Ζωή χωρίς εκπτώσεις-Άρια Σωκράτους

«Ζωή είναι αυτό που αποφασίζεις εσύ να ζήσεις. Αρκεί να το ζεις χωρίς εκπτώσεις. Μην ξεχάσεις ποτέ πως πολλές φορές η ζωή αποφασίζει έξω από μας για μας.», μου είπε κάποτε μια πολύ αγαπημένη φίλη που δεν υπάρχει πια ανάμεσα μας αλλά η ανάμνηση της ποτέ δεν θα φύγει από μέσα μου.
«Γίνεται να ζει κανείς χωρίς εκπτώσεις; Δεν ζούμε μόνοι μας στον κόσμο αλλά είμαστε μέλη ενός συνόλου. Τα όρια της ελευθερίας μας τελειώνουν εκεί που ξεκινούν τα όρια της ελευθερίας του άλλου», της απάντησα χωρίς να πιστεύω ούτε κι εγώ η ίδια αυτά που έλεγα.
«Όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, τότε σέβεσαι και όλους τους άλλους. Όταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, του συμπεριφέρεσαι σαν ένα τίποτα και το τίποτα δεν το αγαπάει κανείς. Να θυμάσαι πάντα πως ζωή είναι μόνο ό,τι σου χαρίζεται. Ό,τι κερδίζεται είναι απλά προσπάθεια για ζωή.», μου έλεγε με ένα κουρασμένο χαμόγελο να αχνοφέγγει πάνω στο κρεβάτι του πόνου.
Αυτές ήταν οι τελευταίες φράσεις που θυμάμαι από εκείνη. Τρεις μέρες μετά η Σόνια έφυγε για πάντα.
Ένιωσα να χάνεται ο κόσμος γυρω μου.
Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πώς μπορούσε ένας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια, καλοσύνη κι αισιοδοξία να χαθεί τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα.
Από μέσα μου η παρουσία της δεν έφυγε ποτέ. Πάντα θα θυμάμαι τις μαραθώνιες συζητήσεις και φιλοσοφικές αναζητήσεις μας.
Εκείνη μ’έμαθε πως η ευτυχία είναι μέσα μας και πως δεν χρειάζεται να την κυνηγάμε αλλά να συνδεθούμε μαζί της.
Το σώμα της έσβηνε μέρα με τη μέρα αλλά η ψυχή της έλαμπε. Ακόμα κι εκείνες τις τελευταίες στιγμές ήταν ευτυχισμένη.
«Η ευτυχία δεν είναι γραμμάτιο που λήγει αλλά όταν το χρωστάς, εξανεμίζεται. Να θυμάσαι μόνο πως όταν κάποιος υποφέρει εξαιτίας σου για την ευτυχία που εσύ βιώνεις, η ευτυχία φεύγει.», μου έλεγε κι εγώ απέμενα να την ακούω εκστατική.
Η Σόνια πίστευε πως η αγάπη είναι η απόφαση να βγούμε από τον εαυτό μας, να επεκτείνουμε τα όρια μας σ’ένα άλλο άνθρωπο και να γνωρίσουμε τον κόσμο του.
Μόνο τότε η ζωή μας δεν είναι πια βάσανο αλλά μια γοητευτική περιπέτεια
«Ο έρωτας μας αποκαλύπτει τον εαυτό μας επειδή μας βγάζει από τις ισορροπίες μας», μου έλεγε.
«Τότε γιατί προκαλεί το μίσος και πολλές φορές το έγκλημα;», τη ρωτούσα.
«Επειδή δεν είμαστε έτοιμοι. Έχουμε μάθει να τα κρατάμε όλα για μας και όταν ερωτευόμαστε, νιώθουμε σαν να μας κλέβουν. Ακόμα κι αν ο έρωτας τελειώσει, η ζωή σε υποχρεώνει να την ακολουθήσεις. Τα πάντα γύρω μας είναι ενέργεια και η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται.
Δυστυχισμένος γίνεσαι όταν αντί να δίνεις αγάπη, εσύ τη ζητιανεύεις  επειδή θεωρείς πως μέσα σου είσαι φτωχός.»
Αυτά τα λόγια της τα κράτησα μέσα μου ως πολύτιμο φυλαχτό και κάθε φορά που θυμώνω κι εξοργίζομαι με κάτι ανούσιο, τα θυμάμαι και γαληνεύω μ’ενα τρόπο μαγικό.
Μου δίδαξε πως η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο που δεν πρέπει να το αναλώνουμε στη μιζέρια και στη μικρότητα της καθημερινότητας αλλά στην αναζήτηση της προσωπικής μας ευτυχίας.
Οποιοδήποτε νόημα και να προσδώσει ο καθένας από μας στην έννοια της ευτυχίας.
Εκείνη το είχε βρει και γι’αυτό δεν λύγισε  ούτε και στις πιο δύσκολες της στιγμές.
Ποτέ δεν πίστευα πως υπήρχαν άγγελοι πάνω στη γη, μέχρι που γνώρισα εκείνη κι ας έφυγε τόσο νωρίς.
Κάποιοι άνθρωποι δεν μπαίνουν στη ζωή μας τυχαία αλλά για να μας φωτίσουν το δρόμο.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τον ακολουθήσουμε και να τον κρατήσουμε φωτεινό.
Το χρωστάμε σ’αυτούς και στον εαυτό μας.