“……Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα,
μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα,
όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της
ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία,
έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο•
κλειστό, δηλαδή απειλημένο.
Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί,
αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή.
Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση,
είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό
ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.
Κι αφού η γυναίκα τον άντρα μονάχα να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο,
θα κάνω εγώ, ένας άντρας,
το εγκώμιο γι’ αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμα που είναι ο άντρας.
Χαριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ’ εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της.
Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων
ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες,
που χάρη σ’ αυτές και αποκλειστικά μ’ αυτές ο άντρας επιβιώνει.
Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο.
Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής,
εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός,
πολύ τελειότερα απ’ ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα:
χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες
και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής
ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου,
δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος.
Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία• ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού.
Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λορραίνης ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες.
Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του εύθραυστος
και χωρίς – σε αντίθεση με τη γυναίκα – να επιζεί του θρυμματισμού του•
ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας,
να αγρυπνάει για τους κινδύνους• από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του,
έμεινε πάντα πολεμιστής,
άοπλος
και με χίλιους τρόμους γενναίος.
Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών.
Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες
κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν.
Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.
Και λυπηθείτε τον,
με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη,
γι’ αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του.
Δείτε τον,
παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του,
τα απελπισμένα χάδια της μάνας του
παραμερίστε τα όλα:
τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του,
τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του
και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια.
Και μη του μιλάτε,
αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει.
Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά,
ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί”