Στη δεκαετία του 80 δούλευα σε ένα σχολείο που είχε πολλές τζαμαρίες. Τα σπουργίτια έμπαιναν συχνά μέσα στο κτήριο και μετά παγιδεύονταν, δεν μπορούσαν να ξαναβγούν και χτυπιούνταν πάνω στα τζάμια.
Θυμάμαι κάποτε που ζήτησα τη βοήθεια των συναδέλφων μου για να βγάλουμε έξω κάποιο σπουργίτι κι εκείνοι χαμογέλασαν κάπως ειρωνικά, κάπως συγκαταβατικά για τη γραφική αυτή ευαισθησία μου. Είκοσι χρόνια αργότερα άλλοι συνάδελφοί μου στο ίδιο σχολείο έσπευδαν να βοηθήσουν τα παγιδευμένα πουλιά να βγουν έξω.
Τι συνέβη και άλλαξε η νοοτροπία μας απέναντι στα ζώα; Πολύ απλό: πάψαμε να είμαστε πεινασμένοι και τριτοκοσμικοί.
Ζωόφιλοι υπήρχαν πάντα σε όλες τις κοινωνίες, αλλά ήταν λίγοι και δαχτυλοδειχτούμενοι. Οι περισσότεροι που αγωνίζονταν για την επιβίωσή τους δεν είχαν την πολυτέλεια να επιδείξουν τέτοιες ευαισθησίες, προείχε να επιβιώσουν αυτοί και η οικογένειά τους. Δεν είναι καθόλου περίεργο που η ζωοφιλία εμφανίζεται σε χώρες με υψηλό βιοτικό επίπεδο, ενώ είναι ανύπαρκτη σε χώρες που ο λαός ζει σε συνθήκες φτώχειας.
Σήμερα οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξαιρουμένης εννοείται της Ελλάδας καθώς και της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, είναι οι πιο ασφαλείς στον κόσμο για τα ζώα.
Η Αυστρία έχει τους πιο αυστηρούς νόμους κατά της κακοποίησής τους και έχει απαγορεύσει πρακτικές που σε άλλες χώρες είναι συνήθεις. Στα αυστριακά pet shops δεν επιτρέπεται να πωλούνται κουτάβια και γατάκια, στα τσίρκα απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται λιοντάρια και τίγρεις και οι πολίτες δεν επιτρέπεται να κόβουν τα αυτιά και τις ουρές των οικόσιτων ζώων τους και να κρατάνε τους σκύλους τους αλυσοδεμένους ή μέσα σε χώρους που περιφράσσονται από αόρατους ηλεκτροφόρους φράκτες.
Η Ολλανδία απαγορεύει την εκτροφή αλεπούδων και τσιντσιλά για τη γούνα τους και οι χορτοφάγοι εκεί έχουν έκπτωση στα ασφάλιστρα υγείας.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο από το 1990 απαγορεύονται οι μοσχοκλωβοί και πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν νόμους που απαγορεύουν τις κλωβοστοιχίες, τους μοσχοκλωβούς και τους κλωβούς κύησης.
Στην Ιταλία, στην πόλη Reggio Emilia, είναι παράνομο να βράζουν ζωντανούς τους αστακούς και να κρατούν χρυσόψαρα στη γυάλα. Στα λούνα παρκ και σε άλλους ανάλογους χώρους διασκέδασης παιδιών δεν επιτρέπεται να χαρίζουν στους πελάτες τους χρυσόψαρα, κοτοπουλάκια και κουνελάκια. Ορισμένα είδη πουλιών που ζουν σε αιχμαλωσία πρέπει να είναι ανά δύο, σε ζευγάρια. Στη Μόντσα επίσης απαγορεύεται να έχουν χρυσόψαρα σε γυάλα, καθώς και να χαρίζουν στα πανηγύρια βαμμένα κοτοπουλάκια.
Τουλάχιστον 14 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν νόμους που απαγορεύουν την παραγωγή φουά γκρα.
http://globalpublicsquare.blogs.cnn.com/2011/08/12/which-is-the-safest-country-for-animals/
Τέτοιες ευαισθησίες στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουμε. Εδώ οι ζωόφιλοι αγωνίζονται ακόμα για τα στοιχειώδη, όπως να μη θανατώνονται με φόλα ή με καρεκλιές τα αδέσποτα.
Ωστόσο από τη δεκαετία του 80 μέχρι σήμερα και καθώς το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων βελτιώθηκε, οι ζωόφιλοι δεν θεωρούνται πια γραφικοί ή ακόμα και γελοίοι και κυρίως δεν νιώθουν μόνοι μέσα σε μια θάλασσα αναίσθητων ανθρώπων.
Οι αναίσθητοι λιγόστεψαν, αλλά είναι πάντα εδώ, έτοιμοι να κακοποιήσουν όποιο ζωντανό πέσει στα χέρια τους. Οι πιο ύπουλοι αναίσθητοι είναι αυτοί που έχουν ζώα στο σπίτι τους και τα παραμελούν ή ακόμα και τα βασανίζουν.
Θηριωδίες εις βάρος των ζώων γίνονται δυστυχώς κάθε τόσο και όσοι τις αντιλαμβάνονται τις καταγγέλλουν. Και αυτό είναι όλο. Μετά από λίγο όλα ξεχνιούνται, μέχρι να ξαναγίνει γνωστή η επόμενη θηριωδία. Διαμαρτύρονται οι ζωόφιλοι, αλλά ποιος τους ακούει; Αυτοί τα λένε, αυτοί τα ακούνε.
Μέχρι που έφτασε επιτέλους η στιγμή που είδαμε τον κόσμο να εξεγείρεται με αφορμή τη βάρβαρη θανάτωση μιας σκυλίτσας από ένα ταβερνιάρη.
Δεν νομίζω να έχει προηγούμενο αυτή η ιστορία. Για πρώτη φορά οι ζωόφιλοι αγρίεψαν επιτέλους. Επιτέλους έδειξαν ότι έχουν και φωνή και διάθεση να μην αφήσουν τον δράστη ατιμώρητο. Και αυτό είναι μια πολύ καλή αρχή. Αποδώ και πέρα όποιος σκοπεύει να κακοποιήσει ζώο, πρέπει να σκεφτεί τις συνέπειες. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να αγαπά τα ζώα, αλλά τουλάχιστον ας τα αφήσει στην ησυχία τους.
Διάβασα διάφορα σχόλια σχετικά με αυτό το γεγονός.
Κάποιοι που δεν είναι προφανώς στα καλά τους έβριζαν τον ταβερνιάρη με απίστευτες χυδαιολογίες και φυσικά έκαναν πολύ κακό στην υπόθεση αυτή. Νομίζω ότι αυτά τα άτομα βρίσκουν την ευκαιρία σε τέτοιες περιπτώσεις να βγάλουν στο φως την αρρώστια τους και δεν τα πολυενδιαφέρει η αιτία της αντιπαράθεσης.
Άλλοι πάλι μιλούσαν για κρεμάλες και άλλες ειδεχθείς τιμωρίες που πρέπουν στον ταβερνιάρη. Και αυτοί επίσης πολύ κακές υπηρεσίες πρόσφεραν στο θέμα της προστασίας των ζώων.
Έτσι, δεν είναι περίεργο που εμφανίστηκαν κατόπιν κάποιοι συμπολίτες μας παλαιάς κοπής που αναμάσησαν αυτό που άκουγα ταχτικά τη δεκαετία του 80: «Εδώ οι άνθρωποι πεινάνε κι εσείς κλαίτε για ένα ζώο;» Επιχείρημα καταλυτικό, εφόσον ζεις στη δεκαετία του 80, και εντελώς άκαιρο το 2014.
Όποτε το άκουγα εκείνα τα χρόνια της παντελούς αδιαφορίας για τα ζώα, η απάντησή μου ήταν: «Και τι κάνετε εσείς που αγαπάτε τον πεινασμένο άνθρωπο;»
Αυτοί που αγαπούσαν τον πεινασμένο άνθρωπο έκαναν πολλά: μιλούσαν πολύ για την αδικία παντού στον κόσμο και έβριζαν πολύ όσους δεν συντάσσονταν στο ίδιο κόμμα με αυτούς.
Το γεγονός ότι έδινα τροφή σε ένα αδέσποτο τούς φαινόταν προκλητικό, τη στιγμή που στην Αφρική παραδείγματος χάριν πέθαιναν από την ασιτία τα παιδιά. Η στενάχωρη λογική τους δεν χωρούσε την άποψη ότι, αν άφηνα πεινασμένο το αδέσποτο, δεν θα χόρταινε ένα παιδάκι σε μια φτωχή χώρα. Και φυσικά δεν ρωτούσαν καν, αν παράλληλα με τη φροντίδα των αδέσποτων, φρόντιζα και κάποιους πεινασμένους ανθρώπους στον τόπο μου.
Σήμερα τέτοια επιχειρήματα ακούγονται πια σπάνια. Παρατηρώ μάλιστα με έκπληξη ότι άτομα που παλιότερα ήταν αδιάφορα ή και σκληρά προς τα ζώα, σήμερα εμφανίζονται να τα αγαπούν. Δεν είμαι σίγουρη, αν είναι ειλικρινείς οι δηλώσεις τους ή αν απλώς θέλουν να συμπλεύσουν με το γενικότερο πνεύμα. Όπως και να’ χει, καλύτερο είναι αυτό από το να δηλώνουν ότι «τα ζώα δεν έχουν ψυχή, δεν πονάνε, δεν καταλαβαίνουν τίποτα».
Και μακάρι να δούμε και στην Ελλάδα ζωόφιλους ακτιβιστές, όπως βλέπουμε στις άλλες πολιτισμένες χώρες.
Πάντως εγώ ευχαρίστως θα περιέλουζα με μπογιά τη γούνα της κυρίας που τη φορά και καμαρώνει μέσα στην απόλυτη μωρία και τη ματαιοδοξία της.
Δημοσιεύτηκε στην Ελεύθερη Ζώνη
Συμπλήρωση:
Η έκπληξή μου ήταν πάντως μεγάλη, όταν ψάχνοντας στο διαδίκτυο για το σχετικό θέμα, είδα ποιες είναι οι πρώτες δέκα χειρότερες χώρες στον κόσμο στην κακοποίηση των ζώων, με πρώτη την Ιαπωνία:
1. Ιαπωνία.
2. Αυστραλία.
3. Κίνα.
4. Ισπανία.
5. Αίγυπτος.
6. Βενεζουέλα.
7. Βουλγαρία.
8. Ρουμανία.
9. Ελλάδα.
10. Ολλανδία.
Δεν ξέρω πόσο έγκυρη είναι αυτή η έρευνα και αν έχουν ελεγχθεί και άλλες χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Όμως αυτά που καταγγέλλονται εδώ νομίζω ότι ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δεν θα αναφέρω με λεπτομέρειες τις μεθόδους κακοποίησης που υφίστανται τα ζώα, επειδή δεν αντέχω να περιγράφω τέτοια κακουργήματα. Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα διαβάστε εδώ:
http://randomstory.org/10-countries-that-are-most-cruel-to-animals/
