Είναι κάποιοι χώροι που σε όλους φέρνουν χαρά.
Όλα αυτά τα γέλια, οι ευχές, οι φουσκωμένες κοιλίτσες, οι αγκαλιές, τα σούρτα φέρτα των επισκέψεων, οι μεγάλοι αρκούδοι, τα μπαλόνια. Οι ερωτήσεις στη ρεσεψιόν για τον αριθμό του δωματίου, τα λουλούδια, οι κορδέλες, οι μεγάλες σακούλες από τα παιχνιδάδικα…
Γυναίκες με νυχτικά και ρόμπες, συγγενείς και φίλοι χαρούμενοι, κινητά που περνάνε από χέρι σε χέρι για την περιβόητη πρώτη φωτογραφία, γιατροί στα λευκά να περιφέρονται.
Κοιλίτσες στρογγυλές να ξεπροβάλλουν και οι κάτοχοί τους να τις κρατούν γλυκά με αγάπη και να τις χαϊδεύουν, σύζυγοι να τρέχουν πίσω τους, φάκελοι εξετάσεων στο χέρι.
Κι εσύ να μπαινοβγαίνεις σε αυτούς τους χώρους για πολλά χρόνια, προσπαθώντας να ζήσεις κι εσύ αυτό που ζουν Εκείνες…
Να κάνεις πρόβα στον καθρέφτη πώς θα είσαι όταν θα φουσκώσει η κοιλιά σου ή πώς θα περπατάς… Να κρατάς τα φαρδουλά σου ρούχα για να τα φορέσεις όταν δεν θα σου χωράνε τα στενά… Να κάνεις όποια εξέταση υπάρχει για να ανακαλύψεις για ποιο λόγο δεν τα κατάφερες… Να κοιτάς στα μάτια τον γιατρό και να του ζητάς με επιμονή να ξεκινήσετε πάλι ανεξαρτήτως “κόστους”… Να παίρνεις όποιο φάρμακο, βοτάνι, ματζούνι, βιταμίνη άκουσες κάπου-κάπως-κάποτε ότι κάποια τη βοήθησε… Να αλλάζεις πρωτόκολλα, ενέσεις και φάρμακα σαν μπλούζες που ψάχνεις να δεις ποια θα σου ταιριάξει… Να ελπίζεις και να προσεύχεσαι…
Και να κάνεις συλλογή από μηδενικά… Πολλά μηδενικά.
«Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή…»
Και πάλι να αρχίζεις. Και πάλι να ελπίζεις. Και πάλι να βουτάς…
Μέχρι εκείνη τη φορά. Την τυχερή. Που ο γιατρός είπε ότι είναι η τελευταία προσπάθεια που σου επιτρέπεται.
Δεν παίζουμε με την υγεία. Το σεβάστηκες. Αφέθηκες και είπες ό,τι είναι να γίνει ας γίνει…
Κι ήταν 1η Δεκέμβρη όταν πήγες και μπήκες ξανά εκεί που βασίλευε η χαρά, οι χαρούμενες φατσούλες και φουσκοκοιλίτσες. Που τέντωσες για άλλη μια φορά το χέρι να δώσεις αίμα. Που πέρασες ώρες περιμένοντας με συντροφιά αγαπημένη για να πάρεις αποτελέσματα.
Ειρωνεία της τύχης… Περίμενες στο χώρο που δεκάδες γυναίκες είχαν μπει για να δουν το θησαυρό τους, να το ακούσουν, να το “φωτογραφήσουν”. Και οι ανοιχτές πόρτες να στέλνουν παντού ήχους δυνατούς, ρυθμικούς, σαν να καλπάζει ένα άλογο γερό. Να τους ακούς και να λες ποιος μου παίζει τώρα αυτό το παιχνίδι; Να αποφεύγεις να κοιτάξεις όσες περιμένουν… Να έχεις τα μάτια σου στο πάτωμα και να μην τα σηκώνεις.
Ούτε όταν φώναξαν το όνομά σου…
Και να ακούς με δάκρυα στα μάτια ένα τόσο δα μικρό νουμεράκι που κρύβει μια μικρή αισιοδοξία. Που φωτίζει την ψυχή σου. Που σου δίνει ελπίδα και ζωή ξανά… Που είναι το πιο όμορφο νέο που έχεις ακούσει μέχρι τότε… Εκείνο που λαχταρούσες… Και το περίμενες τόσο πολύ… Αυτό για το οποίο πάλεψες με τον δικό ΣΟΥ τρόπο…
Τώρα πια, θα ζήσεις κι εσύ αυτό που ζουν Εκείνες που τριγυρνούν στο χώρο για τους επόμενους 9 μήνες. Και δεν θα ξεχάσεις ποτέ… Πώς μπορείς να ξεχάσεις!
«Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή…»
Γιατί σαν σήμερα πάντα θα γιορτάζεις… Ένα νουμεράκι μικρό αλλά σημαντικό. Δικό ΣΟΥ…
Την αρχή μιας νέας ζωής…
