Η μεγάλη ελληνίστρια Ζακλίν Ντε Ρομιγύ (1913 ‑ 2010), με δικά της λόγια:
«Δεν είμαι ιστορικός και τα γεγονότα μ’ ενδιαφέρουν λιγότερο από τα κείμενα. Αυτό που με συνεπαίρνει στα ελληνικά κείμενα είναι η συνάντηση με τη γέννηση της ορθολογικής σκέψης, του στοχασμού, είναι το φως που εισβάλλει για πρώτη φορά σ’ έναν ακόμη μπερδεμένο και σκοτεινό κόσμο. Η πολιτική ηθική και η φιλοσοφία των Ελλήνων δεν έχουν γεράσει καθόλου, οι ανησυχίες τους είναι εξαιρετικά σύγχρονες!
Το να μάθεις να σκέφτεσαι, να είσαι ακριβής, να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ακούς τον άλλον, σημαίνει να είσαι ικανός να διαλέγεσαι και είναι το μόνο μέσο για να αναχαιτισθεί η τρομακτική βία που αυξάνεται γύρω μας. Ο λόγος είναι η έπαλξη κατά της κτηνωδίας. Όταν δεν ξέρουμε, όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε, όταν ο λόγος δεν είναι επαρκής, όταν δεν είναι αρκετά επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής και μπερδεμένη, δεν απομένουν παρά οι γροθιές, τα χτυπήματα, η άξεστη, βλακώδης, τυφλή βία…
Ο κίνδυνος για τη δημοκρατία, ο μοναδικός, ο πραγματικός κίνδυνος, είναι η δημαγωγία. Ας μην υποκύψουμε σ’ αυτόν. Τίποτε δεν άλλαξε από την εποχή του Αλκιβιάδη. Οι αλλαγές είναι περιθωριακές, ανεκδοτολογικές. Η μόνη σημαντική αλλαγή είναι ότι η “μη κουλτούρα” έχει κερδίσει έδαφος… Θα σας εμπιστευθώ την ερώτηση που μου έθεσε μια φορά ένας πρωτοετής της Εκόλ Νορμάλ: “Κυρία, οι νεκρές γλώσσες ήταν ήδη νεκρές όταν ήσασταν νέα;”. Καλό, δεν είναι;
Το πάθος είναι αυτό που με κρατάει στη ζωή, το πάθος γι’ αυτό που κάνω, για τη δουλειά μου, για τις έρευνες μου, και μετά η αγάπη, η αγάπη για τον αγαπημένο μου Θουκυδίδη. Σε μερικές εβδομάδες θα γίνω 94 χρόνων. Τα γηρατειά είναι μια τρομερή μάχη την οποία είναι σίγουρο ότι θα χάσεις. Όλα εκφυλίζονται… Μπορεί να έχεις κερδίσει σε φρονιμάδα, σε ανωτερότητα απόψεων, σε ηθικό σθένος, σε στωικότητα (πρέπει να παρηγορείται κανείς από τις θετικές πλευρές), αλλά χάνεις την όρασή σου, την ακοή σου, την ελευθερία των κινήσεών σου. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να χαρείς. Το μόνο για το οποίο χαίρομαι είναι ότι έχω διατηρήσει το χιούμορ μου, την ικανότητα να γελάω.»
Πολέμιος της κατάργησης των αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία της πατρίδας μας, έδωσε το όνομά της στην Πλατεία Θησείου, η οποία από το 2013 ονομάζεται Πλατεία Ζακλίν Ντε Ρομιγύ.
Το 1973 της δόθηκε η έδρα των Ελληνικών στο περίφημο Collège de France, για πρώτη φορά σε γυναίκα καθηγήτρια. Εκεί δίδαξε μέχρι το 1984 την εξέλιξη της ηθικής και πολιτικής σκέψης στην Αρχαία Ελλάδα. Υπήρξε επίσης η πρώτη γυναίκα μέλος της Académie des inscriptions et belles-lettres (1975), στην οποία και προέδρευσε το 1987. Μέλος πολλών Ακαδημιών μεταξύ των οποίων η Ακαδημία των Αθηνών. Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο «Ωνάσης», χρονιά που της δόθηκε και η Ελληνική υπηκοότητα, η οποία από πολλούς «γηγενείς» θα πρέπει ν’ αφαιρεθεί άμεσα!
Αιώνια τιμή στην υπέροχη αυτή γυναίκα, η οποία σίγουρα θα κουβεντιάζει τις ανησυχίες της στον ουρανό με τον αγαπημένο της Θουκυδίδη.
Υ.Γ: Κάποτε, όχι πολύ παλιά, είχε πει σ’ έναν Έλληνα Πρωθυπουργό και στον Υπουργό του τού Πολιτισμού: «Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να με βραβεύσετε για την μικρή μου προσφορά στη διάδοση των αρχαίων Ελληνικών· τα οποία, όμως, εσείς θέλετε να καταργήσετε από τα σχολεία της πατρίδας σας!» Είπατε τίποτα;;;
Άλεξ Κρητικός
Πηγή: mylady.gr
