Η Μουσική περιγράφει συναισθήματα που ο ανθρώπινος Λόγος δεν είναι πάντοτε ικανός να αποδώσει. Σε μεταφέρει. Είσαι σε ένα καφέ, παίζει ελαφρολαϊκό χιτάκι, ε, ακαριαία πας αλλού! Μπαίνεις στο YouTube να ακούσεις ένα τραγούδι που ανέβασε το βαφτιστήρι σου και έξι ώρες αργότερα έχεις φτάσει σε tutorial πως να μιλάς σε σκαντζόχοιρο.
Τα μουσικά μου γούστα είναι κάτι ανάμεσα σε αυτό που θα άρεσε στον παππού μου αν τον είχα δίπλα μου και κάτι που θα τον σκότωνε μάλλον αν το άκουγε όσο δυνατά μου αρέσει. Εγώ μεγάλωσα με την τραγική μουσική των 80s. Τότε δεν είχε και πολύ σημασία το τραγούδι αρκεί να είχες αρκετό καπνό στο βίντεο κλιπ. Και δεν σε ένοιαζε καν το βίντεο κλιπ αρκεί ο μαλάκας ο dj στο ραδιόφωνο να μη μιλούσε για λίγο για να γράψεις ολόκληρο το κομμάτι στο κασετόφωνο τζάμπα. Άλλες εποχές. Τότε μπορούσαμε να κρύβουμε έναν εξωγήινο στην κρεβατοκάμαρα και έκανε 2-3 μέρες η μάνα σου να το καταλάβει. Και έβγαινες με κούρεμα σαν τον κακό θείο του Lion King χαλαρά το βράδυ. H μουσική ήταν χάλια, μπορούμε να το παραδεχτούμε τώρα επιτέλους. Είχε μικρές εξάρσεις ιαματικές, σαν να λέμε ακτινοβολία γάμα ή κάτι τέτοιο. Για λίγο δεν πειράζει.
Η ανατριχίλα ενός ρεφρέν, το σκίρτισμα μιας ηλεκτρικής κιθάρας, το ουρλιαχτό πίσω από τις νότες…οι ρώγες της Sabrina στο βίντεο κλιπ του Boys Boys Boys που οριακά έβγαιναν και τις ξαναβόλευε στο θηριώδες μαγιό της. Πιο πολλοί με ανησυχούν αυτοί που τους ρωτάς τι μουσική ακούνε και λένε “ε, από όλα”. Προφανώς δεν έχουν περάσει πολύ ώρα σε αναμονή τηλεφωνικού κέντρου.
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης στα 80s είχε κόκκινη δερμάτινη γραβάτα. Την φορούσε και δημοσίως αλλά δεν του καθόταν γκόμενα έτσι προφανώς. Μετά εργάστηκε ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων για κορίτσια σε στριπτιζάδικα, βασικά τους έβγαζε ονόματα συνδυάζοντας αστερισμούς και γαλλικά φαγητά.