Δυστυχώς η κρίση δεν ήταν κάτι που οδήγησε απλά στη μείωση των οικονομικών δυνατοτήτων, κυρίως της μεσαίας τάξης, αλλά και στην πλήρη σχεδόν κατάργηση της προστασίας των πολιτών που εργάζονται και δεν εγγυάται κανείς ότι θα πληρωθούν, καθώς κανένα συμφωνητικό και καμία σύμβαση δεν τους κατοχυρώνει απέναντι στον εργοδότη ή πελάτη τους, είτε πρόκειται πλέον για τον ιδιωτικό τομέα είτε για το ελεύθερο επάγγελμα. Άπειρες περιπτώσεις, άπειρα παραδείγματα. Ελάχιστες μαρτυρίες. Από φόβο για το κόστος της έκθεσης.
Και το φαινόμενο διογκώνεται συνεχώς και κανείς σχεδόν δεν μιλάει ανοιχτά γιατί όλοι έχουν ανάγκη να εργάζονται και διογκώνεται ακόμα περισσότερο… Και το καθεστώς ομηρίας σε απλήρωτες αμοιβές καλά κρατεί…
Εκεί έξω, σε όλους τους τομείς, ο κόσμος υποφέρει, δουλεύοντας με πενιχρές αμοιβές που δεν γνωρίζει καν αν θα λάβει, εφόσον ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ενημερωθεί ότι απλώς δεν υπάρχουν τα χρήματα για να πληρωθεί. Χωρίς κανένα σεβασμό στον κόπο και την εργασία των συμπολιτών τους, αρκετοί επιχειρηματίες εκμεταλλεύονται το γεγονός της κρίσης και της μη προστασίας από κανένα φορέα για να παίζουν τα οικονομικά παιχνίδια τους.
Φέτος το καλοκαίρι, πολλοί νέοι άνθρωποι δούλεψαν στον τομέα του τουρισμού στα ελληνικά νησιά και αλλού, όπου βασίλεψε η μαύρη εργασία και τα ελάχιστα μεροκάματα για εργασία εφτά ημερών την εβδομάδα και δώδεκα ώρες δουλειάς ανά ημέρα.
Στον καλλιτεχνικό τομέα, η πρόσφατη επιστολή του Διονύση Τσακνή, έφερε στην επιφάνεια ένα θέμα που όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν μπορεί να μιλήσει γι’ αυτό ανοιχτά. Μεγάλοι παραγωγοί του ελληνικού θεάτρου αναλαμβάνουν μεγάλες σε κόστος παραγωγές και λίγο πριν το τέλος ή κάπου στα μισά των παραστάσεων, οι συντελεστές και συνεργάτες ανακαλύπτουν ότι ίσως δεν πληρωθούν ποτέ με τη δικαιολογία, συνήθως ανυπόστατη, των περιορισμένων κερδών της παραγωγής.
Ο Διονύσης Τσακνής μίλησε ανοιχτά, ανέφερε ονόματα και μια συγκεκριμένη περίπτωση. Εφόσον κανείς πλέον δεν προστατεύει τον πολίτη που εργάζεται και πρέπει να αμοίβεται σωστά, ίσως ο καλύτερος τρόπος για να προστατευθούμε είναι να αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά, να εκθέτουμε όλα τα κακώς κείμενα και να εμποδίζουμε να ζημιωθούν οικονομικά και ηθικά και άλλοι συνάνθρωποι και συνάδελφοι μας.
Ο Διονύσης Τσακνής μπορεί και οφείλει να αντιδρά όπως αντέδρασε. Μακάρι να συνέβαινε το ίδιο με όλους, εξίσου επώνυμους αλλά και λιγότερο έως καθόλου αναγνωρίσιμους.
Τότε ίσως να υπήρχε μια ελπίδα…
Διαβάστε στην παρακάτω επιστολή του Διονύση Τσακνή που ο ίδιος δημοσιοποίησε σε γνωστή ιστοσελίδα:
«Όταν το αυτονόητο (να αμείβεσαι έστω και με συνθήκες μνημονίου) καταργείται, Όταν ο σεβασμός της εργασίας (χειρωνακτικής ή πνευματικής) μοιάζει για την ασύδοτη εργοδοσία, άγνωστη λέξη,
Όταν η επιδειξιομανία του πλούτου, χλευάζει την οικονομική δυσπραγία του εργαζόμενου και κωφεύει στις δικαιολογημένες οχλήσεις και επιβεβλημένες αντιδράσεις,
Όταν η επιχειρούμενη λογική του εκφοβισμού, (μην τύχει και δε βρεις αύριο δουλειά σε παρόμοιους πάτρονες) γίνεται καθεστώς,
ΤΟΤΕ: Οφείλεις να αντιδράσεις με όσα μέσα σου δίνουν οι κουτσουρεμένοι -έστω νόμοι αυτού του κράτους, όχι μόνο σε κοινωνικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Εκφράζοντας -θέλω να πιστεύω- το σύνολο των συναδέλφων του χώρου, (ηθοποιών, τεχνικών και υπολοίπων συντελεστών της παράστασης “ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΕΣ” , παραγωγής του γνωστού πλέον στον καλλιτεχνικό χώρο, επιχειρηματία ονόματι ΦΑΝΗ ΚΙΡΚΙΝΕΖΟΥ) κατήγγειλα την σύμβασή μου με τον εν λόγω επιχειρηματία και προχώρησα σε απαγόρευση χρήσης της μουσικής μου για την συγκεκριμένη παράσταση, για αθέτηση όλων των συμβατικών του υποχρεώσεων.
Συμβατικές υποχρεώσεις, που εξ όσων καλά γνωρίζω, αθέτησε και συνεχίζει να αθετεί τόσο προς τους ηθοποιούς και τεχνικούς, όσο και προς τον μεταφραστή Κ. Γεωργουσόπουλο, το διασκευαστή Γ.Κιμούλη , τη χορογράφο Ε. Γεροδήμου και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές. Σε παρόμοιες ενέργειες, σαν τη δική μου προέβησαν ηθοποιοί της παράστασης όσο και ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Γ. Κιμούλης δείχνοντας έτσι πως, μόνο με κοινούς αγώνες μπορούμε να διασφαλίσουμε την ποιότητα του καλλιτεχνικού μας έργου και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Δεν προέχει η όποια οικονομική μου δικαίωση, για την απλήρωτη εργασία μου. (Με την κατάσταση δε των δικαστηρίων, μάλλον οι κληρονόμοι μου θα εισπράξουν). Αντιθέτως η ηθική, κοινωνική και πολιτική διάσταση, μέσω της δημοσιοποίησης της αθλιότητας, είναι αυτή, που με οδήγησε στο ύστατο όπλο που μου απέμεινε». (Διονύσης Τσακνής, Συνθέτης- στιχουργός)