«Φιλενάδα μάζεψέ με, δεν είμαι καλά. Νιώθω σαν μαθητούδι του Γυμνασίου. Ακούω και τα πουλάκια να κελαηδούν. Βοήθεια σου λέω, δεν είμαι καλά.»
Κλείνοντας το τηλέφωνο είχα κάνει και την διάγνωση. Έρωτας και μάλιστα σε μια ηλικία περίπου πριν τα δεύτερα –άντα. Επικίνδυνο πράγμα σκέφτηκα.
Πίστευα πως σ’ αυτή την ηλικία και ύστερα από μερικές σχέσεις που την οδήγησαν σε αδιέξοδο και στην απόφαση πως δεν θα έκανε ποτέ ίσως οικογένεια, τώρα, όμως, όλα ανατρέπονταν. Όλες οι φοβίες μου είχαν εισβάλει μέσα σε μια μόνο σκέψη «Κι αν πληγωθεί, ξανά;» Δεν ήξερα πώς να την προειδοποιήσω και τι να της πω.
Όταν την συνάντησα ,το πρόσωπο της έλαμπε. Το χαμόγελο της φώναζε από χιλιόμετρα ευτυχία. Μια ευτυχία που αδυνατούσα να κατανοήσω.
Με το δικό μου το μικρό μυαλό ήταν αδύνατον μια γυναίκα να ξεμυαλίζεται έτσι και για πρώτη φορά να την ακούω να σκέφτεται ότι θα αλλάξει ακόμα και τόπο διαμονής. «Μα έχεις ζήσει μια ζωή εδώ, που θα πας;»Την ρώτησα εντελώς εγωιστικά τρομάζοντας στο ενδεχόμενο της απώλειας. «Θα έρχομαι να σε βλέπω»με καθησύχασε. Καταλήξαμε στο να προσπαθώ να την δηλητηριάσω με σκέψεις που λειτουργούσαν σαν σήματα κινδύνου μήπως ξυπνούσε από το λήθαργο. Έτσι το έβλεπα εγώ. Κάθε εβδομάδα που ακολούθησε ήταν όλο και πιο ευτυχισμένη.
Ο χρόνος στάθηκε ικανός να με διαψεύσει και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Όντως το άτομο αυτό ήταν τόσο αξιόλογο όσο το περιέγραφε .Της είχα εμπιστοσύνη άλλωστε, καθώς πάντα οι επιλογές τις ήταν καλές. Καλές, αλλά όχι αρκετές. Αυτή την φορά όμως πέτυχε jackpot. Όλα είναι όπως ακριβώς τα θέλει.
Με αφορμή τα γεγονότα αυτά, άλλαξα και εγώ θεωρία. Ο γεροντοέρωτας (σχήμα λόγου, καθώς σαφώς και δε μιλάμε για ηλκιωμένους) είναι τελικά η πιο πετυχημένη συνταγή αρκεί να επιλέξεις πολύ προσεκτικά το άτομο. Το συναίσθημα δεν μπορεί να την παρασύρει σε λάθη καθώς η πρότερη εμπειρία της στέκεται τροχοπέδη. Στο πίσω μέρος του μυαλού της υπάρχουν όλες εκείνες οι σκέψεις που θέλω να τις φωνάξω, αλλά δεν τολμώ.
Διότι η φίλη μου πάνω από όλα έχει κάνει τον κύκλο της, ως θηλυκό που ψάχνει τον ιδανικό πατέρα των παιδιών της και έχει υιοθετήσει την πρέπουσα νοοτροπία του “ψάχνω τον ιδανικό σύντροφο”. Έπειτα, θα έρθουν και τα υπόλοιπα. Έχει ωριμάσει μέσα της από τις προηγούμενες σχέσεις της και πάνω απ’ όλα έχει βαθειά επίγνωση του εαυτού της. Ξέρει ακριβώς τι θέλει και τι προσφέρει, οπότε δεν δέχεται ημίμετρα και πάνω απ’ όλα έχει συμβιβαστεί με την ιδέα ότι μπορεί να ζήσει και μόνη της. Γι’ αυτό και αποφάσισε να τα δώσει όλα. Για μια τελευταία φορά.
Μόνο που αυτή τη φορά είναι και ουσιαστική παράδοση στον έρωτα χωρίς κολπάκια γιατί πολύ απλά τα συναισθήματά τους είναι ουσιαστικά. Σ’έναν τέτοιο συνειδητοποιημένο έρωτα ποιος μπορεί να σταθεί εμπόδιο; Κανείς. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε η Α. πακετάρει. Στο μυαλό της βέβαια έχει μαζέψει τα μπογαλάκια της εδώ και πολύ καιρό.
Ξέρω πως η επιλογή της θα την δικαιώσει μέχρι το τέλος γιατί η ίδια είναι ένα τρομερά αξιόλογο άτομο. Άλλωστε μόνο ένας τυφλός δεν θα εκτιμούσε μια γυναίκα που για χάρη του έρωτά της, αλλάζει όλη της την ζωή. Αφού λοιπόν όλα βαίνουν καλώς το μόνο που μου μένει να ευχηθώ είναι να κρατήσει ο έρωτας τους για πάντα.
