Αγαπημένη σου μασκούλα, που την φυλάς με περίσσια φροντίδα στα ψυχοντούλαπά σου. Που την φροντίζεις με τόση στοργή σα να ‘ναι δικό σου κομμάτι (μάλλον ειναι πια), την κανακεύεις σαν το μονάκριβο παιδί σου. Σε ξεγέλασε κι εσένα, θαρρώ, σου τα κάνει όλα πιο εύκολα, πιο γρήγορα και λιγότερο πολύπλοκα. Σε ξελασπώνει στο πι και φι. Πως να την αποχωριστείς πια; Πως να της κουνήσεις το μαντήλι στο λιμανι;
Είναι εκεί για σένα κάθε φορά που θέλεις να “κρυφτείς κάτω απ τα σκεπάσματα”. Τι κουσούρι κι αυτό που σου μεινε απο όταν ήσουν παιδί. Θυμάσαι που όταν φοβόσουν, κρυβόσουν κατω απο το πάπλωμα; Λες και ηταν φτιαγμένο απο σίδερο και δεν το διαπερνούσε τίποτα. Έτσι ένιωθες. Ε, κάτι παρόμοιο νομίζω συμβαίνει με την μασκούλα σου. Αντικατέστησε το “σιδερένιο” σου πάπλωμα. Δεν την διαπερνά τίποτα.
Ξέρω, δεν φταίς μόνο εσύ. Είναι τόσο δύσκολα “εκεί έξω”, που δεν σηκώνει πολλες παλικαριές. Οι ειλικρίνειες και οι αλήθειες είναι λίγο «πασέ» και πολυ παρωχημένες. Εσύ οφείλεις να είσαι μέσα σε όλα. Δεν είσαι για περιγράμματα, είσαι για το κέντρο εσύ. Δεν σου άρεσε ποτέ το περιθώριο, ειναι μοναχικό, βαρετό και αδιάφορο. Έτσι δεν είναι;
Με αυτήν την περίτεχνη μασκούλα σου είσαι σε όλους συμπαθής άνθρωπoς. Την ίδια στιγμή σε κάνει φίλο με κάποιον όταν πριν από λίγα 24ωρα αυτόν, τον κατηγορούσες με δόξες και τιμές σε κάποιον άλλο, εξίσου αδελφικό συνάνθρωπό σου. Αφού έχεις αυτην (την μάσκα σου λέω), δεν σε παίρνει ειδηση κανεις. Τυχερέ!
Επίσης, δεν στεναχωρείς κανέναν (μόνο εσένα, πρόσεξε το αυτό). Αφού συμφωνείς συνήθως με ό,τι κι αν σου λένε, ποτέ δεν τους πικραίνεις (μόνο οι άλλοι εσένα, πρόσεξε το και αυτό) πάντα τους δικαιολογείς ακόμη κι όταν οι πράξεις τους ήταν κάποτε για σένα μαχαίρι στο κόκκαλο. Εισαι ο καλός βρε, που ποτέ δεν διεκδικείς αυτά που πραγματικά λαχταρά η ψυχή σου. Είσαι σε όλους βολικός εμ, συγνώμη αγαπητός ήθελα να πω.
Κρύβεις τοσο πειστικά τα μελτέμια σου, τις ανασφαλειες, τα υπέροχα λάθη σου, τις αδυναμίες και όλα τα σαγηνευτικά ψεγάδια σου.
Πόσο ικανός βοηθός σου αποδεικνύεται κάθε μέρα η μικρή μάσκα σου! Πόσο πιστή και αλάνθαστη πια!
Σου είπαν πως κάποιοι άνθρωποι που την απαρνήθηκαν, ειναι λιγότερο βολικοί για πολλούς, αλλά πολύτιμοι για λιγότερους. Πως ειναι πιο διασκεδαστικό το να μην είσαι προγραμματισμένος σε διάφορους ρόλους κάθε μέρα.
Ακουσες πως οι πεσμένες μασκες δηλώνουν ωριμότητα και αυτοπεποίθηση τελικά. Και δύναμη, τεράστια, ανίκητη ψυχική δύναμη.
Και δειλά-δειλά δεν την παίρνεις μαζί σου, την αφήνεις στην ντουλάπα καμιά μερα, έτσι για να τεστάρεις. Προς μεγάλη σου έκπληξη τα πράγματα δεν ειναι δα και τόσο δυσκολα. Ειναι σιγουρα πιο μοναχικά. Αλλά καλύτερα έτσι, απολαμβάνεις το τσιγαράκι σου με ηρεμία πια.
Υποσχεση:
Θα έρθει η ώρα που θα την πετάξεις τελείως (την μικρή σου ηρωίδα, την μάσκα σου) για να μη μπαίνεις καν στο πειρασμό. Και τότε, ένα μικρό θαύμα θα γίνει, περίμενε και θα δείς. Ξαφνικα θα έχεις γύρω σου μόνο πρόσωπα που, όταν γελούν, δεν γελάει μόνο το στόμα, αλλά κυρίως, γελούν τα μάτια τους.
Οσο για τους υπολοιπους… Ε! Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. (Το εμαθες πια)
