Είμαστε τρελοί ή μας τρελαίνουν; – Λευτέρης Πανούσης

Ψυχοθεραπευτές, ψυχίατροι, οικογενειακοί θεραπευτές, ψυχαναλυτές, σχολικοί ψυχολόγοι, παιδοψυχολόγοι, βιοψυχολόγοι, σεξολόγοι και κάθε λογής «ειδικοί των ψυχών», καραδοκούν σε κάθε γωνία της πραγματικής ή της φαντασιωτικής μας ζωής, για να μας υψώσουν απειλητικά το δάχτυλο:

Αλλά και ποτέ άλλοτε η τρέλα δεν είχε τόσα πλοκάμια και τόσα προσωπεία, ώστε να είναι πανταχού παρούσα, σε όλες σχεδόν τις ανθρώπινες ομάδες.

Από τους πιο άρρωστους παιδεραστές, που βάνουνε ζώα να κακοποιούν σεξουαλικά τα βρέφη , ίσαμε τους αμερικανούς εφήβους, που αρματώνονται ένα Μ-16 και ξεκληρίζουνε ολόκληρα νηπιαγωγεία!

Η παράνοια στον ευρωαμερικάνικο κόσμο φαίνεται να αυξάνεται σε απόλυτη αναλογία, με τον ρυθμό που αυξάνονται οι μηχανισμοί ελέγχου της!

Το άρθρο που ακολουθεί και από το οποίο παραθέτω εκτεταμένα αποσπάσματα , πρωτοδημοσιεύθηκε  τον Μάρτιο του 2014 [ http://jamiewendland.wordpress.com ]  και αναδημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του NWO Observer.

[Medicatingchildhood – An American zombie apocalypse]

Ο τίτλος του κειμένου, σε ελεύθερη απόδοση, θα μπορούσε να είναι: «Θεραπεύοντας την παιδική ηλικία – Η αποκάλυψη των αμερικανικών ζόμπι!»  και προσφέρει μια σχετικά εναργή εικόνα, του πως πάνε να μας τρελάνουν, αυτοί ακριβώς που υποτίθεται ότι μας προστατεύουν από την τρέλα…

Α, και κάτι ακόμα…
Ο Observer [Παρατηρητής] είναι μία από τις αρχαιότερες κυριακάτικες εφημερίδες του ευρωαμερικάνικου κόσμου.
Πρωτοκυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1791, ενώ η «αδερφή» καθημερινή του εφημερίδα είναι ο επίσης διάσημος  Guardian [Φρουρός]

Τα αρχικά NWO, που προστέθηκαν στην νέα ηλεκτρονική έκδοση του NWO Observer [στον 210 αιώνα] προέρχονται από τις λέξεις: New World Order, που σημαίνουν Νέα Παγκόσμια Τάξη.

Δηλαδή, αυτό που σε απλά Ελληνικά αποκαλούμε «παγκοσμιοποίηση» και αποτελεί τον νέο εφιάλτη της ανθρωπότητας….

Όταν ήμουν παιδί, σκεπτόμουν σαν παιδί…
Αυτή η παλιά, σοφή ρήση, αποτελούσε κάποτε τον χρυσό κανόνα βάσει του οποίου γονείς, δάσκαλοι και παιδαγωγοί, κατανοούσαν τις συμπεριφορές της παιδικής ηλικίας.
Τα παιδιά δεν είναι ενήλικες και δεν θα πρέπει κανένας να περιμένει να συμπεριφέρονται ως ενήλικες.
Αυτά όλα άλλαξαν δραματικά τα τριάντα τελευταία χρόνια και φαίνεται να πηγαίνουν ακόμα χειρότερα, με την είσοδο του 21^ου αιώνα.
Έχει καταντήσει πλέον παγκόσμια πεποίθηση από γονείς, δασκάλους και παιδοψυχολόγους, ότι τα παιδιά είναι μινιατούρες ενηλίκων και όλοι απαιτούν να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Ένα παιδί που αδυνατεί να αφομοιώσει τα νέα κοινωνικά πρότυπα της αποδεκτής συμπεριφοράς, βαπτίζεται: «ψυχικά άρρωστο» και παραπέμπεται σε ψυχιατρική θεραπεία.

Πολύ συχνά η φυσιολογική παιδική συμπεριφορά δραματοποιείται σε έσχατο βαθμό και φτάνει να θεωρείται σύμπτωμα ασθένειας. Πολλαπλές διαγνώσεις ψυχικών ανωμαλιών, από το σύνδρομο Ασπεργκερ, ως τη διαταραχή προσωπικότητας, φορτώνονται στους ώμους ανυποψίαστων παιδιών, που απλώς έπραξαν όπως προστάζει η παιδική φύση τους.

Η μεταμοντέρνα κοινωνία έχει μετατρέψει τη «γονεϊκότητα» και την παιδικότητα σε κάτι που είναι σχεδόν αδύνατον να το πετύχεις!
Υπεραγχωμένοι και υπερεργαζόμενοι γονείς, που επιπλέον πιέζονται από τα σχολεία για να συμβάλλουν στη «σωστή» ανατροφή των παιδιών τους, μεταφορτώνουν τα άγχη τους στα ίδια τα παιδιά.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, όταν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, αγχωμένοι με τη σειρά τους από ένα απίστευτα δαιδαλώδες και υπερπροστατευτικό εκπαιδευτικό σύστημα, απευθύνονται σε μηχανισμούς καταστολής, για ψύλλου πήδημα.

Ωστόσο ανακριτές και εισαγγελείς ανηλίκων δεν είναι παιδοψυχολόγοι και συνεπώς μεταθέτουν τα προβλήματα σε ειδικούς ψυχικής υγείας, μεγενθύνοντας έτσι ακόμα περισσότερο τον τρόμο μιας τυχόν «παραβατικής συμπεριφοράς»
Τελικά η παιδική ηλικία και η «φυσική σκανταλιά» της, τείνουν να αντιμετωπίζονται συλλήβδην ως ψυχικές ασθένειες, που απαιτούν ψυχιατρική θεραπεία!

Αλλά η παιδικότητα δεν είναι ασθένεια, ασχέτως της πληθώρας των ασθενειών που εφευρίσκουν γι’ αυτή, οι κάθε λογής ειδικοί της ψυχικής υγείας!
Τα συμπτώματα για τη διάγνωση της διαταραχής: ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας [ADHD – Attention Deficit Hyperactivity Disorder], είναι τόσο ασαφή, όσο ασαφής είναι και η υποτιθέμενη επιστημονική ονομασία της.

Η Μαρί Χάρτγουελ-Γουώκερ έχει πάνω από 30  χρόνια πείρα, ως ψυχολόγος και οικογενειακή θεραπεύτρια.
Σε άρθρο της το 2006 με τίτλο: «Πώς να καθοδηγήσετε τα παιδιά σας, χωρίς να οδηγηθείτε εσείς οι ίδιοι στην τρέλα», περιγράφει πως συνηθισμένες παιδικές συμπεριφορές μπορούν πραγματικά να μας κάνουν τη ζωή αφόρητη, πράγμα που δεν σημαίνει όμως ότι ανήκουν στον χώρο της ψυχοπαθολογίας.
«Τα παιδιά έχουν ενέργεια. Τα παιδιά συχνά χάνουν την προσοχή τους. Στα παιδιά δεν αρέσει να τα περιορίζουν…»

Απ΄την άλλη, η κ. Μαργαρίτα Ταρκατόφσκυ, ψυχίατρος επίσης περιγράφει τα ίδια συμπτώματα, ως ενδεικτικά της διαταραχής ADHD.
«Υπερκινητικότητα, απώλεια προσοχής, δυσκολία συγκέντρωσης, δυσκολία να ακολουθήσουν οδηγίες, έλλειψη επικοινωνίας και διάδρασης με τους άλλους γύρω τους…»
Οι ίδιες δηλαδή συμπεριφορές, που μια άλλη εποχή ή από κάποιον άλλον παρατηρητή, θα εντάσσονταν στην συνηθισμένη συμπεριφορά των παιδιών, κάποιοι ειδικοί της ψυχικής υγείας, τα θεωρούν συμπτώματα ψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς [και αλίμονο στα παιδιά που θα πέσουν στα χέρια τους!]

Αλλά δυστυχώς η παράνοια του να βρίσκουμε παντού μια παράνοια, δεν αφορά μόνο την παιδική ηλικία.
Εδώ κινδυνεύετε να τσακωθείτε με τον γείτονα σας γιατί το σκυλί του γαυγίζει ολημερίς και μετά να κατηγορηθείτε για «Αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας!»
Αν τυχόν σας βαρέσει το κρασί και ξεβρακωθείτε σε κανένα πάρτι, ενδέχεται να φορτωθείτε με καμιά διάγνωση για «Ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας» ή αν την πέσετε σε καμιά νοστιμούλα συνάδελφο σας, να κατηγορηθείτε για «Οιστριωτική διαταραχή προσωπικότητας» και πάει λέγοντας.

Να μην πούμε και για τον τρόμο που διακατέχει πλέον γονείς και εκπαιδευτικούς, όταν έρχονται σε επαφή με παιδιά και εκδηλώνουν με τον πιο απλό και φυσικό τρόπο την αγάπη τους.
Οποιοσδήποτε φυσιολογικός ενήλικος άνθρωπος αγκαλιάσει και φιλήσει ένα παιδί [πράγμα που το έχουν ανάγκη προπαντός τα ίδια τα παιδιά] κινδυνεύει να βρεθεί κατηγορούμενος για παιδοφιλία.

Οι Αμερικανοί είναι η πιο «υπερθεραπευόμενη» κοινωνία απάνω στη γη [αλλά και η κοινωνία με τα μεγαλύτερα και αγριότερα ποσοστά παράνοιας!]
Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι «θεραπεύονται» για να διατηρείται καλά ο καπιταλισμός!
Τα παιδιά τους γυρνάνε στο σπίτι, εξοργισμένα από ένα υπερβολικά δομημένο περιβάλλον σε ένα άλλο, και απλά θέλουν να αφήσουν κάτω τις υποχρεώσεις τους και να ξαναγίνουν παιδιά. Αλλά οι γονείς τους είναι εξίσου εξοργισμένοι από τις δύο δουλειές, που συχνά εξαναγκάζονται να κάνουν και το μόνο που επιθυμούν είναι να δουν, είναι το βλαστάρι τους να κάθεται ήσυχα στην πολυθρόνα και να παρακολουθεί αμίλητο σπάϊντερμαν.Οι γονείς είναι τόσο κουρασμένοι που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν ακόμα και τις πιο θεμελιώδεις ανάγκες του παιδιού τους, για κίνηση, δράση, παιχνίδι και χαρά.  Έτσι φτάνουν να επισκέπτονται τον οικογενειακό γιατρό ικετεύοντας να μεταλλάξει το παιδί τους σε ένα απόλυτα υποτακτικό ον, για να βρουν απλά την ησυχία τους!Ουσιαστικά είμαστε όλοι μας, ενήλικες και παιδιά, θύματα ενός πολέμου, που στοχεύει να κατατάξει τα πιο ζωτικά στοιχεία της προσωπικότητας μας, στο πεδίο των ψυχοπαθολογικών συμπεριφορών, προκειμένου να τα ελέγξει και να τα απονευρώσει, μέσα από αμείλικτες ψυχοδυναμικές ή φαρμακευτικές θεραπείες.

Δεν μας επιτρέπουν να σκεπτόμαστε και να δρούμε σαν παιδιά, όταν ακόμα είμαστε παιδιά αλλά εξίσου μας απαγορεύουν να δρούμε και να σκεπτόμαστε ως ενήλικες, όταν περνάμε πια από το στάδιο της εφηβικής αμφισβήτησης και εισερχόμαστε στο στάδιο της πολιτικής ή κοινωνικής αντί – δράσης του ώριμου και ελεύθερου πολίτη.

Ένας νεαρός έφηβος, κάπου στον ευρωαμερικανικό κόσμο εκτέλεσε εν ψυχρώ όλα τα μέλη της οικογένειας του, επειδή ισχυρίστηκε πως ήσαν ρατσιστές!
Προτού φτάσει στην παρανοϊκή πράξη του [που ξεπερνάει και τα δεδομένα του εγκλήματος] ο νεαρός ευρωαμερικανός στηνότανε μπροστά στην οικογενειακή τηλεόραση και παρακολουθούσε τρεις φορές την ημέρα την ταινία  Haloween, η οποία όπως δήλωσε ο ίδιος, του είχε δώσει να καταλάβει ότι, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να σφαγιάσει ολόκληρο το σόι του χωρίς καμία άλλη τιμωρία, εξόν από το να περάσει λίγα χρόνια της ζωής του θεραπευόμενος για σχιζοφρένεια!

Στην πραγματικότητα, αυτά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ενοχοποιούμε ένα παιδί επειδή δεν βάνει τον κώλο του κάτω επί οχτώ ώρες την ημέρα και το βγάνουμε να πάσχει από «διαταραχή υπερκινητικότητας» ή από σύνδρομο Άσμπεργκερ ή από δεν ξέρω γω τι άλλο αλλά ταυτόχρονα από-ενοχοποιούμε ένα τσογλάνι, που γουστάρει τη μυρωδιά του αίματος.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο απόλυτος έλεγχος του Νου και της Ψυχής, που είναι απαραίτητος για να χειραγωγούνται οι μάζες και να λωβοτομούνται οι πολίτες, ουσιαστικά ισοπεδώσαμε το Καλό και το Κακό, τοποθετώντας τα και τα δυο μαζί στο πλαίσιο μιας ψυχοπαθολογικής «συμπεριφοράς», που μπορεί να ελεγχθεί και να μεταλλαχθεί, μέσα από συγκεκριμένες «θεραπείες», τις οποίες φυσικά τις αναλαμβάνουν οι εκπαιδευμένοι μηχανικοί των ψυχών, που τα πτυχία τους, τους τα χορηγεί το σύστημα.

Το μυστικό βρίσκεται ακριβώς στον έλεγχο.

Υποβιβάζοντας σε «ασθένεια», τις διαφοροποιήσεις και τα ατομικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, ενώ ταυτόχρονα αναβαθμίζοντας σε ισοδύναμη «ασθένεια» το Κακό που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση, τελικά αφαιρούμε από τον άνθρωπο το βάρος και την ευθύνη της επιλογής, μετατρέποντας τον σε ένα πειθήνιο ζώο, του οποίου τις αποφάσεις για το Καλό ή για το Κακό, αναλαμβάνουν να τις λάβουν άλλοι.

Έτσι δεν λέμε πια ότι αυτός είναι κοπρόσκυλο ή τεμπελχανάς ή κωλόπαιδο ή κουραμπιές, αλλά λέμε ότι πάσχει από «σχολική φοβία» ή από «διαταραχή προσωπικότητας» ή ότι είναι «αντιρρησίας συνείδησης…»

Βολική εξίσωση, ώστε ο δρόμος προς την αυτογνωσία και την αυτονομία να μην περνάει πια από την προσωπική τραγωδία του καθενός αλλά μέσα από τις διαγνώσεις μιας δράκας ελεγχόμενων και κατευθυνόμενων μηχανισμών, που αναλαμβάνουν εργολαβικά να μας κόψουν και να μας ράψουν στα ίδια μέτρα με το υποτακτικό ανθρώπινο μοντέλο της Νέας Τάξεως.

Κι αντί η πνευματική βάσανος της ψυχανάλυσης ή της αναλυτικής ψυχολογίας, να γίνονται μέθοδοι κατανόησης και αποδοχής του Εαυτού, διαστρέφονται από διεθνή κογκλάβια και χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο του Νου [mind control] κατά πώς εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξεως.

Κι ας μην ξεχνάμε, ότι η ραγδαία άνοδος της λεγόμενης «συμβουλευτικής ψυχολογίας» ή των υποτιθέμενων «οικογενειακών θεραπευτών» οφείλεται κατά κύριο λόγο στις μεθόδους του αμερικανικού στρατού, που προσπάθησε να ελέγξει και να κατευθύνει το νου των στρατευμένων νεαρών αμερικανών, στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Η «τρέλα» μας φαίνεται τελικά ότι οφείλεται σε κείνους που μας τη δημιουργούν, ώστε να συνεχίσει να στέκει γερά στα πόδια του ο θαυμαστός καινούριος κόσμος τους…

Πηγή: http://panusis.blogspot.gr/