Στον καθένα μας, υπάρχει ένα στοιχείο που λειτουργεί ως καταλύτης στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, τις δραστηριότητες μας. Λέγεται κίνητρο και ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ακόμα κι αν, όμως, το κίνητρο είναι το ίδιο σε περισσότερους του ενός ανθρώπους, κάθε ον αντιδρά και συμπεριφέρεται διαφορετικά. Αυτή είναι και η μαγεία της ζωής, στο φινάλε.
Σε κάποιους, ο έρωτας λειτουργεί καταλυτικά. Τους βλέπεις να πετάνε όταν είναι ερωτευμένοι, όταν νιώθουν καλά με το σύντροφό τους και να μη μαζεύονται από τα πλακάκια όταν κάτι στραβώσει.
Σε άλλους, πάλι, το χρήμα αποτελεί τον κινητήριο μοχλό για τα πάντα. Δεν τους νοιάζει το είδος της δραστηριότητας, αρκεί τα λεφτά να είναι πολλά, ανεξαρτήτως – πολλές φορές – του χρώματος που θα έχουν.
Στο δικό μου το μυαλό, όσο αφελές και ρομαντικό κι αν φαίνεται, το κίνητρο ήταν πάντα η παρέα. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο έρωτας και το χρήμα είναι ασήμαντα. Απλά, στη δική μου περίπτωση, τόσο ο έρωτας, όσο και ο επιούσιος, πέρασαν μέσα από την παρέα.
Και αν στο πεδίο του έρωτα, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για έρωτες που ξεκίνησαν μέσα από μια παρέα, σχολική, φοιτητική ή αργότερα, στη δουλειά, οι περιπτώσεις που κάτι ξεκινάει, διατηρείται και αποφέρει τα προς το ζην από μια παρέα, είναι λίγες και πιο σπάνιες.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί με τους περισσότερους συνεργάτες που έχω, είμαστε φίλοι. Ακόμα και με όσους έχω διακόψει τη συνεργασία μου, για διάφορους λόγους, ένα «χρόνια πολλά» σε γιορτές και γενέθλια θα το πούμε…
(ΟΚ. Μέρες που είναι, να λέμε αλήθειες. Υπάρχουν και κάποιοι που δε θέλω να τους πετύχω μπροστά μου, αλλά υπάρχουν και άλλοι που δεν αντέχουν ούτε γεια να μου πουν, οπότε η κατάσταση εξισορροπείται).
Το νόημα, όμως, παραμένει. Η παρέα, αυτό το κύτταρο, ικανό για το βέλτιστο αποτέλεσμα και για τη μεγαλύτερη αποτυχία, είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί.
Το μαγικό με τις παρέες είναι ότι δε χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ για να αποκωδικοποιήσεις τα υπόλοιπα μέλη της. Ξέρεις μέχρι πού σε παίρνει να απλωθείς, χωρίς να ενοχλήσεις και να γίνεις ξένο σώμα. Κι αν γίνεις, η παρέα θα σε αποβάλλει με έναν μοναδικό, σχεδόν αυτοματοποιημένο τρόπο.
Το μόνο συστατικό για να κρατήσεις ζωντανή μια παρέα είναι η αλήθεια και το θάρρος που κρύβει η ομολογία της. Το να μπορείς, δηλαδή, να πεις στην παρέα σου ότι διαφωνείς με μια επιλογή, όντας έτοιμος να επιχειρηματολογήσεις και πρόθυμος να αναθεωρήσεις, αν σε πείσουν ότι το βλέπεις λάθος.
Να μπορείς να θέσεις τον εαυτό σου για λίγο στον πάγκο, επειδή δεν είσαι στην καλύτερη σου φάση και προτιμάς να αποσυρθείς παρά να κάνεις κακό στην παρέα. Αναγνωρίζεις, τότε, πόσο σημαντική είναι η παρέα…
Επειδή δέχεται, αδιαμαρτύρητα, να πάρει στις πλάτες της όλο το βάρος της δουλειάς, ξέροντας ότι εσύ θα επανέλθεις όταν μπορείς, πραγματικά, να προσφέρεις.
Επειδή είναι έτοιμη να στα χώσει, όταν κρίνει ότι μπορείς να ακούσεις.
Επειδή είναι σε θέση να αφήσει τα πάντα στην άκρη, με μια ειλικρινή συγγνώμη.
Επειδή μπορεί να διακρίνει πότε και τί να ζητήσει από κάθε μέλος της.
Κυριότερα, όμως, επειδή η παρέα λειτουργεί σαν ελατήριο. Εκτινάσσεται στις χαρές και συσπειρώνεται στις δυσκολίες. Το παρεάκι είναι γροθιά. Είναι ο μοναδικός τρόπος να προχωρήσει και να κάνει πραγματικότητα όλα όσα έχει ονειρευτεί.
Τυγχάνει να ξέρω ένα τέτοιο. Γνωρίστηκε τυχαία, πολύ μετά την εφηβεία, χρονικό διάστημα κατά το οποίο διαμορφώνονται οι περισσότερες παρέες. Ονειρεύτηκαν να κάνουν πράξη μια απλή και πολυφορεμένη ιδέα. Να φτιάξουν, δηλαδή, κάτι για να μπορούν να εξωτερικεύουν όλα όσα λένε μεταξύ τους, όσα σκέφτονται, όσα γουστάρουν και όσα τους κάνουν εντύπωση.
Δε χρειάστηκε να το σκεφτούν πολύ. Αρκέστηκαν σ’ ένα βράδυ, μερικά σουβλάκια, ακόμα περισσότερες μπύρες (γιατί σουβλάκι – ξεροσφύρι δεν πάει…), τσιγάρα κι ένα φορητό υπολογιστή. Και γέλια. Πολλά γέλια. Και χαμόγελα, από εκείνα που μετουσιώνονται σε σπίθα στα μάτια.
Γύρω του μαζεύτηκαν πολλά άτομα. Φίλοι, που έγιναν ένα. Κι έτσι, το παρεάκι μεγάλωσε. Και θα μεγαλώσει κι άλλο. Και θα μάθει να περνάει σα σύνολο κάθε δυσκολία που θα προκύψει στο μέλλον. Και θα μάθει να αντιμετωπίζει με θάρρος κάθε τι που στέκεται εμπόδιο στην πραγματοποίηση της ιδέας.
Στο τέλος, μπορεί να μην πετύχει το στόχο. Τουλάχιστον, θα ξέρει ότι έχει προσπαθήσει και δεν θα τα παρατήσει μέχρι να κάνει ότι καλύτερο μπορεί.
Σαν μέλος αυτής της παρέας, η μόνη ευχή που θέλω να δώσω είναι η καινούρια χρονιά να σε βρει σε μια παρέα. Η μοναξιά είναι καλή για να γίνεται τραγούδι και να πουλάει δίσκους, αλλά όχι για να επιλέγεται σαν τρόπος ζωής.
Α! Και να προσπαθείς και κάτι ακόμα: η παρέα να είναι μεγάλη, όσο μπορείς μεγαλύτερη. Και, ει δυνατόν, διαφορετική σε πρόσωπα, ηλικίες και χαρακτήρες. Κι αν κάποια στιγμή, η αλυσίδα σπάσει, οι υπόλοιποι κρίκοι έχουν την ικανότητα να την ενώσουν, χωρίς να ξεχνάνε τον κρίκο που έφυγε…
Καλή χρονιά σε όλους!
