Είναι και οι δύο αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι, αυτός με τους κοιλιακούς του φέτες κι αυτή με βυζί και κώλο να κοιτάζουν στα ουράνια.
Οι τρίχες όλες στις θέσεις τους, σα να βγήκαν από κομμωτήριο, χτενισμένοι επιμελώς ατημέλητοι.
Το μακιγιάζ στο πρόσωπό της είναι το απόλυτο κι έτσι όπως τη θωρεί ο καλός της αποχαυνωμένος, μπορεί να φέρνει λίγο στη Χιονάτη.
Το ξέρω τώρα, όλοι εσείς μαζί με μένα, αισθάνεστε τουλάχιστον σαν τους εφτά νάνους, μπροστά στην απόλυτη τελειότητα της εικόνας.
Το παραμύθι συνεχίζεται κάπως ανάλογα, με το ρολόι να χτυπά και αφού οι δύο τέλειοι ερωτευμένοι γουτσουγουνίζουν τεμπέλικα λίγο ακόμα, φτιάχνουν το τέλειο πρωινό.
Κρουασάν, μερέντες, τυροπιτάκια, φρυγανισμένο ψωμί, αλλά παρόλο που τρώνε όλα αυτά κάθε πρωί, παραμένουν με τις τέλειες αναλογίες. Μάλλον κάνουν πολύ σεξ και καίνε τις θερμίδες.
Αν έχουν ζώα, βγαίνουν για τρέξιμο μαζί τους κάνα μισάωρο πριν πάνε χαλαροί στο γραφείο, αν έχουν παιδιά, τα ξυπνάνε και τους φτιάχνουν επίσης λιχουδιές, όπως τηγανίτες, φυστικοβούτυρα, ομελέτες και διάφορα τέτοια μοσχομυριστά.
Τα καλοκαίρια σκυφτοί κι οι δυό στο χάρτη διαλέγουν Μαλβίδες, Βαλεαρίδες, βίδες, γίδες και περνάνε τις διακοπές περπατώντας ξυπόλυτοι και αγκαλιασμένοι να ατενίζουν το ηλιοβασίλεμα.
Δε φιλιούνται αν δεν έχει ένα τζάκι εκεί κοντά, και δεν τσακώνονται αν δεν υπάρχει η περίπτωση να τα ξαναβρούν μια μέρα που θα βρέχει και λούτσα θα φιλιούνται περιπαθώς σε ένα σοκάκι, με κίνδυνο να τους κοζάρουν οι περαστικοί.
Ε, δε γίνονται αυτά ρε παιδιά!
Αναρωτιέμαι συχνά αν επιβιώνει ένας έρωτας, ένα ρομάντζο που σέβεται το ροζ περιτύλιγμά του, σε μια πραγματικότητα που απομυθοποιεί τα πάντα.
Δεν επιβιώνει λοιπόν, που να γυρίσει ο κόσμος τούμπα.
Λίγο καιρό μετά τον πρώτο ντουβρουτζά της μεγάλης καψούρας, άρχισες να τον γνωρίζεις καλύτερα, να περνάς λίγο περισσότερο χρόνο μαζί του, να πηγαίνεις διακοπές, να μένεις μια νύχτα στο σπίτι του, δεύτερη, τρίτη, να συζείς και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως ο ιππότης κλάνει.
Όχι συχνά, άμα φάει φασόλια και φακές ίσως ή πολλά κρεμμύδια που τον ανακατεύουν και του προκαλούν επιπλέον, ρέψιμο.
Αυτός ανακαλύπτει ότι κάποιες φορές μέσα στη μέρα χρησιμοποιείς την τουαλέτα για άλλους λόγους εκτός από το να βάζεις μάσκαρα ή κραγιόν με σέξι κινήσεις. Κι εσύ συνηθίζεις να αφήνεις την πόρτα ανοιχτή, γιατί σε πιάνει κλειστοφοβία σε μικρούς και ανήλιαγους χώρους.
Κάποια πρωινά πολύ αργότερα, εσύ κι αυτός σηκώνεστε από το κρεβάτι με το μαύρο κύκλο του άγχους, από το βλέφαρο μέχρι το πηγούνι, τα μαλλιά όλα όρθια και ανακατεμένα.
Δε λέτε καλημέρα, γιατί ξέχασες να πληρώσεις το λογαριασμό κι εκείνος να σου πει χρόνια πολλά στα γενέθλια σου.
Τα δικά σας ζώα μαδάνε πολύ και δεν τα αντέχει στο δωμάτιο, ενώ τα παιδιά σας συχνά κατουριούνται τις νύχτες και κλαίνε. Άσε που δεν προλαβαίνουν να φάνε ούτε κουλούρι για πρωινό, γιατί θα χάσουν το σχολικό.
Τα καλοκαίρια τελευταία λέτε ότι είστε παιδί της πόλης για να μην βάλετε τα κλάματα που έχετε ξεχάσει το χρώμα της θάλασσας.
Φιλί; Τι είναι φιλί; Τζάκι; Το σιχάθηκες πέρυσι που δεν γέμισες πετρέλαιο.
Βρεγμένη συμφιλίωση ενώ [highlight]πέφτει η βροχή, πεφτεί η βροχή[/highlight]; “Εκεί θα σε αφήσω να σαπίσεις, άτιμε που μου έφαγες τα νιάτα μου και έχασα όλους μου τους φίλους, δε σπούδασα, δεν έμαθα μπαλέτο, ρακέτες, [highlight]σουτζουκάκια σμυρνέϊκα,[/highlight] δεν έκανα bungee jumping, δεν έμαθα τέννις, penis – τσουρέκια μου τα έκανες!”
Και η απομυθοποίηση συνεχίζεται καθημερινά, ανελέητα, τρομακτικά.
Συχνά-πυκνά αναρωτιέσαι πού κρύβεται αυτό το κάτι που ερωτεύτηκες σε αυτόν τον τύπο, ο οποίος δεν είναι ο George Clooney, αλλά ο Γιωργάκης της Τασίας που φτιάχνει υπέροχο μουσακά. Ξέρεις… αυτόν που εσύ δεν θα πετύχεις ποτέ.
Εκείνος πάλι, αναρωτιέται πού κρύβονται τα δίμετρα πόδια της Τζούλια Ρόμπερτς, που νόμισε προς στιγμή πως ήταν τα δικά σου, με λίγη κυτταρίτιδα και κάμποσους πόντους μείον.
Δεν παλεύεται η καθημερινότητα, σας λέω.
Και δυστυχώς, είναι το μόνο σίγουρο που θα μας βρει σε αυτή τη ζωή.
Η καθημερινή καθημερινότητα η οποία καθημερινά θα στερεί κάτι ακόμα, από αυτό που το μυαλό θέλει επίμονα να εξιδανικεύσει.
Απογοητευτικό το πραγματικό, ονειρικό το παραμύθι και η σύγκριση φευγάτη, έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω και να την κάνει, σφυρίζοντας αδιάφορα.
Η σχέση παλεύει μονάχη να στηρίξει την ύπαρξή της.
Μεθοδικά και με μαθηματική ακρίβεια, υπό τον συμπαντικό νόμο, όλα τα φρέσκα σαπίζουν, αλλά τελικά, πέφτουν μόνο όταν πεθάνουν.
Το στάδιο της ωρίμανσης είναι το μόνο που μπορεί να γεμίσει το πέρασμά μας στο χρόνο, μα ακόμα και σ’ αυτή την αλλόκοτα οικεία φάση, ο καρπός που παραμένει γλυκός, σου κλείνει το μάτι.
Σε βάζει πάντα σε πειρασμό να αποφασίσεις να δαγκώσεις.
