H σύγχρονη δημοκρατία έχει χτιστεί με την υπόθεση εργασίας ότι ο μέσος πολίτης είναι εγωιστής και τρέφει τρελές αυταπάτες. Εξού και το σύστημα έχει μια σειρά από ελέγχους ώστε κανένα άτομο μόνο του ή ομάδα ανθρώπων να μην μπορεί να κάνει πραγματικότητα τις βλακείες που σκέφτεται. Η πολιτική αναγκαστικά γίνεται έτσι διαπλοκή, οι πολίτες και οι πολιτικοί ψάχνουν ανταλλάγματα.
Η δημοκρατία είναι το μόνο σύστημα που εξ’αρχής το παραδέχεται: είστε όλοι κλέφτες και απατεώνες, στην πολιτική πάνε μόνο τέτοιοι άνθρωποι, οπότε χτίζουμε στο πολίτευμα ότι προστασία μπορούμε. Ελευθερία λόγου, ελευθερία τύπου, δικαιοσύνη και άλλοι τέτοιοι μηχανισμοί στις περισσότερες χώρες είναι μπετόν αρμέ ακριβώς γιατί είναι η μόνη σωτηρία μας όταν δεν δουλεύουν όλα τα άλλα.
Το πρόβλημα είναι όταν παρουσιάζονται ακραίοι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακραίοι σε όλα. Σαν κακομαθημένα μωρά δεν αναγνωρίζουν τίποτα πέρα από τις δικές τους ανάγκες. Θέλουν έναν κόσμο που δεν υπάρχει, δεν διαπραγματεύονται και δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς. Αυτόματα ζητάνε έναν πατερούλη να βάλει σε τάξη το μπάχαλο του μυαλού τους και αυτός έρχεται ως φασίστας είτε από τους ίδιους ή από την άλλη πλευρά. Κάποιος που να γεφυρώνει τα λογικά κενά στις παιδαριώδεις φαντασιώσεις τους χωρίς να αναγκαστούν να σκεφτούν ότι ανήθικο γίνεται στο όνομα του ιδεώδους που τους πούλησαν κάποτε αλλά δεν πολυεξετάζουν έκτοτε.
Το θέμα δεν είναι “αριστερά-δεξιά” εδώ και καιρό πέρασε αυτό. Ούτε “μνημόνιο-ξεμνημόνιο”. Έχει απλά να κάνει με το πόσο ανώριμους ανθρώπους θα αφήσουμε να κάνουν κουμάντο και με πόσο ηλίθια παραμύθια θα γουστάρουμε να μας νανουρίζουν.