- Ο Παύλος Μελαλάκας. Θεωρεί αυτονόητο ότι όχι μόνο τα Σκόπια, αλλά και η Κωνσταντινούπολη, η Παναγιά η Σουμελά και όλες οι κτήσεις του Μεγαλέξανδρου είναι δικαιωματικά Ελληνικές. Από τον Δούναβη και κάτω βασικά. Ως τον Ινδό ποταμό. Για τον Νείλο θα δούμε τι θα κάνουμε, δεν έχει κάνα οριζόντιο ποτάμι η Αφρική και δεν γουστάρουν και μαύρους αυτοί οπότε τι να κάνουμε τα εκεί κάτω; Είναι στο facebook γκρουπ “δακρύζουμε όταν βλέπουμε τη σημαία μας” αλλά δεν την βλέπει ποτέ γιατί έχει δακρύσει και μόνο που σκέφτηκε ότι θα μπει στο γκρουπ και θα είναι όλο σημαίες.
- Ο ΛεΚαρέ της συνωμοσίας. Οι Αμερικάνοι είπαν να γίνει, οι Ρώσοι πληρώναν να μη γίνει, ο Σαββίδης έβαλε δυο γκολ αλλά ο Σώρος έβαλε τρία. Η Ελλάδα μόνη και αβοήθητη κάνει ότι της λένε, ε, τι να κάνει; (Αμέσως μετά μεταμόρφωση όμως και βγάζουν σπίθες τα μάτια του:) Όχι! Να αντισταθούμε επιτέλους στα σκοτεινά ξένα συμφέροντα μια φορά, αυτή τη φορά! Επειδή αααααν υποχωρήσουμε (ακολουθεί άλλη θεωρία συνωμοσίας κατά την οποία συνδέονται όλα τα παγκόσμια θέματα, πετρέλαια, η Google και ότι άλλο με το θέμα της ονομασίας.)
- Ο ναιμεναλάκιας. Ναι μεν κάτι έπρεπε να γίνει αλλά όχι έτσι. Αυτός είναι έτσι σε όλα τα θέματα. Ναι μεν θέλω να έρθω για καφέ αλλά μήπως καλύτερα όχι σε αυτήν την καφετέρια; Ναι μεν θέλω να πουλήσω το σπίτι μου αλλά θα ήταν καλύτερα να μου έδιναν τριπλάσια λεφτά. Ναι μεν ζω ακόμα σαν να υπάρχει οικονομική κρίση αλλά θα γκρινιάζω μαζί με την πλέμπα για να μην καρφώνομαι. Ναι μεν πρέπει να γίνει η συμφωνία αλλά στο άρθρο 8 υποπαράγραφο 3 ξέχασαν ένα κόμμα. Στο άρθρο 11 κάπου λέει λάθος το επώνυμο και είχα διαβάσει ένα βιβλίο για αυτό το θέμα, κάτσε να σας κάνω φιγούρα.
Ο τέταρτος τύπος είναι βέβαια ο πιο κοινός. Η πάπια. Γενικά και αόριστα κατά της συμφωνίας. Αλλά όχι τόσο ώστε να τον κοντράρει κάποιος φανατικός και φανεί ότι δεν την έχει διαβάσει. Το παίζει πολιτισμένος. Κανονικά θα ήταν υπέρ, παλιότερα ήταν υπέρ μιας σύνθετης ονομασίας, τώρα όμως δεν είναι πια της μόδας ούτε αυτό και δεν θέλει να στεναχωρήσει κάποιον ή να μην φανεί αρκετά πατριώτης. Αυτός διαλέγει κατά το δοκούν από τις πιο πάνω τρεις κατηγορίες και πετάει αοριστίες. Τη μια λέει “ναι, να γίνει συμφωνία, αλλά όχι έτσι!” Την άλλη “μα γιατί να βιαστούμε τώρα ξαφνικά;” Είναι αυτός που όταν πλακώνονται δυο άλλοι Έλληνες για το θέμα κάθεται λίγο παραδίπλα πάντα. Όχι πολύ μακριά, μη νομίσουν ότι δεν τον νοιάζει. Αλλά όποιος από τους άλλους δυο τους πιο ανοιχτά φανατικούς υπέρ ή κατά κι αν τον πιάσει μετά με παράπονο, αυτός θα συμφωνήσει μαζί τους. Γενικά. Και αόριστα.
Γιατί οι πάπιες ότι κι αν πετάξεις στη λίμνη το τρώνε πολύ χαριτωμένα.