Ευτυχία, ένας όρος πολυπόθητος και πολυσυζητημένος. Τι είναι άραγε η ευτυχία; Είναι η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου, προερχόμενη από την εκπλήρωση των επιθυμιών και την επιτυχία των σκοπών του. Έτσι, τουλάχιστον ορίζει η Βικιπαίδεια. Και συνεχίζει, λέγοντας πως δεν υπάρχει μόνιμη ευτυχία, υπάρχουν μόνο στιγμές…
Κι εδώ θέλω να σταθώ. Την πρώτη φορά που άκουσα από κάποιον ότι η ευτυχία είναι στιγμές, όντας σε μικρότερη ηλικία, σκέφτηκα πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν μάλλον δυστυχισμένος και είχε ζήσει λίγες στιγμές ευτυχίας. ‘Εγώ θα τα καταφέρω καλύτερα’, είπα στον εαυτό μου, ‘και θα καταφέρω να βιώσω την ευτυχία όχι μόνο σε λίγες στιγμές, αλλά ώρες, μέρες ολόκληρες, για χρόνια!’ Αισιόδοξη βλέπεις.
Και προσπάθησα να κάνω την πεποίθησή μου πραγματικότητα. Πέταξα ψηλά αγκαλιά με το όνειρο, ώσπου κάποια στιγμή προσγειώθηκα απότομα από όσα είχαν συμβεί. Το πείσμα του ταύρου δεν τα έβαλε κάτω ούτε αυτή τη φορά! Εκεί εγώ, η ευτυχία η δική μου είναι μακράς διαρκείας.
Τελικά μάλλον έχασα το δάσος ψάχνοντας για το δέντρο.
Η ζωή μου απέδειξε με τον μοναδικό της τρόπο, πως ναι, τελικά η ευτυχία είναι στιγμές, λίγες ή πολλές, δεν έχει σημασία. Είναι μόνο στιγμές. Στιγμές που φυλάς μέσα στην καρδιά σου και σου δίνουν δύναμη να προχωράς στα δύσκολα. Στιγμές που κρατάς σαν φυλαχτό και νιώθεις τυχερός που τις βίωσες. Στιγμές που σε πεισμώνουν και σε μελαγχολούν αν συνέβησαν πριν από πολύ καιρό και έχουν καιρό να ξανασυμβούν. Παρόλα αυτά, στα τριάντα πέντε μου, περισσότερο συνειδητοποιημένη, νιώθω ευλογημένη για όσες στιγμές ευτυχίας έζησα, κι ας μην εκπληρώθηκαν όλες οι επιθυμίες κι ας μην επιτεύχθηκαν όλοι οι σκοποί.
Κι αυτό που επιβεβαίωσα είναι πως η ευτυχία κρύβεται στα μικρά και στα απλά, στα καθημερινά, χωρίς πολλές φαμφάρες.
Η ευτυχία με βρήκε τη μέρα που έμαθα τα αποτελέσματα στις Πανελλήνιες, όταν έδωσα το πρώτο μου φιλί στο Λυκαβηττό, τότε που πήρα το πτυχίο μου, όταν με φίλησες κρυφά ένα βράδυ και μου πες πως θες να’ μαστε μαζί. Στις πρώτες μας διακοπές, τη μέρα που παντρευτήκαμε – κι ας είμαστε τώρα χωριστά… όταν στην επέτειό μας ανακαλύψαμε πως είμαι έγκυος κι εννιά μήνες αργότερα κρατήσαμε στην αγκαλιά το Ολγάκι μας. Ευτυχία είναι η κάθε πρώτη της φορά, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο δοντάκι, το πρώτο βήμα, η πρώτη κουβεντούλα της, το ‘σ’ αγαπώ μανούλα’ της κι η ζωγραφιά της στο ψυγείο. Ευτυχία ήταν και το τριήμερό μας στη λίμνη, που έπεσα κι έκανα αγγέλους στο χιόνι θυμάσαι; Τα μάτια σου την φορά που ξαναγίναμε ένα…
Μα και σε άλλες πιο καθημερινές ή ιδιαίτερες στιγμές, όπως η βόλτα στο Θησείο κι ο βραδινός περίπατος με την Μαριλένα, το γιορτινό τραπέζι με ανθρώπους που αγαπώ, η στιγμή που ολοκλήρωσα τον πίνακά μου και τον κρέμασα στο δωμάτιό μου, η κάρτα που μου έφερε το βαφτιστήρι μου στη γιορτή μου, η γέννηση του μωρού της Ναστάζιας…
Καθώς γράφω τούτες τις γραμμές συνειδητοποιώ πως μέχρι τώρα υπήρξα ευλογημένη γιατί έζησα αυτές τις στιγμές κι άλλες που δεν ανέφερα. Με την ευχή η ευτυχία να με επισκεφτεί ξανά και ξανά, με την κρυφή προσμονή να’ ρθει μαζί με σένα και να φωλιάσει στη ζωή μου, έστω κι αν είναι για μια στιγμή…
