Σήμερα κλαίει όλη η Ελλάδα. Ταπεινωμένη, εξανδραποδισμένη, τελειωμένη. Όποιος είναι χαρούμενος, είναι ταυτοχρόνως και ηλίθιος. Όποιος ονειρεύεται επαναστάσεις και αγώνες, είναι ιδεοληπτικός.
Πέντε χρόνια με ψέματα. Πέντε χρόνια με λαϊκισμό. Σκίσιμο μνημονίων, κατάργηση της λιτότητας, διχασμός των Ελλήνων για ένα άδειο πουκάμισο. Καμία εποικοδομητική κριτική, καμία προσφορά στον ελληνικό λαό. Μόνο μία πώρωσή του, στηριγμένη πάνω σε ψέματα, πάνω στην έλλειψη σχεδιασμού, πάνω σε υποσχέσεις για ΕΡΤ, καθαρίστριες και ό,τι σαθρό είχε να επιδείξει αυτός ο τόπος. Ο υπνωτισμός της μάζας, η επέλαση της αριστεράς, η μία κοροϊδία μετά την άλλη.
Έξι μήνες κυβέρνηση. Με «ουάου», με μαγκιές, με «δημιουργικές ασάφειες».
Τα χειρότερα όμως δεν ήταν αυτά. Το ψέμα συνεχίστηκε, ενώ οι διαπραγματεύσεις οδηγούνταν σε αποτυχία. Κανείς δεν είχε την αξιοπρέπεια να το πει αυτό στον ελληνικό λαό, να του δείξει το αδιέξοδο και να του εξηγήσει τις επιλογές του. Αντ’ αυτού, έσυραν την κοινωνία σ’ ένα διχασμό μέσω ενός δημοψηφίσματος-τραγέλαφου, που έκανε τους Έλληνες να αλληκατηγορούνται, να αλληλοτραμπουκίζονται και να παραληρούν. Αλλά ακόμη και τότε, καμία αλήθεια, καμία ανάληψη ευθύνης. Ο λαϊκισμός συνέχιζε, αποκοίμιζε τις μάζες, ενώ οι δανειστές ετοιμάζονταν για την τελική επέλασή τους.
Όλα αυτά γιατί; Γιατί ο κος Τσίπρας αρνήθηκε να κάνει την υπέρβαση, να πει την αλήθεια, να πετάξει τα ιδεοληπτικά βαρίδια που τον κράταγαν στον πάτο και στην ευθυνοφοβία. Ανθρώπους που ονομάζουν την Αγία Πετρούπολη, Λένινγκραντ γιατί αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Ευτυχώς που οι Ρώσοι αισθάνονται σεβασμό για την ιστορία τους και δεν την εκμηδενίζουν σαν κάτι εγχώρια φιντάνια, και δε γέλασαν με την αναφορά.
Το γελοίο της υπόθεσης με αυτά τα βαρίδια, είναι ότι ενώ υποστήριζαν ρήξη, ενώ ήθελαν έξοδο, δεν είχαν εκπονήσει κανένα σχέδιο για τη ζωή μετά. Ξεσήκωναν έναν λαό σε νευρική κρίση, χωρίς καμία στρατηγική. Ακόμη και αυτή τη στιγμή, κρατάνε τις θέσεις τους, μήπως και πραγματοποιήσουν την ιδεοληψία τους.. Μήπως και καταφέρουν να δώσουν στο λαό το τελειωτικό χτύπημα. Ξανθιές θαυμάστριες του Παντελίδη κουνάνε απειλητικά τη Βάρκιζα, πρώην συνδικαλιστές που μιλάγανε για γουναράδικα, απειλούν και το αποχαυνωμένο πλήθος ακόμη και τώρα πιστεύει. Πιστεύει σε τι;
Όλο αυτό το συνονθύλευμα δεν αποδείχθηκε λίγο. Αποδείχθηκε επικίνδυνο.
Έδωσε κάθε όπλο στους δανειστές, τους έστρωσε το δρόμο για να ταπεινώσουν έναν ολόκληρο λαό, να επιβάλουν ένα στυγνό πραξικόπημα. Δεν είχε πολιτική, δεν είχε σχέδιο, δεν είχε τίποτα στα χέρια του. Ζήταγε μία εξουσία που τελικά δεν ήξερε τι να την κάνει. Του έμεινε μία υψωμένη γροθιά, να αιωρείται για να κοροϊδεύει ακόμη κάποιους ιδεοληπτικούς.
Πριν λίγο καιρό, η Τσούχτρα μίλαγε για το βρακί του super ήρωα Τσίπρα. Σήμερα, ο ήρωας είναι ξεβράκωτος. Η Ελλάδα δε σώθηκε, αλλά πλέον είναι υποτελής. Το μαρτύριο παρατείνεται. Η καταστροφή είναι μπροστά και μάλλον φαντάζει αναπόφευκτη. Βέβαια κάποιοι χαίρονται, κάποιοι άλλοι, προετοιμάζονται για καινούργια Κούγκια, ενώ μία τρίτη μερίδα εύχεται ψόφους.
Ένας λαός σε παράκρουση. Μία χώρα προδομένη για άλλη μία φορά.
Ταπεινωμένη και εξουθενωμένη,
Η Τσούχτρα.
