Τη διάθεση στη φτιάχνουν τα πιο απλά πράγματα: ο νεαρός που ενώ είναι εξίσου φορτωμένος συμπράγκαλα με σένα, σου παραχωρεί τη θέση του γιατί όπως λέει του φαίνεσαι πιο κουρασμένη από εκείνον, η κυρία που κάθε βράδυ στο ίδιο κεντρικό σημείο της πόλης ταϊζει τις γάτες της γειτονιάς και της κοιτάζει με αγάπη, το τραγούδι που παίζει δυνατά στο ραδιόφωνο και σου θυμίζει…
Αχ, πόσα σου θυμίζει και τότε, συνειδητοποιείς πως το πιο ωραίο πράγμα σε αυτόν τον κόσμο είναι η ελπίδα που έρχεται και σε βρίσκει τις πιο ανύποπτες στιγμές της ζωής σου.
Φτερουγίζει σαν μικρή νεράιδα και όχι, δεν σε ραίνει με μαγική σκόνη.
Καλά τα παραμύθια, αλλά σαν την αληθινή ζωή δεν έχει.
Αυτή η μικρή νεράιδα σου θυμίζει πως δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κλαις πάνω από τα συντρίμμια ενός έρωτα, ούτε γιατί σήμερα δεν πήγε καλά η μέρα σου, πόσο δε γιατί κάποιος φάνηκε λίγος.
Η ζωή δεν είναι πήδημα μιας βραδιάς, ούτε ένα φιλί κλεμμένο.
Η ζωή είναι αλητεία, είναι τόλμη (και γοητεία, καμιά φορά), είναι πάθος και πόθος. Είναι άνθρωποι που τολμούν, που ξέρουν να αγαπούν και όταν κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη δεν μονολογούν για όσα δεν έζησαν αλλά κάνουν όνειρα για όσα θα έρθουν.
Η ζωή δεν είναι να ζητιανεύεις τη μοίρα σου να σου φέρει πράγματα.
Η ζωή είναι ρυθμός, χορός πάνω σε ψηλοτάκουνα γιατί τον κόσμο είναι υπέροχα να τον κοιτάς από ψηλά δίχως ανθρώπους που προσπαθούν να σε ρίξουν από την ταράτσα τους επειδή αυτοί δεν μπορούν τα ύψη.
Η ζωή είναι ωραίοι άνθρωποι, είναι γέλιο, είναι δάκρυα από αλάτι.
Η ζωή…
Η ζωή είναι να τη ζεις.
