις φωνές, αλλά συγκρατιόταν. Μετά από λίγο ξέσπασε σε λυγμούς και έσκυψε το κεφάλι.
Όταν συνήλθε, έσπρωξε τον πάγκο με τα κάστανα και ακούστηκε η οργισμένη φωνή του.
“Πώς να σηκωθώ κύριε; Τα έδωσα της Πατρίδας και τα δύο!”
Σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού, αποκαλύπτονται δυο πόδια κομμένα πάνω από το γόνατο και ξαναρχίζει να κλαίει.
Όλοι συγκινηθήκαμε και χειροκροτήσαμε θερμά.
Ο νεαρός αξιωματικός δεν άντεξε. Βάζει τα κλάματα, σκύβει ντροπιασμένος, αγκαλιάζει τον καστανά και τον φιλά. Στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και τον χαιρετά στρατιωτικά, ενώ τα δάκρυα συνεχίζουν να κυλούν στα μάγουλα του.
Έχουν περάσει περισσότερα από 60 χρόνια από εκείνη την μέρα. Δεν γνωρίζω τι απέγιναν ο ήρωας καστανάς και ο νεαρός αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού, αλλά αυτό το περιστατικό είναι έντονα χαραγμένο στη μνήμη μου.
Δημήτρης Ντούλιας
Πλωτάρχης ε.α.
Όσοι μπορούν να πηγαίνουν με γοργό βήμα στις ειρηνικές ασχολίες τους, ας γνωρίζουν ότι μπορεί να περάσουν μπροστά από ένα ήρωα, που θυσίασε τα δυο του πόδια, για να μπορούν αυτοί να τρέχουν.
Να μην χλευάζουν τους ένστολους, ούτε να δυσανασχετούν, επειδή οι επιστροφές από τους κλέφτες θα διοχετευθούν στην μισθοδοσια τους. Ίσως κάποια από αυτά τα παιδιά χάσουν τα πόδια τους, για να μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι να τρέχουμε.
Με φιλικους χαιρετισμούς
Χρήστος Μεϊχανετζίδης, a.k.a. XM.-
ΥΓ
Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Οκτωβρίου 2013 του περιοδικού του Π.Ν. “Ναυτική Ελλάδα”. Το προσάρμοσα στο ύφος της γραφής μου, χωρίς να αλλοιώσω την περιγραφή και την ουσία.