Κάθε φορά που σκαρώνει το μυαλό μου ένα καινούργιο πλάνο, μια καινούργια ιδέα σχετικά με κάτι που θέλω να γράψω, οι λέξεις και οι εκφράσεις μου βγαίνουν μπροστά τις πιο άσχετες στιγμές. Εκεί που οδηγώ, εκεί που είμαι με κόσμο και ξαφνικά με πιάνει μουγκα στη στρούγγα, εκεί που σου μιλάνε και σου αναλύουν κάτι υπέρτατα βαρετό σε αντίθετα με το εσωτερικό σου παρεάκι που χρόνια ξέρεις, χρόνια εμπιστεύεσαι και σου χτυπάει την πόρτα λέγοντάς σου … « ε ψιτ, ξενέρωμα ahead, σου ‘χω θέμα».
Τότε προκύπτουν οι ιδέες.
Τότε και όταν ταξιδεύω. Δηλαδή συνέχεια.
Συχνά σκέφτομαι ότι αν δεν ταξίδευα δε θα μπορούσα να γράφω και το ανάποδο.
3 ώρες αναμονή στο αγαπημένο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, καφετεριούλα, μουσικούλα και εγώ παιδεύω το μυαλό μου με το θέμα της Τέχνης.
Χαλάρωσε δε θα σου μιλήσω για Νταλίδες, Γκόγια, και εξυπηρετικό εξπρεσιονισμό… όχι τουλάχιστον ακόμα. Σε άλλο επεισόδιο ίσως.
Σήμερα χαζεύοντας τα απέναντί μου Duty Free τον κόσμο που δοκιμάζει τα αρώματα και αγοράζει κούτες με τσιγάρα, θα σου μιλήσω για την Τέχνη του να αφήνεσαι και ένα παρακλάδι της, την Τέχνη του να αφήνεις.
Αφήνομαι... σε στιγμές, ιδέες, εμπειρίες, αλλαγές, συναισθήματα, παράλογα και λογικά.
Αφήνομαι για λίγο στη χαλαρότητα της στιγμής και παύω να είμαι το control freak τέρας που γεννήθηκε να ελέγχει τα πάντα.
Αφήνομαι για λίγο ανυπεράσπιστος\η σε αυτά που νιώθω χωρίς να υπολογίζω τις συνέπειες, τον εγωισμό μου, το υπερεγώ μου, τη σκιά του αν, του γιατί, της αμφιβολίας και της επεξήγησης, της υπερανάλησης και της υστερίας.
Αφήνομαι σε ανθρώπους να με κάνουν ό,τι θέλουν… υπερμέγιστη Τέχνη να γίνεσαι ένα με τις μυρωδιές, την ζεστασιά και την αύρα του είδους σου.
Μαθαίνεις να ζεις, να ωριμάζεις και να αγαπάς, όταν καταφέρεις να αφεθείς, να ρίξεις τον τοίχο της ανασφάλειας ανάμεσα στις φοβίες σου, τις ενοχές σου και τον υπόλοιπο κόσμο, τη στιγμή που αφεθείς να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου.
Αφήνομαι σημαίνει ηρεμώ, χαλαρώνω, βάζω φρένο, παρατηρώ, βλέπω, ακούω, δε μιλάω, απορροφώ.
Αφήνομαι σημαίνει κάνω restart στις αισθήσεις μου, τις αφήνω να με κυριεύσουν να με πάνε πέρα από τα κουτάκια της λογικής.
Ένα break του μυαλού και του κορμιού, μία γωνία στον φαύλο κύκλο της ζωής που αρχίζει και τελειώνει στο ίδιο σημείο… τη μοναξιά, αυτή που σε αναγκάζει να έρχεσαι και να φεύγεις μόνος και οι μόνες στιγμές που σε κάνουν μια ανάμνηση, μια απαραίτητη πρόσθεση στην αφαιρετική ανάγκη του διπλανού σου είναι εκείνες οι στιγμές που αφέθηκες στα χέρια όσων αγάπησες και σε αγάπησαν.
Υπερμέγιστη Τέχνη.
Σχεδόν όσο τέχνη είναι να ξέρεις να αφήνεις, να υποχωρείς και να αποχωρείς, την κατάλληλη στιγμή, όταν οι καταστάσεις σφίγγουν και γίνονται αλυσίδα που σου κόβουν την ανάσα.
Οι κλειστοφοβικές συναλλαγές και οι τοξικές καταστάσεις, όλα γεννιούνται από την κτητικότητα και τη μονομανία του μυαλού μας… και πολύ συχνά ένα διακοπτάκι χρειάζεται να πατήσεις, ένα κλικ, ένα βήμα έξω από την εκούσια φυλακή και το σκοτάδι των φαντασμάτων των προκαταλήψεων και των παραισθήσεων που εσύ γεννάς και μεγιστοποιείς.
Εκεί έξω σε περιμένουν όλοι οι λόγοι να αφεθείς… κι ας παρεξηγηθείς…