Κάθε φορά που ακούω τη Ζελατίνα κολλάει το μυαλό μου.
Φταίει που με χορεύει σε ρυθμό ταγκό, μα πάνω από όλα είναι τα λόγια και το γεγονός ότι μου αρέσουνε τα όμορφα φουστάνια που έχουνε στο πλάι τη ραφή. Εκεί μετράω εγώ την περηφάνια, φαρμάκι όταν στάζει η οροφή.
Έχω ένα θέμα με τις αντιφατικές προτάσεις. Φαντάσου κάτι τόσο βαθύ όσο η περηφάνια να μετριέται σε κάτι τόσο επιφανειακό όσο τα φουστάνια με τις πλαινές ραφές.
Σκέψου όμως από την άλλη πόσοι έχουν βρει την περηφάνια τους στην επιφάνεια και στο λαμπερό που κράτησε μια στιγμή. Όσο κρατάει μια εντυπωσιακή εμφάνιση.
Εκεί που περνάς με ύφος και αφήνεις το αποτύπωμά σου και το άρωμά σου να γεμίζει τον αέρα. Την αύρα σου που λικνίζεται και χάνεται παρέα με την πιο δική σου ώρα.
Σε αυτές τις στιγμές όταν φοράς τα αγαπημένα σου φουστάνια ή τα αγαπημένα σου ψηλοτάκουνα, το αγαπημένο σου κραγιόν και το ακριβό σου άρωμα είναι που οικοδομείς όλη σου τη ζωή λιθαράκι, λιθαράκι, διαμορφώνοντας χαρακτήρα.
Σε αυτές τις στιγμές συναντάς το μεγάλο σου έρωτα ή σε συναντάει εκείνος και ας μην τον πάρεις χαμπάρι. Σε αυτές τις στιγμές μετράς τα νιάτα σου τα υπάρχοντα, μετράς τα φιλαράκια σου. Αυτές τις στιγμές αναπολείς όταν τραβάς τα ζόρια σου, σε αυτές βρίσκεις τις ισορροπίες σου γιατί ξέρεις ότι τις έχει ζήσει. Τις έχεις σιγουράκι καβάντζα εμπειρία και πας για άλλα.
Τότε που η αυτοπεποίθηση σου μετριέται στο πόσο σε κολακεύει εκείνη η ραφή που ξεκινάει νωχελικά πλάι απ’ το στήθος και σε αγκαλιάζει μοναδικά μέχρι λίγο παραπάνω από το γόνατο ή λίγο πιο κάτω. Το μήκος λίγη σημασία έχει όταν σφιχτά σε κρατάει μέσα του αυτό το κομμάτι ύφασμα που φτιάχτηκε μόνο για σένα.
Αυτό το κομμάτι ύφασμα που μπαίνει ανάμεσα στο κορμί σου και το άγγιγμά του και σε απελευθερώνει μετά από ώρες γέλιου, ματιάς που πιάνει συζήτηση με τις αισθήσεις, οι οποίες ξυπνάνε και ζουν για τη στιγμή που θα αφήσεις το φουστάνι να πέσει στο πάτωμα για να ντυθείς χείλη και ζεστασιά.
Μόνο που η στιγμή κρατάει λίγο, όσο να ξεθωριάσει το ύφασμα, να ξεχειλώσει η ραφή να χτυπήσεις την πόρτα του, μα να κοιμηθείς χώρια. Να σου μιλάει και εσύ να σκέφτεσαι πως θα μαντάρεις τις ραφές που άνοιξαν και μπάζουν πληγώνοντάς σου την περηφάνια.
Λίγο κρατάνε όλα. Λες και φτιάχτηκε ο χρόνος σου σαν ένα παζλ στιγμών. Το φτιάχνεις με κόπο μα αντί να το κολλήσεις, να το κάνεις κάδρο και να το καμαρώσεις στο άχαρο δοκάρι που σου θίγει το τσάκρα, του δίνεις μία και σκορπάς τα κομματάκια παντού.
Από αντίδραση και ανασφάλεια. Από κόντρα και εγωισμό.
Από σπάσιμο και νεύρα, που το φουστάνι το σιχάθηκε η ψυχή σου και δε θες να ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου πλαϊνή ραφή.
«Που φόρεσες καινούργια καμπαρντίνα και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός…»
