41 χρόνια και αν δεν κάνω λάθος, σιγά που θα κάνω, αυτό είναι το διάστημα που απολαμβάνουμε Πολίτευμα “Δημοκρατικό”. Αποκαταστήσαμε όπως-όπως τη μεγάλη αδελφή μη μας μείνει στο ράφι. Όχι πως έχει καμιά διαφορά, απλά αλλάξαμε σφραγίδες, τίτλους, ταμπέλες κατά τ΄άλλα… αυτά.
“Όμορφη και παράξενη πατρίδα“, μέσα σε 41 χρόνια. “Όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν“
Μέσα δεκαετίας του ’70, με νεότητα σε συνδυασμό με τις προσδοκίες, τις επιθυμίες, τα ιδανικά. Όνειρα, ευρωπαϊκός προσανατολισμός, αλλαγή με υπέρλαμπρους στόχους, διοργάνωση Ολυμπιακών, νομισματική ένωση, Ο.Ν.Ε. και στόχοι. Τελετές και παράτες με υποσχέσεις. Απόντα τα ιδανικά με δανεικά. Με κρυφούς όρους συναλλαγής.
Τηλεκατευθυνόμενοι διαχειριστές της εξουσίας και της ατέρμονης αποτυχίας, ανίκανοι να συνεννοηθούν. Αλαζόνες με βαρβαρότητα και εμπαιγμό κάθε κίνησή τους, με αμπαλάζ πονηρό, δόλιο εξαπλώθηκαν σαν μεταδοτική επιδημία, προσβάλλοντας σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού, “καθ’ εικόνα και ομοίωσή” τους. Ικανότητά τους να αδιαφορούν, να εξαπατούν, να καταστρέφουν και πάνω απ’ όλα να καταναλώνουν.
Η τύχη δεν υπάρχει πια και οι αντοχές μηδενικές στις άγριες εποχές που σαν εφιαλτικό σήριαλ κτυπούν, ξανά και ξανά. Γιορτή της μνήμης για την απαλλαγή από τη ζοφερή επταετία. Γιορτή για τη δημοκρατία που νομοθετείται από απρόσωπους τροϊκανούς.
“Όμορφη και παράξενη πατρίδα”, του Ελύτη, του Νταλάρα και του Θηβαίου.
Πατρίδα υπό κατοχή, που κάθε μέρα γίνεται λιγότερο όμορφη και όλο πιο παράξενη, αλλόκοτη. Ακόμη και η έννοια “πατρίδα“, παραμορφώθηκε αηδιαστικά, όταν τη έπιασαν στο στόμα τους ηγέτες γνωστοί με υποκοριστικό, παχύσαρκοι, ξεχειλωμένοι που σέρνονται με την χάρη βυτιοφόρου εκκενώσεως βόθρων, αγκομαχώντας, αναζητώντας να λάβουν ΜΙΑ σωστή απόφαση, έντρομα συμβιβασμένοι. Θείτσες 50+ και ξεκούτηδες στη Βουλή που αντί να το γυρίσουν στην εκκλησία βάλθηκαν να μας σώσουν με όχημα τον κομματισμό τους.
Πρόεδροι στα πρόθυρα εγκεφαλικής ανεπάρκειας, πρωθυπουργός που ζητάει την έγκριση της κάθε κίνησής του. Κανείς δεν αρκείται στον ρόλο του. Χάσαμε την αίσθηση του γελοίου. Η Δημοκρατία της χαριτωμενιάς, της αυτοπροβολής και διαφήμισης του τίποτε, της συμμετοχής σε άσκοπα και φλύαρα “πάνελ”. Δημοσιογράφοι που αν λειτουργούσαν ( κι εδώ) οι κανόνες τς αγοράς είναι εξ ορισμού μη προσλήψιμοι όπως και οι συνομιλητές τους.
Μπουκωμένοι κρετίνοι
Όλοι με τόσα σπίτια, τόσα μετρητά, τόσα “κατεχόμενα”που συσσωρεύτηκαν με δημιουργική, αυνανιστική εγωπάθεια. Τόσος πλούτος, δεν είναι προκλητικός (μόνο), παράνομος και ξενιτεμένος(σίγουρα), ανήθικος, αλλά και πέρα για πέρα αντιαισθητικός σε μια κοινωνία που δε ζει πια με 36% κάτω από το όρια της φτώχειας και 100% πνευματικής ένδειας.
