Αν αποδείχτηκε χθες ότι έπεσαν οι πολιτικοί στα μάτια μας, οι δημοσιογράφοι δεν είναι πολύ μακριά από πίσω τους. Όταν ένας δημοσιογράφος απλά αναμασά δελτίο τύπου. Όταν φιλοξενεί πολιτικό και τον αφήνει να σολάρει χωρίς να κάνει τις “δύσκολες” ερωτήσεις. Όταν στρεβλώνει τα γεγονότα ή αναμεταδίδει γεγονότα που ξέρει ότι είναι ανακριβή ή παραπλανητικά. Σε πάμπολλες περιπτώσεις οι blogger αποδείχτηκαν ανώτεροι και ας μην είναι “επαγγελματίες της ενημέρωσης”.
Το 1988 έγραφα με νόημα ότι η μελέτη του Pew Research Center συνέθλιψε τις παραδοσιακές ειδήσεις. Μόλις 58% του κοινού στις ΗΠΑ πίστευε ότι υπάρχουν αντικειμενικές ειδήσεις. Το 2004 είχε πέσει στο 38% και η ελεύθερη πτώση συνεχίζεται. Ακόμα και με μετριοπαθή τρόπο διατύπωσης του ερωτήματος, το κοινό πια δεν πιστεύει στην ιδέα της αμερόληπτης ενημέρωσης. Δείτε εδώ πως το κανάλι αφήνει ασχολίαστες τις δηλώσεις των υποψηφίων και πόσο χάλια μιλάνε αυτοί. Ο ένας διαβάζει σαν να μην βλέπει καλά, ο άλλος έχει ακόμα κόκκινη μύτη από όλα αυτά που έχει πιεί, ο τρίτος μιλάει σαν να είναι μαριονέτα που κάνει σπικάζ σε παιδική εκπομπή:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=XGIfYE1ShKs]
Και τι παίρνει την θέση αυτής της ιδέας; (Γιατί πρέπει να κρατήσουμε στο μυαλό μας τουλάχιστον την ιδέα της αντικειμενικής ενημέρωσης.) Όπως οι πολιτικοί ξεπερνάνε τα κόμματα έτσι και οι δημοσιογράφοι πρέπει να ξεπεράσουν την προσκόλληση στους media οργανισμούς. Η άποψη και το κύρος είναι πλέον το ζητούμενο. Μπορούν να το χτίσουν μόνοι τους με ένα blog ή μια εκπομπή, ένα καλό twitter feed ή ένα αυτοσχέδιο κανάλι στο YouTube. Αλλά πρέπει να τα διαφυλάξουν.
Εξίσου, είναι ανόητες οι αντιρρήσεις ότι “γίνονται περικοπές” ή “δεν φταίμε εμείς, οι συνθήκες πια δεν είναι καλές”. Κάθε επαγγελματίας πρέπει να κάνει ότι μπορεί για να ασκεί καλά το επαγγελμά του. Οι νέες τεχνολογίες βοηθάνε στην διάδοση πληροφοριών με μικρό κόστος πλέον. Τους κρίνουμε και αυτούς και απέχουμε από την κατανάλωση των ΜΜΕ.
Η μοίρα τους συνδέεται με το δικομματικό σύστημα γιατί και το μοντέλο απεικόνισης της πολιτικής ήταν πάντα απλοποίηση. (Horse Race politics αποκαλείται αυτό στην βιβλιογραφία.) Όσο πολύπλοκη κι αν είναι μια αναμέτρηση, προσπαθούν να την μετατρέψουν σε κοκορομαχία. Αυτό το μοντέλο εξάντλησε την χρησιμότητά του. (Αν και μπορεί στο μέλλον να επανέλθει.)
Πιστεύω ότι αποδείξαμε εδώ ότι τα ΜΜΕ είναι πλέον πολύ πιο πολύπλοκα από ότι ήταν παλιά. Όχι μόνο στον τρόπο που επηρεάζουν το ένα το άλλο, αλλά κυρίως στον τρόπο που τα καταναλώνουν οι πολίτες. Δυναμικά, πολυδιάστατα και με προσωπικό τρόπο ο καθένας μας. Όσο οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να μας χωρέσουν όλα αυτά τα πόδια σε ένα παπούτσι θα υποστούνε πολύ ακόμα αποχή.