Η χρήση γραφημάτων στα media και την πολιτική είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Κοιτούσα σήμερα ένα παιχνίδι στο νηπιαγωγείο με το οποίο διδάσκονται τα κλάσματα και κατάλαβα πόσο πολύπλοκα είναι μερικά πράγματα τα οποία λόγω ανικανότητας στην μακροπρόθεσμη πολιτική, πάνε να κάνουν απλά
Συνήθως στα ΜΜΕ διαβάζουμε για το ποσοστό της ανεργίας. Ακούμε ένα νούμερο. 10, 15, 20%. Καμιά φορά, ειδικά πρόσφατα, διευκρινίζεται και η ηλικιακή ομάδα. πχ “η ανεργία στους νέους έφτασε το 50%”. Όπως εξηγήσαμε παλιότερα, τέτοιες διευκρινίσεις θα ήταν πολύ χρήσιμες (δείτε εδώ από τις ΗΠΑ ένα παράδειγμα διαδραστικής παρουσίασης προς μίμηση). Η πιο συχνή περίληψη μοιάζει κάπως έτσι:
Όπου το ποσοστό ανεργίας είναι συνήθως ποσοστό ανθρώπων που ψάχνουν δουλειά, σε σχέση με όσους έχουν δουλειά. Αλλά τα νούμερα μπορούμε να τα δούμε και έτσι, σαν απόλυτο αριθμό ανθρώπων (ψυχών) χωρίς δουλειά. Τότε οι απρόσωπες γκρι μπάρες αρχίζουν και αντανακλούν κάτι που καταλαβαίνουμε, έναν γονιό που γυρίζει σπίτι χωρίς να ξέρει πως θα ταΐσει τα παιδιά του για παράδειγμα. Στην προκειμένη εκατοντάδες χιλιάδες από δαύτους:
Θα μπορούσαμε κάλλιστα βέβαια να κοιτάξουμε το αντίθετο. Πόσοι Έλληνες έχουν δουλειά:
Στην προκειμένη περίπτωση περίπου 600 χιλιάδες φαίνονται να έχασαν τις δουλειές τους και – αντίστοιχα;
– 600 χιλιάδες να προστέθηκαν στους άνεργους. Δηλαδή κοιτάμε το θέμα σαν να είναι πίτα. Αλλά δεν είναι! Γιατί δεν υπάρχουν μόνο άνεργοι και “με δουλειά”.
Πως μετράμε τους άνεργους; Όσοι δεν πάνε στον ΟΑΕΔ μετράνε; Όσοι δηλώνονται στον ΟΑΕΔ αλλά δουλεύουν μαύρα κανονικότατα; Και βέβαια ένα σωρό επαγγέλματα, κυρίως ελεύθερα, τα οποία ο νόμος κλωτσάει σαν μπάλα σε διάφορες μεριές της γραμμής κατά τα γούστα της κάθε κυβέρνησης.
Αν προσθέσουμε και το θέμα κατά πόσο δουλεύουν τελικά οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι (ή όσοι δουλεύουν σε εταιρείες που εξαρτώνται από το δημόσιο)…. η κατάσταση γίνεται πολύπλοκη και ανόητη σαν απεικόνιση:
Ταυτόχρονα άλλοι δείκτες δείχνουν το μπάχαλα της ακυβερνησίας. Για παράδειγμα το κόστος εργασίας ανεβοκατεβαίνει σαν γιογιό:
Με δείκτες…στο περίπου και ανύπαρκτη μακροπρόθεσμη πολιτική, δεν χρειάζεται να είσαι γκουρού των προβλέψεων για να μαντέψεις τι θα γίνει στους αληθινούς Έλληνες ως προς την δουλειά τους στο άμεσο μέλλον.
