Χάνει η Πανάθα. Bρίζω τον Παπακαλιάτη (και την διατησία). Με πιάνει φανάρι. Βρίζω τον Παπακαλιάτη (και την βλαμμένη που βάφεται μπροστά). Έμεινα από μπαταρία στο κινητό. Βρίζω τον Παπακαλιάτη (και την τεχνολογία γενικά). Τσακώθηκα με την γκόμενα..;; Ναι! Το βρήκατε!! Βρίζω τον Παπακαλιάτη και τα βάζω με την τύχη μου που δεν γεννήθηκα γκέι στο Σαν Φρανσίσκο!
Αυτή λίγο πολύ ήταν η σχέση μου με τον Χριστόφορο τα τελευταία 15 χρόνια και όσοι με γνωρίζετε προσωπικά το ξέρετε καλά. Όσοι δε, με διαβάζετε στο σάιτ τα τελευταία δύο, ξέρετε ότι νέτα-σκέτα απλά… δεν τον γουστάρω! Δεν μου αρέσει η και καλά… πρωχό, δήθεν υψηλής αισθητικής αλλά βου επιπέδου (για τα γούστα μου) τηλεόραση του. Δεν μου αρέσει το βλαμμένο ύφος του ξερόλα που έχει η φάτσα του. Δεν μου αρέσει εν κατακλείδι σχεδόν ό,τι έχει κάνει, με εξαίρεση την συμμετοχή του στο Ντόλτσε Βίτα και στους ”Μήτσους” παλαιότερα. Ναι, σωστά διαβάσατε! Τον θεωρώ κακό ηθοποιό και μάλλον πολύ μέτριο σκηνοθέτη.
Χαρακτηριστικά και ως παράδειγμα, θυμάμαι την οργή μου, όταν με την προηγούμενη του ταινία το ”Αν” είχαν τρέξει όλοι σαν πρόβατα (μπεεεεεεε) για πρώτη φορά έξω από το μαντρί να γεμίσουν τα σινεμά και να δουν ένα τηλεοπτικό επεισόδιο μακράς διαρκείας, κυρίως λόγω του επικού (για τα ελληνικά δεδομένα) βομβαρδισμού διαφήμισης σε όλα τα ΜΜΕ, ενώ την ίδια στιγμή μια άλλη ελληνική ταινιά-ρα εκείνης της περιόδου (J.A.C.E) είχε πάει ά π α τ η και αμφιβάλω αν την έχουν δει συνολικά ίσα με 10-15 χιλιάδες θεατές έκτοτε!
Για αντιγραφές, ‘κλεμμένα’ σενάρια και ιδέες που τόσα χρόνια ακούμε δεν θα γράψω όπως δεν έγραψα ποτέ. Δεν του το προσάπτω γιατί πολύ απλά παρθενογένεση σχεδόν, δεν υπάρχει. Όλοι από κάπου εμπνέονται ή έστω δανείζονται και στην τελική καλά κάνει, εφόσον το κάνει καλά! Όλα αυτά, όμως έως και προχτές που είδα το ”Ένας άλλος κόσμος”.
Δεν θα ζητήσω συγνώμη για τα τελευταία 15 χρόνια που τον κράζω σε παρέες και φίλους. Αυτά έβλεπα αυτά έλεγα! Όχι από εγωισμό, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι ο Παπακαλιάτης του χτες δεν υπάρχει πλέον στο μυαλό μου. Με την νέα του ταινία με έκανε να κάνω ολική διαγραφή σε όλα όσα έχει κάνει αλλά κυρίως με έκανε για πρώτη φορά να νιώσω το μεγαλείο του. Όποιο και αν είναι αυτό. Με έκανε να εκτιμήσω πραγματικά και να δω αλλιώς το έως τώρα ‘έργο’ του. Νιώθω ότι όλα όσα έκανε μέχρι σήμερα μπορεί να ήταν μετριότητες (τουλάχιστον), αλλά παράλληλα ήταν τα σκαλοπάτια που έπρεπε να ανέβει για να φτάσει μέχρι εδώ. Για να μας δώσει δηλαδή μια νεο – ελληνική τραγωδία μεγατόνων! Μια σπουδαία, σφιχτοδεμένη και ολοκληρωτικά άρτια ταινία (αμφιβάλω αν θα μπορέσει ποτέ να κάνει κάποια καλύτερη) και με την οποία θα κλείσει οριστικά και αμετάκλητα το στόμα όλων όσων αμφισβήτησαν το ταλέντο, αλλά και το άστρο του. Γιατί το παλικάρι έχει μεγάλο άστρο και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο!
Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε αρχικά ότι ‘έκλεισε΄τον J.K.Simmons, λίγο πριν την υποψηφιότητα του για το Όσκαρ Β’Ανδρικού πέρυσι τέτοιες μέρες, γεγονός που ίσως απογειώσει από μόνο του την ταινία διεθνώς. Όλοι εμείς λέγαμε και γράφαμε τότε (πριν καν χριστεί φαβορί ο σπουδαίος character-ίστας ηθοποιός) ”Ρε φαντάσου να το πάρει ο Σίμονς… και στα καπάκια να παίξει στην ταινία του Παπακαλιάτη και η αφίσα να γράφει… ”Βραβευμένος με Όσκαρ Β’Ανδρικού”! Ε ναι λοιπόν! ‘Ολα έγιναν ακριβώς έτσι, αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή!
Εκπληκτική σκηνοθεσία, μαγικό για άλλη μια φορά σάουντρακ γεμάτο από ελληνικές διασκευές και κλασσικά ποπ κομμάτια, μέχρι Billy Holiday – οκ δάκρυσα με το κομμάτι της που απολαμβάνω να ακούω αλλά και να ποστάρω χρόνια τώρα σε μέσα μαζικής δικτύωσης σε εβδομαδιαία βάση – σπουδαίες ερμηνείες από ολόκληρο το καστ, (ο Σίμονς κάνει τα απολύτως απαραίτητα με Γερμανική προφορά), ενώ την παράσταση κλέβουν η σπουδαία Μαρία Καβογιάννη αλλά και ο πρόσφατα αδικοχαμένος Μηνάς Χατζησάββας στον τελευταίο του ρόλο – δυναμίτη – που απλά σε καθηλώνει με το υποκριτικό του μεγαλείο.
Υπεράνω όλων αυτών που μόλις ανέφερα όμως βρίσκεται η ιστορία. Το σενάριο. Η ιδέα. Η υπόθεση και το ζουμί που λένε και στο χωριό μου!
Εκεί ο Παπακαλιάτης χτυπάει φλέβα σε τόσα πολλά επίπεδα που κυριολεκτικά έκανε μια ολόκληρη αίθουσα να έχει έλλειμμα από χαρτομάντιλα (τα οποία σημειωτέον έκαναν υπερωρίες σκουπίζοντας δακρυσμένα μάτια και τρεχούμενες μύτες), ενώ ταυτόχρονα ξυπνούσε συνειδήσεις και σόκαρε με την αλήθεια και την δύναμη των γεμάτων έρωτα αλλά και βίας εικόνων του, οι οποίες μας κατέκλυσαν, μην πω μας έπνιξαν για σχεδόν δύο ώρες!
Στο διά τ’αύτα τώρα!
Οι χαρακτήρες είναι άνθρωποι καθημερινοί οι οποίοι βιώνουν καταστάσεις που γνωρίζουμε, που έχουμε ζήσει αλλά και αναγνωρίζουμε πλέον παντού τριγύρω μας, με μια και μόνη κοινή συνισταμένη! Τον έρωτα. Τον έρωτα που τα σαρώνει όλα στο πέρασμα του. Τον έρωτα που κερδίζει όλες τις μάχες! Τον έρωτα που θριαμβεύει ενάντια στην βία και σε όλες τις κακουχίες της καθημερινότητας! Όταν αυτοί οι άνθρωποι ερωτεύονται, πιστεύουν πως έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο. Γι’ αυτούς ο Έρωτας είναι… “Ένας Άλλος Κόσμος’’.
Υπόθεση:
Τρεις ιστορίες αγάπης λοιπόν έχουμε εδώ με τις ονομασίες: Boomerang, Loseft 50mg και Second chance! Τρείς έντονα φορτισμένες συναισθηματικά ιστορίες ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους υπηκόους με φόντο μια Ελλάδα που αλλάζει/βουλιάζει;;… ραγδαία, αλλά της οποίας δεν θα λείψουν ποτέ τα ήθη, τα έθιμα και τα ουζάκια με χαρούμενη παρέα στα γραφικά γεμάτα από νοσταλγικές μουσικές στενά της Αθήνας και όχι μόνο. Τρείς γενιές. Κάθε ιστορία και μια γενιά.
Οικονομική κρίση, οικογενειακή κρίση, εργασιακό, απολύσεις, μεταναστευτικό, φασισμός είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία με τα οποία οι ήρωες μας θα παλέψουν, προκειμένου να υπερασπιστούν το απόλυτο συναίσθημα του Έρωτα.
Τρεις συναντήσεις ανάμεσα σε ζευγάρια που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό, που όμως η ζωή τους θα αποκτήσει ξαφνικά πάλι νόημα. Θα δουν τον κόσμο διαφορετικά. Θα αναθεωρήσουν, θα πιστέψουν, θα μάθουν, θα ξαναζήσουν. Ο πόλεμος με τη σκληρή πραγματικότητα θα αρχίσει. Οι ιστορίες θα ενωθούν και θα γίνουν μία. Κάποιοι θα κερδίσουν και κάποιοι θα χάσουν.
Φίλοι και φίλες μπορεί να διανύουμε ήδη και επισήμως την προ-Οσκαρική περίοδο και μπορεί να ξελαρυγγιάζομαι τσάμπα και να μην είδατε ακόμη τα The Martian, Sicario, The Walk, Crimson Peak, Carol και άλλες υπερπαραγωγές που μας άφησαν μαλάκες κυριολεκτικά, αλλά τα παιχνίδια τέλος! Ήρθε πλέον η ώρα που θα πρέπει να ξαμοληθείτε στα σινεμά σε εβδομαδιαία βάση μέχρι τον Φλεβάρη για να παρακολουθήσετε τις εναπομείνασες καλύτερες ταινίες του 2015!
Ρίξτε μια ματιά εδώ:
Πρώτα όμως σας προτρέπω ειλικρινά να απολαύσετε τους J.K. Simmons, Χριστόφορο Παπακαλιάτη, A.Osvart, Mαρία Καβογιάννη, Μηνά Χατζησάββα, Tawfeek Barhom, Νίκη Βακάλη και αρκετούς ακόμη αξιόλογους ηθοποιούς, σε μια ταινία που στοιχηματίζω ότι έχω και δεν έχω, ότι θα δει τουλάχιστον η μισή Ελλάδα… και που θα σπάσει όλα τα ρεκόρ εισιτηρίων για τα ελληνικά δεδομένα και το φτωχό μας εγχώριο Box Office!
Ποιος ξέρει… Ίσως μας φέρει και κάνα βραβείο στο κοντινό μέλλον!
Σας αφήνω με το τρέιλερ και με μια σκέψη που είχα κατά την διάρκεια της προβολής. Ίσως είμαι αθεράπευτα ρομαντικός και αισιόδοξος, αλλά πολλές φορές νιώθω ότι η δύναμη του κινηματογράφου είναι τόσο καταιγιστική και ολοκληρωτική που από μόνη της μπορεί να καταφέρει όλα όσα δεν μπορούν οι ανεκδιήγητοι πολιτικοί και οι σάπιες κυβερνήσεις αυτού του μάταιου, αλλά τόσο όμορφου κόσμου! Στα λόγια του σπουδαιότερου εκ των Beatles…
”Imagine there’s no countries
It isn’t hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace…
You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will be as one…”
Καλές προβολές!
Να ταξιδέψουμε μαζί…
