Έχω να δηλώσω κάτι, σημαντικά ασήμαντο. Μετά από κόπο, βάσανα, ανακατατάξεις, πορείες, διαδηλώσεις, άγχος, στρες, σπουδές, σεξ και βία… έχω γίνει και εγώ ειδικός.
Αισθάνομαι πολύ περήφανη που τα κατάφερα. Ένα άγχος το είχα. Τι θα έλεγαν οι φίλοι μου στα κοινωνικά δίκτυα, αν δεν ήμουν κι εγώ ειδικός σε κάτι;
Μπαίνω κάθε πρωί να τιτιβίσω κάτι σημαντικό στο Twitter και βλέπω αράδα τους ειδικούς να εκφράζουν γνώμες για τα πάντα.
Καρακομπλαρίστικα. Ο Τσίπρας αυτό, ο Σαμαράς εκείνο, η Δούρου το άλλο, μέχρι και για τον πονόκοιλό μου έχουν άποψη οι ειδικοί του Twitter.
Σέρνω τη ντροπή μου στο Facebook, μήπως καταφέρω να ξεκινήσω μια ειδική συζήτηση, αλλά βλέπω τους μιούτσουαλ να με έχουνε προλάβει. Έχουν αναλύσει ήδη τις μειώσεις, τα τατού που κυκλοφορούν στις παραλίες ακόμα δεν έσφιξαν αι ζέσται, την εξαφάνιση της μεσογειακής φώκιας, τη νόσο της νότιας Δήλου, τα καλλιστεία του πιο ντεγκλαρέ σκύλου… τα πάντα και πάντα, ως ειδικοί.
Μες στη σκοτοδίνη, ένα βήμα πριν πέσω στα σκληρά, την κάνω για την εναλλακτική λύση το λογαριασμό στο Google+ που ανοίγω μόνο στα επείγοντα… δηλαδή όταν κόψω φλέβα από τη σαβούρα που βλέπω από τα απανωτά bricks on the walls. Ααα, αυτό μου ταιριάζει, σκέφτηκα, πio ησυχία. Εδώ κάνω παιχνίδι μόνη μου. Θα ανεβάζω τις ειδικές μου δηλώσεις χωρίς ανταγωνισμό, μες στην ασφάλεια μιας αεράτης χρονογραμμής.
Δεν πρόλαβα να εξειδικευθώ σε κάτι, χθες το πρωί ανακάλυψα μετά από την πλήρη εικονική αποχή στα μονοπάτια της Google ότι με είχαν βάλει σε κύκλους 1600 νέοι άγνωστοι φίλοι, οι οποίοι παρουσιάζονταν τουλάχιστον με Master στη Rihanna και με PHD στα Μενεγάκεια, τα Παπαδάκεια, τα VOICE, Your Ass feels familiar και δεν ξέρω γω τι #mi_xeso_tora_omos.
Τέρμα λέω θα το ρίξω στο Instagram να πήξω στις selfies καθώς μια εικόνα 1000 λέξεις και όλα αυτά τα κλισέ και τρυφερά ενσταντανέ,
Η ζωή στα social media τελικά, έχει καταφέρει να μας βάλει στο τριπάκι του πιο λαμέ show off ενημέρωσης.
Όποιος προλάβει να δηλώσει κάτι πριν τη μούρη που στο παίζει και ολίγον καψούρι, πριν το ξεφωνίσει ο Άδωνις στο twitter και το αναδημοσιεύεσει και η κουτσή Μάιρα στο φουμπου της, φαντάζει τουλάχιστον η Angelina Tsoyli του timeline. Αν δε, καταφέρει να το κάνει με λεκτικούς ακροβατισμούς και πληθώρα υπονοουμένων, βροχή τα likes και όσο να ΄ναι, επιτέλους η κοινωνική καταξίωση χτυπά την εικονική σου πόρτα.
Πώς επιβάλλεσαι στη μη-εικονική συζήτηση;
Προκαλώντας τον προσωπικό σου ντόρο, δηλαδή, δηλώνοντας κάτι απίστευτα έξυπνο, ίσως και προκλητικό, συνήθως με δυνατή φωνή, για να σιγουρευτείς ότι σε άκουσαν όλοι και να υπερκαλύψεις και τη φωνή του τυχάρπαστου διπλανού, που πασχίζει να εκφράσει άποψη.
Αυτό, στο διαδίκτυο, γίνεται ακόμα πιο απαιτητικό, γιατί είμαστε πολλοί και δεν ακουγόμαστε. Άρα, εκεί γίνεται η μάχη του status update. Εκεί παίζει η φάση «Άσε κάτω το update μωρή, εγώ το πρόλαβα πρώτη!».
Γιατί, πες μου τώρα αν είσαι ειλικρινής φίλε αναγνώστη, δεν έχεις σπαζοκεφαλιάσει να βρεις κάτι το τραγικά έξυπνο να δηλώσεις σε κάποιον τοίχο, δεν έχεις σημειώσει ατάκα να την κοπιάρεις σε ανάρτηση, δεν έχεις κάνει check in σε μέρος που τη φέρει τη γκλαμουριά, αλλά εσύ ήσουν περαστικός απλώς στο απέναντι μανάβικο, γιατί ξέμεινες από πατάτες; Ή ακόμα πιο μεταξύ μας, δεν θα το πω πουθενά… Δε βρήκες μια ωραία γκόμενα κάπου σε κάποια φωτό γκουκλάροντας hot babes naked, ξεπεσμένη μοντέλα ή χορεύτρια pole dancing που εκτός από τη μάνα της κανείς δεν την θυμάται, και την πέρασες ευθύς αμέσως στο instagram σου και γκντουπα της κοινοποίηση στο facebook να πιστέψουν οι επίδοξες καημένες ότι κυκλοφορείς μόνο με μωρά, ενώ κυνηγάς μανιωδώς την Κούλα του γείτονα, που ενώ σου κουνιέται σου κάνει τη δύσκολη; Παίρνω ανάσα, μεγάλη η προηγούμενη πρόταση, όπως και η αγωνία να περάσουμε κάποιοι, εκεί που ούτως ή άλλως είμαστε κάποιοι και αυτό το ξέρουν όσοι μας έχουν ξεχωρίσει και ας είναι και κάνα δυο… Είναι όμορφα εδώ, εγώ – εσύ, εσύ και εγώ… Μόνοι πάνω στη γη, ω ω ω, μόνοι στη γη 🙂
Αυτές είναι εργατοώρες εξυπνότατου κοινωνικού self branding, που τελικά μας έχει κάνει όλους ειδικούς.
Και για να γυρίσω στην αρχική μου δήλωση, με όλα αυτά, έχω καταφέρει να γίνω και εγώ ειδική σε κάτι. Στην απώλεια μνήμης. Στη διάσπαση προσοχής, στην απόλυτη NIRVANA και με τον Kurt Cobain δυστυχώς στα ουράνια!
Ξεχνώ τα κλειδιά μου, τα τοστάκια στην τοστιέρα, τα παιδιά μου στην τηλεόραση, το θερμοσίφωνα φουντωμένο, τον καφέ μισοτελειωμένο, τη φωνή της κολλητής μου, τα εγκεφαλικά μου κύτταρα σε ένα κοινωνικό καζάνι, που με κάνει γιαλαντζί-ακοινώνητη.
Ξεχνώ κυρίως, πως όταν εικονικά δεν ζω, Ζω!
Ανάσα… σ’αγαπώ, πότε στο είπα τελευταία φορά αυτό;
