H Εφημερίδα των Συντακτών, όπως και η Ελευθεροτυπία πριν από αυτήν, είχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Δυστυχώς, όπως πολλά μεγάλα πάθη, είχε και πολύ πόνο η υπόθεση. Κι αν πονάμε εμείς οι αναγνώστες, έστω και λίγο γνώστες, φανταστείτε πόσο πόνεσαν οι άνθρωποι που την στήριξαν με τα ξενύχτια τους τόσα χρόνια. Αντιγράφω από το Facebook ανάρτηση ανθρώπου που έχυσε αίμα και δάκρυα πολλά χρόνια σε αυτήν την υπόθεση και την πρόδωσαν κι αυτή, μαζί με τους αναγνώστες:
“Α ρε Λαυρέντη εγώ που μόνο το΄ ξερα τι κάθαρμα ήσουν” που λέει κι ο ποιητής θέλω να το μοιραστώ με τους φίλους μου γιατί ποιητής δεν είμαι
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο αλλά πως να το θέσεις κομψά όταν ο άνθρωπος που έχει κοροϊδέψει 100 και βάλε συναδέλφους του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν να υπογράψει για να πάρει στο όνομά του τον τίτλο της εφημερίδας που σχεδιάζετε να βγάλετε συνεταιριστικά και αυτός αθετεί την υπόσχεσή του, όπως και η κολλητή του, και τρία χρόνια τώρα δεν δίνουν τον τίτλο στο συνεταιρισμό όπως έχουν συμφωνήσει τότε πραγματικά δεν βρίσκεις λόγια για αυτόν τον συνδικαλιστή, συνάδελφο και πάνω απ’ όλα λαμπρό άνθρωπο που τυχαίνει να είναι ο νέος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ. Τι ήθος και συνέπεια. Τι αριστερό φρόνημα…τς τς τς
Όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Πρέπει να ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στην Ελλάδα όσο για δημοσιογράφος ούτε κουβέντα που δεν κατάλαβε τι έκαναν οι μπάτσοι στους συλληφθέντες για ληστεία στο Βελβεντό. Διευθυντής σύνταξης τρομάρα του και γι’αυτό η Εφημερίδα των Συντακτών της επόμενης μέρας, στο πρωτοσέλιδό της δεν είχε πάρει χαμπάρι. Τον έκοβαν οι κινητοποιήσεις των αγροτών. Πιο αριστερά πεθαίνεις. Για το λάθος του δεν ανέλαβε καμία ευθύνη παρά συνδικαλιστικότατα και συναδελφικότατα κατηγόρησε την αφεντιά μου, αρχισυντάκτρια στο Ελεύθερο τότε που ιδέα δεν έχω από κρατική καταστολή και βασανιστήρια -(παρεμπιπτόντως το θέμα της Εφημερίδας μας με τον σούπερ τίτλο το Ελληνικό Γκουαντάναμο και τεκμηριωμένο ρεπορτάζ για τους συστηματικούς βασανισμούς των αστυνομικών, την ατιμωρησία τους αλλά και τις ευρωκαταδίκες μας επί του θέματος αναδημοσίευσαν τόσο οι Γκάρντιαν όσο και η Ελ Παίς των επόμενων ημερών).
Από κοντά και η κολλητή του, σύζυγος του νυν διευθυντή της Αυγής και γραφείο τύπου συστημικότατης τράπεζας- τόσα χρόνια οικονομική συντάκτης σιγά μη πήγαινε χαμένη- η οποία σε ένα φραστικό λυντσάρισμα σε βάρος μου προδιέγραψε την αποπομπή μου από τη θέση της αρχισυνταξίας. Αφεντικό γαρ η κυρία μετά του κυρίου, συνεταιράκια στο δικό τους το μαγαζί και ότι θέλαν κάνανε. Ίδια είναι τα αφεντικά και η μόνη διαφορά των αριστερών είναι ότι έχουν και μερικά απωθημένα παραπάνω.
Με την ευκαιρία της ανάληψης των νέων του καθηκόντων λοιπόν του αφιερώνω ένα ποιηματάκι του αγαπημένου Μανόλη Αναγνωστάκη.
Επιτύμβιον
Πέθανες- κι έγινες και συ: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Tριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι
αντιπροέδρων,
Eφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που
προσέφερες.
A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν,
Tί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα
Kοιμού εν ειρήνη, δεν θα ‘ρθώ την ησυχία σου να ταράξω.
(Eγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Kοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θά ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
